Του Θάνου Οικονομόπουλου
Μαύρος ο ουρανός, είχε ανοίξει κι' έπνιγε την Αθήνα το μεσημέρι. Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος που είχε έρθει στο Α΄Νεκροταφείο να πει το ύστατο αντίο στον εξαιρετικό φίλο, συνάδελφο, σύντροφο και συναγωνιστή , μα πάνω από όλα μοναδικό άνθρωπο που η ματιά του καταύγαζε τα αισθήματα και την τρυφεράδα του, δεν έλεγαν να βρουν μιαν άκρη να προστατευθούν. Αποσβολωμένο σύνολο, όχι άθροισμα, μοιραζόταν-ο καθείς από την δικιά του εμπειρία- την από κάθε άποψη μοναδική ευκαιρία που του προσφέρθηκε να γνωρίσει, ν' αγαπήσει, να εκτιμήσει, να θαυμάσει, ακόμη και να κοντραριστεί με τον "Mr. Rose"... Που έκλεισε τα φύλλα του, μάζεψε τις πλούσιες και βαθιές ρίζες του και τράβηξε να βρει την ξεχωριστή γωνιά του στον αιώνιο ανοιξιάτικο κήπο των σπάνιων και εκλεκτών....
Κοντά 4 χρόνια, ξεκινούσαμε την μέρα μας παρέα με τον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη στο στούντιο του "Πλάνετ 104,5"... Με καφέδες και τούφες καπνού, αγουροξυπνημένοι (η εκπομπή μας "Δύο και να λένε..." άρχιζε στις 8 το πρωί, που σημαίνει έπρεπε να είμαστε εκεί τουλάχιστον 1,5 ώρα πριν- ο "Ντάφυ" πάντα αργοπορημένος με την κούπα καφέ που κουβαλούσε από το σπίτι και την σιγόπινε την ώρα που οδηγούσε...), αλλά πάντα κεφάτοι και έτοιμοι για... κόντρες!
"Οι διευθυντές έρχονται νωρίτερα!", τον πείραζα, και μού απαντούσε με το ...τριών τετάρτων βλέμμα του και το χαμόγελο του που αν δεν (τον) ήξερες το θεωρούσες και ειρωνικό, "και οι υφιστάμενοι, παιδί μου,(και τον περνούσα 9 χρόνια!) δεν μιλούν, δεν κρίνουν..."!
Τόσα χρόνια "τα λέγαμε" παρέα στο ραδιόφωνο, και ούτε μια μέρα δεν είχαμε μπει στο στούντιο με προετοιμασμένο κείμενο. Μια ζωντανή και αυθόρμητη κουβέντα με κρίσεις, σχόλια, αναλύσεις της επικαιρότητας, συνεντεύξεις, κυριολεκτικά "στον αέρα", μια ανταλλαγή σκέψεων και απόψεων πυροδοτούμενη κυριολεκτικά από την ικμάδα της συνομιλίας-κάποιες φορές, στήναμε και καυγάδες ομηρικούς, σε βαθμό που φίλοι ακροατές μας ρωτούσαν αν ήταν πραγματικοί καυγάδες η σκηνοθετημένοι-δεν ήταν, είμασταν δυο καλόπιστοι φίλοι που τσακωνόμασταν δημιουργικά, ελεύθερα και... παθιασμένα!
Χαιρόσουνα να μιλάς μαζί του, επί παντός επιστητού. Το καταπληκτικό με τον Τριαντάφυλλο, ήταν ο σεβασμός του για την διαφορετική άποψη, και η ευκολία του ν' αλλάξει την δική του αν τον έπειθε το αντεπιχείρημα. Πράος και ήρεμος, βαθύς γνώστης της πολιτικής (σαν εργαλείο γι' αποτελέσματα, μα και σαν απαραίτητη διαδικασία σκέψης κι' ανάλυσης...), μπορούσε να συνθέσει αντιθέσεις χωρίς "προκαταλήψεις πρώιμων χρόνων" και απολυτότητες... Από κείνη την εποχή, κρατούσε την άδολη δίψα για πραγματική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ισονομία και ανθρωπιά...
Ακριβολόγος, συγκεκριμένος, πάντα κυριολεκτών (ακόμη κι' όταν "κένταγε" για να προκαλέσει την κουβέντα!), ήταν άνθρωπος που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Γίναμε φίλοι, τα πίναμε, άκουγε καλοπροαίρετα τις "γκρίνιες" μου για κάποιες επαγγελματικές του επιλογές, μου εξηγούσε, τα βρίσκαμε-καί πάντα το χαμόγελό του ολάνθιζε όταν αναφερόταν στον "μικρό" του, τον Παναγιώτη και την... μανία του στα μαχαίρια!
Αργότερα, χώρισαν (αναγκαστικά...) οι επαγγελματικοί μας δρόμοι, αφοσιωθήκαμε και οι δυο στις εφημερίδες μας και στα γραφτά μας, τα λέγαμε πού και πού τηλεφωνικά η στον δρόμο που συναντιόμασταν. Τελευταία φορά που τον είδα, στην Βουκουρεστίου πριν κάτι μήνες, μού φάνηκε κομμένος, κουρασμένος-φιληθήκαμε αλλά δεν τού είπα τίποτα. Δεν ήξερα... Και δεν μού είπε...Έμαθα τα κακά μαντάτα πριν δυο μέρες (α, ρε Κώστα φίλε, έπρεπε να μού το έχεις πει...) και σηκώθηκα χθες το πρωί να πάω να τον δω στο "Υγεία", δωμάτιο 1308. "Δεν τον πρόλαβες τον Τριαντάφυλλο, έφυγε...", μού είπε η Μαρία. Και χάθηκα...
Σοφάκι, κουράγιο. Σ' αγαπούσε πολύ (θυμάσαι εκείνο το βραδάκι στο μπαλκόνι στο σπίτι μου, με... τα χαρτομάντιλα;), τον αγαπούσες (τον αγαπάς...)εξ' ίσου. Στάσου στον Παναγιώτη, που του μοιάζει τόσο,με δύναμη από τις μνήμες σου..
"Ντάφυ", καλό σου ταξίδι. Θα βρεις εκεί πάνω καλή παρέα ν' ακονίζεις τον σπινθηροβόλο, ντόμπρο, ελεύθερο πνεύμα σου. Κι' όταν έρθω κι' εγώ, θα στήσουμε πάλι την εκπομπή μας "Δύο και να λένε", να τους τρελάνουμε όλους...