Το κατάλαβα στο δέκατο δευτερόλεπτο του βίντεο, πως κάτι δεν (θα) πάει καλά. Στο σημείο που οι τρεις λέξεις του τίτλου «Gods, myths, heroes» εμφανίζονται χωρισμένες με τρεις τελείες η μία από την άλλη (...)
Τρέμοντας στην σκέψη πως στην πορεία θα δω και τριπλά θαυμαστικά –η επικράτεια των social media υπαγορεύει τους κανόνες και στα σποτ για την εικόνα της χώρας;- αφέθηκα να ακούσω τι είχε να μου πει ο κύριος Don Morgan Nielsen από το εντυπωσιακό του γραφείο με θέα μια πραγματική μητρόπολη. Τα σοκ που ακολούθησαν ήταν μικρά αλλά συνεχή. Πατριδογνωσία, με παλιά υλικά.
Μια πέτρα λαξεμένη σαν βάρκα που βρήκε ο αφηγητής σε κάποια παραλία και πήρε μαζί του προκάλεσε συνειρμούς που αυτομάτως προσπάθησα να αποκλείσω από το μυαλό μου. Δεν ήταν δύσκολο να το ξεπεράσω, αφού αμέσως ξεκίνησε η αφήγηση του με φωνή ζεστή, βαθιά, παρηγορητική. Μια φωνή που μου θύμισε τον παππού μου, τις ιστορίες που μου έλεγε για το μέτωπο στην Αλβανία όπου πολέμησε. Μεγαλώνοντας με πραγματικές ιστορίες βιώματος και λίγα παραμύθια, ήθελα να βρεθώ υπό την γλυκιά επήρεια όσων είχε να μου πει για την Ελλάδα ο αφηγητής, να δω ποια αισθητική και μηνύματα «πουλάει» αυτή τη στιγμή η χώρα στο εξωτερικό. Μια χώρα που βγαίνει από την ύφεση, δεν ξεχνά το παρελθόν, αλλά ορέγεται ανάπτυξη και δημιουργία.
Είδα, λοιπόν, τοπία διάσπαρτα με νησιά και βουνά να διατρέχουν την οθόνη. Είδα μια χώρα ακατοίκητη (αν εξαιρέσεις τον πιλότο, το κοριτσάκι που ακροβατούσε, τη γιαγιά που φούρνιζε καρβέλια και τη στιγμή του κρασιού).Και άκουγα πως η Ελλάδα έδωσε τις αρχές της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού, της ελευθερίας.
Δεν έλειψε βέβαια το σασπένς, στα όρια του spooky: Μια αρχαία κεφαλή του Απόλλωνα ξεπροβάλλει στον ορίζοντα την ώρα που ο αφηγητής μιλά για το ελληνικό φως, η Δήμητρα ορθώνεται καθώς ο φακός τρέχει πάνω από τα σπαρτά, η Αφροδίτη της Μήλου πάνω από τους παφλασμούς των νερών, ο Δίας με αγριοκοιτάζει ενώ πίσω του πέφτουν κεραυνοί. Αφωνη παρακολουθώ αυτές τις ενθέσεις των θεών της μυθολογίας πάνω στα τοπία. Και αναρωτιέμαι που είμαι εγώ, που είμαστε εμείς, που είναι το τώρα.
Που είναι η στιγμή της δημιουργίας, της σύγχρονης συνθήκης; Το αστικό στοιχείο απουσιάζει απόλυτα. Κυριαρχούν απλουστεύσεις που αδικούν και μας παρουσιάζουν σε συνθήκες που σήμερα είναι πρωτόγονες (έτσι φτιάχνουμε το κρασί στην Ελλάδα ξένε μου το 2014, χαρούμενα πλήθη με γυμνά πόδια πατάνε σταφύλια, μη φανταστείς πως έχουμε υπερσύγχρονα οινοποιεία μοναδικής ομορφιάς με άρτια επιστημονική και τεχνολογική οργάνωση). Το αρχαίο, το παρελθόν, το ένδοξο, το σοφό διατρέχει τις παραλίες, τα βουνά, τα μνημεία της χώρας αυτής. Το σύγχρονο απουσιάζει. Η ζωή που ζούμε τώρα είναι κρυμμένη κάτω από το χαλί.
Αραγε δεν είναι ελκυστικά τα πλάνα μέσα στο εργοτάξιο θαύμα του Φαλήρου, στο Κέντρο Πολιτισμού με την υπογραφή ενός εκ των σπουδαιότερων αρχιτεκτόνων του καιρού μας, του Ρέντσο Πιάνο; Το μεγαλύτερο εργοτάξιο πολιτισμού της Ευρώπης υπάρχει σήμερα στην Αθήνα, πάνω στη θάλασσα σχεδόν με ένα αρχαίο νεκροταφείο στην καρδιά του. Ε και; Οι εμπειρίες σύγχρονης τέχνης που προσφέρει ο ΝΕΟΝ μέσα στην Αρχαία και τη Ρωμαϊκή Αγορά δεν θα ήταν το πιο ελκυστικό και ισχυρό μήνυμα για μια χώρα που δεν πιπιλάει αέναα την καραμέλα της αρχαιότητας, αλλά συμβιώνει μαζί της και δημιουργεί σύγχρονο πολιτισμό μαζί της; Α μπα.
Εχοντας ακούσει προσεκτικά την υπουργό Τουρισμού που είπε πως «στην επικοινωνιακή στρατηγική, κρατάμε όλα τα βασικά χαρακτηριστικά που μας καθιέρωσαν ως παγκόσμιο τουριστικό προορισμό και σήμερα επιλέγουμε να αναδείξουμε πρόσθετα στοιχεία και δυνατότητες που έχει ο τόπος μας» ψάχνω αυτά τα πρόσθετα στοιχεία. Και δεν τα βρίσκω.
Λίγο πριν το τέλος, ο αφηγητής που έχει υποστεί αυτή την εμπειρία που τον έχει πραγματικά μεταμορφώσει, τον έχει κάνει να αισθάνεται πνευματικά ψηλότερος, με μια φράση του έρχεται να ισοπεδώσει όλα όσα είδα τα τελευταία 11 λεπτά. Λέει «ο κόσμος πρέπει να γίνει ξανά μικρός, όπως μικρός ήταν ο αρχαίος ελληνικός κόσμος. Μικρός για να μας χωρέσει όλους». Πολλά ήταν ο αρχαίος ελληνικός κόσμος, αλλά σίγουρα δεν ήταν μικρός. Και κυρίως δεν είναι τόσο αποκομμένος από το σήμερα, όσο εμφανίστηκε σε αυτό το σποτάκι. Δεν είναι δυο χώρες, η αρχαία και η σύγχρονη Ελλάδα. Είναι μία.
*Omg (οh my God)
LOL (laugh out loud)