Του Θάνου ΟικονομόπουλουΚάποτε, ήταν γραφικοί και προκαλούσαν θυμηδία. Σαν τον θρυλικό «Μπόμπο», την (άδολη, πάντως...) κραυγή έξαλλης αποθέωσης του Ανδρέα Παπανδρέου, σε κάθε δημόσια εμφάνιση του τότε πρωθυπουργού και προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Σε κάποιο συνέδριο, μάλιστα, ενώ ο Ανδρέας μιλούσε, ό συμπαθέστατος Μπόμπος κάθε τόσο πεταγόταν από την θέση του και ούρλιαζε άσχετα με το σημείο της ομιλίας, «Αντρέα, είσαι μεγάλος, είσαι θεός, είσαι ο πατέρας μας!!!» Σε κάποια φάση, ο ίδιος ο Αντρέας έσκασε στα γέλια και του έκανε νεύμα να σταματήσει, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος από τους συνέδρους σηκώθηκε και φώναξε χιουμοριστικά, «πάψε, επιτέλους, βρέ Μπόμπο! Κι' εμείς ΠΑΣΟΚ είμαστε, αλλά δεν κάνουμε έτσι...»!
Στο Ζάππειο προχθές, δεν υπήρχαν «Μπόμποι». Μαζεύτηκαν ιθαγενείς του ΠΑΣΟΚ. Της «φυλής», έτσι που από χρόνια τώρα έχει μεταλλαχθεί το καθεστωτικό κόμμα με τις ορδές (από τους πλέον ανώδυνους, μέχρι τους με εκκρεμότητες με την δικαιοσύνη ,και το περιβάλλον τους, τους ευνοηθέντες και ευνοήσαντες «φίλους...) των «βολεμένων». Όσων, τουλάχιστον, δεν... λάκισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέποντας σε νέα αγκαλιά εξουσιαστικής θαλπωρής, «ιδεολογικής προσφοράς». Επ' ανταλλάγματι, βεβαίως ....
Δύσκολο ν' αποδειχθεί (εκτός αν είσαι εκ των «εντός»), αλλά είναι πολύ πιθανόν μεταξύ εκείνων που ξεφώνιζαν ως καραγωγείς τον Βενιζέλο να υπήρχαν και κάποιοι που μετά τον πεσόντα κακήν-κακώς ΓΑΠ, «ξέχασαν» τις σχέσεις μαζί του και ... προσφέρθηκαν να υπηρετήσουν τον νέο «φύλαρχο». Ίδια πάστα με τους άλλους, που όταν έχασε τις εκλογές του 2007 ο Γιώργος, συνόδευαν με.... ωσαννά τον βουλιμικό υπερφιλόδοξο Βενιζέλο το βράδυ της εκλογικής ήττας στην έφοδό του να «καταλάβει» το Ζάππειο (και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ...), ηγούμενος «αγανακτισμένων» ιθαγενών... Ιδεολογία των τοιούτων ευτελών, πάντα να... υπηρετούν το βάζο με το μέλι. Μάλλον ο Βενιζέλος ως πρόεδρος είχε τους δικούς του παραστάτες του «βάζου», δεν του το συγχώρησαν, και έτσι τον γιουχάισαν. Παρουσία του Γιώργου, που προσδοκά- ό άμοιρος- ...ανάσταση νεκρών και θριαμβευτική επάνοδο, έτσι σαν σύγχρονο... «μέμνησον Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου...».
Μα, δεν υπάρχουν και σοβαροί, νουνεχείς ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ; Πολίτες που βλέπουν τα λάθη, συνεκτιμούν συγκυρίες και δυσκολίες, προσδοκούν σε πολιτικές και όχι «σωτήρες»; Άνθρωποι που πιστεύουν πως μια γνήσια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία θα μπορούσε να είναι ο καταλύτης, ο μεταλλάκτης ρεαλισμού και κοινωνικής ευαισθησίας της σημερινής προβληματικής πορείας μας; Αυτοί που θα ήθελαν ένα σοβαρό και στιβαρό κεντροαριστερό σχηματισμό εξουσίας (έστω συνεξουσίας...), αντίβαρο στον επελαύνοντα αριστερό λαϊκισμό των ατέλειωτων προεκλογικών υποσχέσεων και τον ελλοχεύοντα κίνδυνο της συσσωμάτωσης λαϊκής και άκρας δεξιάς;
Φυσικά και υπάρχουν. Λιγότεροι οι «ενταγμένοι», περισσότεροι οι προσδοκούντες και ελπίζοντες. Μόνο που αυτοί, δεν «συναθροίζονται στην αγορά» για να υβρίζουν και να ασχημονούν. Ενεργούν ως πολίτες, όχι ως... προεδρικοί επαγγελματίες οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων. Και απογοητευμένοι από το πάθος και την ηλίθια, εξαγοραζόμενη από τους φύλαρχους, τυφλή υπακοή στα μικροσυμφέροντα της φυλής, μονάζουν στην απογοήτευσή τους. Και τιμωρούν (συχνά άτσαλα και ατελέσφορα...) στις εκλογές.
Και μια μικρή υποσημείωση-απάντηση σε διάφορους «σχολιαστές»:
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν ο εμπνευστής και μεθοδευτής αυτών των αθλιοτήτων (προς την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο του Βενιζέλου που ουσιαστικά με ανάλογο αλλά πιο «πολιτισμένο» τρόπο φέρθηκε στον Γιώργο...), θα μπορούσε κάλλιστα να σηκωθεί και μ' ένα «δεν θέλω ού!», να συγκρατήσει τα έξαλλα, αφιονισμένα κομματόσκυλα. Δεν είχε ούτε την στρατηγική, ούτε την τόλμη και-κυρίως- ούτε την ευφυΐα να το πράξει.
Γι' αυτό θα ζήσει με τις φαντασιώσεις του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!