Του Θάνου ΟικονομόπουλουΤις δημόσιες (ιδίως από την ΔΕΘ!) υποσχεσιολογικές "δεσμεύσεις", ουδείς νοήμων Νεοέλληνας τις λαμβάνει πλέον υπ' όψη του. Πολύ περισσότερο τις πιστεύει. Το παιγνίδι παίζεται για τις εντυπώσεις, για να καλιμπράρονται τα δημοσκοπικά ευρήματα στην καίρια ερώτηση περί "παράστασης νίκης". Που κατά τους ειδικούς, δεν διαψεύδεται ποτέ από τα εκλογικά αποτελέσματα -πλην της περιπτώσεως των εκλογών του 2.000.
Υπ' αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θα πρέπει να εξετάσει κανείς τον αντίκτυπο της ομιλίας Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, που προκάλεσε την σφοδρή όσο και αμήχανη αντίδραση της κυβέρνησης, ιδίως της ΝΔ. Έχοντας προκαταβολικά διαπράξει την ηλιθιότητα της απαγόρευσης μετάδοσης της ομιλίας αλλά και της συνεντεύξεως του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την "ακομμάτιστη" ΝΕΡΙΤ (ξέρετε το... "νέο ΒΒC" που μας είχε υποσχεθεί ο ανεκδιήγητος Κεδίκογλου...), με την απερίγραπτης μάλιστα ευήθειας δήλωση της... αξίας αντικαταστάτριάς του Σοφίας Βούλτεψη ( "και ποιος είναι ο Τσίπρας, ο Κάστρο για να μιλάει οκτώ ώρες και να τον καλύπτουμε με 6κάμερο;"-προσέξτε το "καλύΠΤΟΥΜΕ", εμείς δηλαδή οι... ιδιοκτήτες της "ανεξάρτητης" ΝΕΡΙΤ!!!), συνέχισαν τις πρόχειρες αντιδράσεις τους και μετά τις "εξαγγελίες".
Ο Τσίπρας υποσχέθηκε -παρουσιάζοντας ένα επεξεργασμένο και κοστολογημένο"υποτίθεται πρόγραμμα- λύσεις... αυτονόητες στα υπαρκτά και πιεστικά προβλήματα καθημερινότητας που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο (και μάλιστα τα είπε με ήρεμη και νηφάλια φωνή σε σύγκριση με τους αντιπάλους του...) απ' όσα είχε υποσχεθεί "δεσμευτικά" ο κ. Σαμαράς πριν γίνει πρωθυπουργός το 2012, στα... διάφορα Ζάππειά του! Κι' αυτός είχε καταγγείλει το αναπτυξιοκτόνο μνημόνιο, είχε εξαγγείλει την σύσταση 700.000 θέσεων εργασίας, είχε δεσμευθεί για "άμεση επάνοδο του κατωτάτου μισθού στα 751 ευρώ!"-όσα μας ξαναυποσχέθηκε ο Τσίπρας! Ένας Τσίπρας, μάλιστα, εμφανώς λιγότερο "επαναστάτης"και "αντιευρωπαϊστής", με σαφείς ενδείξεις ρεαλισμού (που... προϊδεάζει για το τι θα μας ξεφουρνίσει αν και όταν έλθει εν τη πρωθυπουργία του...). Όχι για να είναι πειστικός (είπαμε: κανείς δεν πιστεύει στις υποσχεσιολογικές "δεσμεύσεις"...) αλλά για να μην φοβίζει τον κόσμο ότι αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουμε Κολομβία...
Δείτε ,τώρα: η κυβέρνηση και κυρίως η ΝΔ, δεν του "απάντησαν" ότι όσα υπόσχεται είναι ΛΑΘΟΣ, αλλά περιορίστηκαν να σημειώσουν πώς "αυτά δεν γίνονται"-και πως να τα χαρακτηρίσουν λάθος, όταν και οι ίδιοι τα αυτά υπόσχονταν πριν πράξουν... άλλα ως κυβερνήτες; Δηλαδή:τον εμφάνισαν να λέει τα σωστά αλλά ανεφάρμοστα λόγω συγκυριών. Και το αυθόρμητο ερώτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου, είναι "κι' εσείς που κάνετε τα δυνατά και εφικτά, τι στον κόρακα πετύχατε; Την φτώχεια, την διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, την αδικία της οριζόντιας υπερφορολόγησης, την παντελή έλλειψη επενδύσεων, το νέκρωμα της αγοράς, την εκτόξευση της ανεργίας..."! Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η αντίδραση της ΝΔ λειτουργεί επικοινωνιακά και υποδόρια υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ- όχι ως μάγου που θα λύσει τα προβλήματα, αλλά ως μιας δύναμης που δεν τα...κρύβει σπρώχνοντάς τα κάτω από το χαλί, διαφημίζοντας ταυτόχρονα και...success stories, ως νεόκοπα "κεθρεφτάκια" στους ιθαγενείς! Πόσο μάλλον, όταν το κυβερνητικό επιτελείο... κατόρθωσε μέσα σε 24 ώρες να κοστολογήσει τις εξαγγελίες Τσίπρα και να συμπεράνει ότι είναι ανεφάρμοστες! Και να είναι (που είναι...) πόσο πείθει μια κυβέρνηση που "τεκμηριώνει" σε 24 ώρες το ανεφάρμοστο ενός οικονομικού προγράμματος, όταν η ίδια...."μελετούσε" μήνες επί μηνών τον ΕΝΦΙΑ, για να μας μοστράρει τελικά αυτό το μεγαλειώδες μπουρδολόγημα, που εκτός από άδικο είναι και ανεφάρμοστο;
Δεν πείθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όσο περνάει ο καιρός (και... μεγαλουργεί η συγκυβέρνηση με τις καθυστερήσεις και τις ολιγωρίες της, τα απανωτά λάθη και τις προχειρότητες!) η προοπτική να έρθει στην εξουσία το κόμμα του κ. Τσίπρα με τις αλλοπρόσαλλες συνιστώσες του (και...ν' αλλάξει τότε με πιθανότατο αποτέλεσμα την σύντομη καταρράκωση του), προβάλλει όλο και λιγότερο φοβιστική. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη μαύρη προφητεία, σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πένθους...
Σαν να λέει (και να περιμένει) ο κόσμος "άντε να το δούμε κι' αυτό, να πιάσουμε πάτο μπας και συνέλθουμε συλλογικά..."!