Αντιγράφω από την «Μικροφυσική της εξουσίας» του ρέκτη Μισέλ Φουκώ: «Αν με τη λέξη ''δημοκρατία'' εννοούμε την πραγματική άσκηση της εξουσίας από έναν πληθυσμό που δεν είναι ούτε διαιρεμένος ούτε διατεταγμένος ιεραρχικά σε τάξεις, τότε είναι ολοφάνερο ότι απέχουμε πολύ από τη δημοκρατία. Είναι ολοφάνερο όμως ότι ζούμε κάτω από ένα καθεστώς δικτατορίας της τάξης, εξουσίας της τάξης, που επιβάλλεται με τη βία – ακόμη και όταν τα όργανα αυτής της βίας είναι θεσμικά και συνταγματικά – και στον βαθμό αυτόν δεν τίθεται ζήτημα δημοκρατίας για μας».
Σε απλά ελληνικά: αν για την ελληνική Δημοκρατία δεν αποτελεί όνειδος η συντριπτική ασυμμετρία δράσης-αντίδρασης στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, τότε το δημοκρατικό «μέτρο» είναι εξαφανισμένο εξαρχής. Η τιμωρητική, εκδικητική και καταφανώς αρτηριοσκληρωτική απόφαση του υπουργείου Δικαιοσύνης να του αφαιρέσει το δικαίωμα να ακολουθήσει το πρόγραμμα της σχολής στην οποία επέτυχε, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας ανθρώπων και θεσμών.
Το Σεπτέμβριο του 2014 ο νέος-τότε- υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου έσπευσε να διατυμπανίζει την πρόθεσή του να βραβεύσει τον Νίκο Ρωμανό για την επιτυχία του στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Ομοίως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας του απέστειλε πρόσκληση να τον δεχθεί στο Προεδρικό Μέγαρο. Το ότι αρνήθηκε τα μπράβο του μεν και τις τιμές του δε, είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Ωσαύτως δικαίωμά του είναι να ζητάει πρόσβαση στην εκπαίδευση, όπως ισχύει για κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Το εξωφρενικό στην περίπτωση του Ρωμανού είναι ότι πληρώνει τις εγκληματικές αβελτηρίες των διωκτικών αρχών που άφησαν (ουσιαστικά) τον Χριστόδουλο Ξηρό να αλωνίζει τη χώρα και τελικά να διαφύγει. Συνήθως το να προσπαθείς να διορθώσεις ένα λάθος με ένα άλλο, προκαλεί πικρή θυμηδία και δείχνει έλλειψη σωφροσύνης και πραγματικής βούλησης. Όπως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ομοίως οφείλει να μην τιμωρεί. Ο Νίκος Ρωμανός δεν είναι ένας σκληρός εγκληματίας που θα πρέπει να εισαχθεί σε ένα «λευκό κελί» μέχρι το πέρας της ζωής του. Το δικαστήριο αυτής της δημοκρατίας αποφάνθηκε πως δεν έχει καμία σχέση με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Η, δε, εισήγηση του εισαγγελέα ήταν υπέρ της αναγνώρισης ελαφρυντικών για την ερασιτεχνική ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης.
Με ποιο τρόπο επιθυμεί, άραγε, η ελληνική πολιτεία να επαναφέρει τον Ρωμανό στους κόλπους της; Με τη βία και την απαγόρευση; Με την τιμωρία και την παραβίαση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος; Μα, και το γεγονός ότι κατά παράβαση της Παγκόσμιας Ιατρικής Ένωσης χορηγείται –στανικώς- στον Νίκο Ρωμανό αναγκαστική σίτιση, φανερώνει την πρόθεση του κράτους να τον κρατήσει εν ζωή, ενώ του αφαιρεί τον ουσιαστικό πυρήνα της.
Αν η συντεταγμένη κοινωνία επιθυμεί να πάρει ρεβάνς από έναν νέο για ένα αδίκημα (ναι, υπάρχει αδίκημα) που δεν είχε νεκρούς και οι μόνοι τραυματίες ήταν οι αγρίως δαρμένοι δράστες, τότε η δικαίωση του Μισέλ Φουκώ έρχεται δίχως δεύτερη σκέψη. Τουτέστιν: η απόσταση που χωρίζει τη δημοκρατία από μια έκφανση τακτοποιημένης δικτατορίας, είναι απειροελάχιστη. Στην περίπτωσή μας: όσο μια απόφαση εξόδου για να πάει κανείς στη σχολή του.