Του ΘΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥΈχει λεχθεί πως πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Μπορεί, όμως, η χρησιμοποίηση των συμβόλων να συνιστά πολιτική;
Το ερώτημα προκύπτει από την «ειδησεογραφία» των τελευταίων ημερών αναφορικά με το πρόσωπο στο οποίο καταλήγει η κυβερνητική πλειοψηφία να υποδείξει για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε λίγους μήνες που λήγει η θητεία του σημερινού. Αλλά και από την διακηρυγμένη με κατηγορηματικότητα θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να απορρίπτει εκ των προτέρων κάθε υποψηφιότητα, προκειμένου να προκύψει συνταγματικό αδιέξοδο (το γνωστό με τις 180 ψήφους που απαιτούνται για να εκλεγεί Πρόεδρος, η τις 120 που χρειάζονται γα να μπλοκαριστεί η εκλογή) και να οδηγηθεί η χώρα αναγκαστικά σε πρόωρες εκλογές, και όχι να διεξαχθούν το 2016 που λήγει η θητεία της Βουλής.
Υποτίθεται ότι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας προβλέπεται συνταγματικά να γίνεται από την Βουλή και όχι απ' ευθείας από τον λαό (η συνταγματική διάταξη ψηφίσθηκε όταν ακόμη ο Πρόεδρος είχε κάποιες ουσιαστικές αρμοδιότητες και δικαίωμα παρέμβασης, κάτι που με τις εν τω μεταξύ συνταγματικές αναθεωρήσεις δεν ισχύει, το αξίωμα είναι σχεδόν διακοσμητικό...), για να απεμπλακεί ο ανώτατος θεσμός της χώρας από μικροπολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Το αν αυτό διασφαλίζεται και σήμερα, το έχουμε βιώσει με όλες τις εκλογές Προέδρου, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και μετά...
Χωρίς να υποτιμά κανείς αναγκαστικά την προσωπικότητα των διαφόρων μετακαραμανλικών Προέδρων ( με εξαίρεση, ίσως, της «ιδιαιτερότητας» του Κυρίου Σαρτζετάκη...), σχεδόν σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη Προέδρου, πρυτάνευσε η σκοπιμότητα, η χρησιμοποίηση του θεσμού για την πρόκληση η την αποφυγή πρόωρων εκλογών. Το βασικό ήταν πόσους ψήφους εξασφαλίζει η Α ή η Β υποψηφιότητα και όχι το κύρος, η ακτινοβολία, η ικανότητα αυθεντικής, συνεγερτικής εκπροσώπησης της κοινωνίας που διέθεταν οι κατά καιρούς υποψήφιοι. Ένα πραγματικό μικροπολιτικό αλισβερίσι, που σε τελευταία ανάλυση και άσχετα με το πώς συμπεριφέρθηκαν τελικά οι εκλεγέντες Πρόεδροι υποβάθμιζε και ευτέλιζε τον θεσμό.
Πολιτική, βέβαια, έχει λεχθεί πως είναι η τέχνη του εφικτού. Με συνακόλουθο το αξίωμα πως « ο σκοπός, αγιάζει τα μέσα». Ιδίως ο «καλός» σκοπός. Και στην περίπτωση της συγκεκριμένης, σε λίγους μήνες, διαδικασίας εκλογής Προέδρου, ο «καλός σκοπός» της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι ν' αποφευχθούν οι εκλογές για να μπορέσει να ολοκληρώσει το «success story», της δε αντιπολίτευσης η με κάθε τρόπο και όσο το δυνατόν ταχύτερα πτώση της κυβέρνησης με τις ολέθριες πολιτικές, για ν' αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη ευθύνη διακυβέρνησης με βάση το δικό του πρόγραμμα, που είναι ακόμη... ασαφές, αλλά σε κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα μας αποκαλυφθεί!
Πάμε τώρα στον Φώτη Κουβέλη, το πρόσωπο στο οποίο φέρεται (σύμφωνα με τις στοχευμένες διαρροές αναγνωριστικής σκοπιμότητας...) να έχουν καταλήξει Σαμαράς και Βενιζέλος- όχι κατ' ανάγκην με την ομόφωνη υποστήριξη των στελεχών τους.
Είναι ένας πράος, συμπαθής και φαινομενικά διαλλακτικός και λογικός πολιτικός-όπως σχεδόν οι περισσότεροι κατά καιρούς ηγέτες της ανανεωτικής αριστεράς, όταν είχαν την πολυτέλεια να μην μετέχουν ευθυνών και ρίσκων. Η δυναμική απόφασή τους μετά τις εκλογές του 2012 να συμπράξει στην συγκυβέρνηση για ν' αποφευχθεί το επαπειλούμενο (μετά από δύο προσφυγές στις κάλπες...)χάος, του προσέδωσε κύρος, αναγνώριση ακόμη και μεταξύ των μη ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ. Η πολιτεία του ( του ίδιου, και σημαντικού τμήματος του κόμματός του) όμως στην δύσκολη πορεία της τρικομματικής κυβέρνησης, απεδείχθη εν τέλει ερασιτεχνική και δίχως στρατηγική προοπτική. Εξαντλήθηκε σε τακτικισμούς, διαχείριση εσωκομματικών συγκρούσεων, μη αντοχή στο κόστος που εμπεριέχει αναπόφευκτα το βάρος της εξουσίας. Συμπεριφέρθηκε σαν τους ερασιτέχνες παίκτες στο χρηματιστήριο, που με τις πρώτες απότομες πτώσεις του «δείκτη», σπεύδουν να πουλήσουν, ακόμη και με μεγάλη ζημιά, για να μην τα χάσουν όλα. Πόσο μάλλον το αριστερό πρόσημο...
Την ζημιά του κ. Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, την είδαμε και την εκτιμήσαμε στις ευρωεκλογές. Και τις μετέπειτα δημοσκοπήσεις, στις οποίες τα ποσοστά τους είναι ίσα η χειρότερα με εκείνο του «λοιπά». Και παρατηρήσαμε, έκπληκτοι όσοι τον γνωρίζουμε. Και την, τουλάχιστον υποτιμητική για τον ίδιο, πορεία του μετά το «απολογητικό συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, με τα ανεκδιήγητα «μένω μέχρι να φύγω», ή «φεύγω για να μείνω», διαλέγετε και παίρνετε...
Ο κ. Κουβέλης, στις μετεκλογικές, προσυνεδριακές αλλά και μετασυνεδριακές δηλώσεις του, διέψευδε τις φήμες ότι οι περίεργοι χειρισμοί του αποβλέπουν στην επιθυμία-στόχευσή του να εξασφαλίσει την εκλογή του στην Προεδρία. Μετά... άρχισε να σιωπά, κάτι που κάνει ακόμη και σήμερα που το όνομά του βγήκε (έστω και ως διοχετευόμενες πληροφορίες...) στις πολιτικές ρούγες. Θα μπορούσε μέσω «κύκλων» (εφ' όσον η κυβερνητική πρόθεση δεν έχει εκδηλωθεί επίσημα) να επιβεβαιώσει η να διαψεύσει ότι έχει βολιδοσκοπηθεί και ποιες είναι οι προθέσεις του. Δεν το κάνει. Θέλει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά...
Κανείς δεν ξέρει αν ενδεχόμενη υποψηφιότητα Κουβέλη συγκεντρώσει τους επίμαχους «180». Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν οι διαρροές αποσκοπούν στο να υπονομεύσουν την από κάποιους μεθοδευόμενη επάνοδο Κουβέλη-ΔΗΜΑΡ (η μέρους της...)στον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίον αποχώρησαν με βαρύτατες καταγγελίες πολιτικοϊδεολογικής φύσεως.
Πέρα κι' άσχετα με το αν ο κ. Κουβέλης μπορεί να αποδειχθεί ένας καλός (διακοσμητικός) Πρόεδρος:
Ακόμη και αν δεχθούμε την λογική πως ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», ως απότοκο του ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», η χρησιμοποίηση των συμβόλων και των θεσμών και μάλιστα με όρους... λογιστικούς, δεν μπορεί να συνάδει με την ουσία, τον πυρήνα της πολιτικής. Με τους τακτικισμούς και τις σκοπιμότητες τους, είδαμε σε ποιο βαθμό απαξίας και αποθηριοποίησης έφεραν οι πολιτικοί μνας την πολιτική. Που ας μην ξεχνάμε, κατά τον Πλάτωνα, χωρίς δικαιοσύνη και ηθική, πολιτική δεν υπάρχει...