Του Θάνου ΟικονομόπουλουΤην έχουμε πληρώσει και την πληρώνουμε ακόμη πολύ ακριβά, μας έχει αλλάξει την ζωή αλλά λογικά και συναισθηματικά, δεν την έχουμε αποδεχθεί. Πιστεύουμε ακόμη πως πρόκειται για κακό όνειρο που θα σβήσει μόλις... ξυπνήσουμε! Για την κρίση ο λόγος. Κι' όσο αποφεύγουμε την πραγματικότητα (και το άμεσο μέλλον της...), τόσο πιο δύσκολο θα είναι να προσπαθήσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και ν' ανοίξουμε περπατησιά. Μ' άλλο ρυθμό, ίσως και προς άλλες κατευθύνσεις. Γιατί, όταν πέφτεις, αυτό που μετράει είναι να μπορείς να ξανασηκωθείς...
Μεγάλη ευθύνη έχουν κυβέρνηση και κομματικές ηγεσίες, που για τους γνωστούς λόγους δεν λένε την αλήθεια. Η (το χειρότερο...) λένε μέρος μόνο της αλήθειας, γιατί φοβούνται το κόστος της "απλής και άδολης". Φταίμε, όμως, κι' εμείς. Που βαθειά μέσα μας δεν θέλουμε να αποδεχθούμε πως "οι παλιές καλές μέρες.." της επίπλαστης δανειακής "ευμάρειας" πέρασαν ανεπιστρεπτί, φαντασιωνόμαστε πως θα... ξαναπάμε "σαν άλλοτε". Την σκληρή αλήθεια, δεν θέλουμε να την ακούσουμε, κι' όποιον την αποτολμά, τον αποστρεφόμαστε. Ίσως γι' αυτό την φτιασιδώνουν και οι πολιτικοί μας... Και μάλλον γι' αυτό, δεν φταίμε ποτέ εμείς-πάντα "οι άλλοι"!
Στην πραγματικότητα έχουμε πτωχεύσει,έχουμε χρεοκοπήσει. Και οι αρλούμπες των από το 2008 και εντεύθεν κυβερνώντων μας ότι "είμαστε θωρακισμένοι" και με θυσίες "αποφύγαμε την χρεωκοπία", μόνο κακό μας έχουν κάνει. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και... προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, τόσο πιο γρήγορα και συγκροτημένα θ' ανασυγκροτηθούμε και θα ξαναστηθούμε στα πόδια μας-έστω και χωρίς "σινιέ" παπούτσια- να συνεχίσουμε.
Δεν είχε κανένα λόγο η κυβέρνηση , έστω με τα μάτια στραμμένα στις κάλπες, να σπεύσει να μιλήσει για success story(!), να πανηγυρίσει για πρωτογενή πλεονάσματα (ποια πλεονάσματα μωρέ, αυτά που εξασφαλίζονται μέσω αβάσταχτης υπερφορολόγησης και μείωσης των κοινωνικών δαπανών, που δεν εδράζονται στην υγιή παραγωγή της πραγματικής οικονομίας, στις εξαγωγές;) να υπαινιχθεί δόλια και μικροκομματικά πως "τα δύσκολα πέρασαν". Μια καταχρεωμένη οικογένεια με μειωμένα εισοδήματα, αναπροσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, καλιμπράρει την ζωή της, μαθαίνει να πορεύεται πιο μαζεμένα, νοικοκυρεμένα,προετοιμάζεται για μια άγνωστης διάρκειας περίοδο κρίσης, ελπίζει (και προσπαθεί γι' αυτόν τον στόχο ενωμένη...) να ξαναφτιάξουν τα πράγματα,έστω σε νέες ρεαλιστικότερες βάσεις...
Ως κοινωνία, ως έθνος, γιατί δεν κάνουμε το ίδιο; Γιατί ο κ. Σαμαράς στην ΔΕΘ υποσχέθηκε μείωση των φορολογικών συντελεστών όταν ήξερε πως δεν θα μπορέσει να την εφαρμόσει από του χρόνου; Γιατί μας περιπαίζει με τα "μπιχλιμπίδια" της... μείωσης κατά 30% της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης,όταν ξέρει (και ξέρουμε) πως ήταν ακριβώς ΕΚΤΑΚΤΗ και έπρεπε να έχει λήξει προ... διετίας; Η (άγνωστο για πόσο ακόμη) παράτασή της, έστω και μειωμένη κατά 30% ,δεν συνιστά στην πραγματικότητα... πρόσθετη αφαίμαξη; Δεν είδαμε στον (υπό αίρεση...) προϋπολογισμό που κατατέθηκε αύξηση των αμέσων και εμμέσων φόρων κατά 1,7 δισ ευρώ. Από που θα τα εξασφαλίσει, από... τις φοροελαφρύνσεις,ή το διαχρονικό παραμυθάκι της "πάταξης της φοροδιαφυγής;
Έρχεται, λέει, ανάπτυξη-πόθεν και πως; Από την πλήρη ανυπαρξία επενδύσεων ιδιωτών (και το κλείσιμο της κάνουλα από τις τράπεζες..) και την... μείωση των δημοσίων επενδύσεων κατά 400 εκατομμύρια; Από το ...άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που δεν λέει να γίνει; Στόχος τους, λένε, η υποστήριξη των ασθενέστερων τάξεων, των ανέργων, των ανήμπορων- πως; Με την μείωση των κοινωνικών κονδυλίων κατά 460 εκατομμύρια ευρώ και την τραγική πραγματικότητα να παίρνει επίδομα ανεργίας μόλις των... 30% των ανέργων;
Είναι τα πράγματα τόσο εκρηκτικά επικίνδυνα όπως το 2010και 2011, απειλούμεθα από πλήρη και ανεξέλεγκτη κατάρρευση σήμερα όπως και τότε; Όχι-αλλά τα πράγματα εξακολουθούν να είναι... χάλια, και χρειάζεται πολύς χρόνος, θυσίες και γιγαντιαία συνολική προσπάθεια μέχρι να μπορέσουν να ξαναμπούν σε κάποιο ρυθμό, πολύ πιο...σιγανό και σε αντιστοιχία με την πραγματικότητα. Αυτό θα έπρεπε να λένε στον κόσμο οι πολιτικοί μας, όχι για να τον... ρίξουν στα... αντικαταθλιπτικά, μα για να τον συνεφέρουν στον ρεαλισμό, προϋπόθεση για ν' αντέξει και να σχεδιάσει μια νέα πορεία. Και να του δείξουν πως δεν τον κοροϊδεύουν, στέκονται, συμπάσχουν και προσπαθούν δίπλα του. Και δεν κόπτονται μόνο για την... ψήφο του.
Η αλήθεια, όσο πικρή και δυσάρεστη, πρέπει να ειπωθεί και ν' ακουστεί. Και από την σημερινή κυβέρνηση και από την... εν αναμονή "φιλολαϊκή". Ξέρει ο κ. Τσίπρας πως μαγικό "κουμπί", δεν υπάρχει-άλλο, ρεαλιστικό όμως, σχέδιο διαχείρισης της κρίσης μπορεί να υπάρχει. Αλλά κι' αυτό, εκ των πραγμάτων και για μια εκτεταμένη χρονική περίοδο, θα πρέπει να βασίζεται στην... πραγματική και όχι την ιδεοληπτική... πτερόεσσα πραγματικότητα. Θα απαιτήσει κι' αυτό, το όποιο "δάκρυα και αίμα",όπως του συνέστησε να υποσχεθεί στην κοινωνία και ο "δικός του" Γιάννης Βαρουφάκης. Δυστυχώς....
Και η κυβέρνηση "εν αναμονή", αν δεν προσγειωθεί και δεν μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, (με ότι αυτό εκλογικά μπορεί να συνεπάγεται...) θα πάθει μεγαλύτερο στραπάτσο από την σημερινή. Γιατί, έχει καλλιεργήσει αφειδώς τεράστιες, έστω και έωλες, προσδοκίες για "άλλη πραγματικότητα". Η διάψευση των οποίων είναι πολύ πιο εκρηκτική από την προσαρμογή σε μια δυσάρεστη πραγματικότητα ,σαν αυτή μέσα στην οποία πασχίζουμε ν' αντέξουμε...