Ο ΤΑΖ αναρωτιέται πόσες φορές μπορούμε να βγούμε και να μπούμε από την κρίση, αποχαιρετά την ανεμελιά κι ελπίζει στην αντικατάσταση της από την ωριμότητα της γαλήνης και της εγρήγορσης.
Θυμάμαι την καλοκαιρινή ανεμελιά άλλων χρόνων. Σαν κάτι πολύτιμο που αισθάνομαι ότι μου το έκλεψαν ύπουλα. Από κάποιον ή κάποιους που τους εμπιστεύτηκα και με χαμόγελό τους υποδέχτηκα σπίτι μου.
Θυμάμαι τα μεθυσμένα βράδια στις ταράτσες των μπαρ με φίλους. Τις βόλτες αγκαλιά με έναν αγαπημένο σε μια άσχημη πόλη που η αγάπη μας τη μεταμόρφωνε ξαφνικά σε κινηματογραφικό σκηνικό. Τις μέρες που η μάνα μου γελούσε και εγώ, καμία σχέση με τον δύστροπο άνθρωπο που έχω μεταμορφωθεί τώρα, τις έβαζα υπότιτλους σε σίριαλ που κατέβαζα από το Internet και χάζευα τις αντιδράσεις της και την ευχαρίστησή της.
Δεν το κάνω πια και νιώθω ένοχος γι αυτό. Αλλά για να χαρίσεις ευχαρίστηση πρέπει να νιώθεις ευχαρίστηση. Για να μεθύσεις χαρούμενα με τρεις βότκες κι όχι να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν επείγον ψυχιατρικό περιστατικό, πρέπει να έχεις μέσα σου χαρά. Αυτήν που μου έχουν κλέψει. Αυτοί που μας έχουν κλέψει. 8 στους 10 γνωστούς μου επιβιώνουν στην τρέλα της καθημερινότητας με αποκούμπι τα Xanax σαν αγχολυτικό και τα Ladose ή όποιο άλλο αντικαταθλιπτικό. Ένα χαπάκι για να σου φύγει η ένταση και να μεταμορφωθείς στην γλυκιά Άριελ τη γοργόνα κι άλλο ένα για να καταφέρεις να σηκωθείς από το κρεβάτι την ώρα που θες να μείνεις κουκουλωμένος εκεί, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, σαν να μην υπάρχει.
Γιατί να θες να έχεις επαφή με τον έξω κόσμο; Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που κρέμονται στα περίπτερα, ή τις ειδήσεις γενικότερα αρκεί για να σε τρελάνει. Μέσα σε ένα χρόνο έχουμε μπει και βγει τόσες φορές στην κρίση σύμφωνα με όσα διαβάζω και ακούω κάθε μέρα, όσες φορές δεν έχω μπει και βγει από την πόρτα του σπιτιού μου. Με διαφορά μιας μέρας το ένα δημοσίευμα αναιρεί το άλλο. «Βγήκαμε από το μνημόνιο» τη μία» «ελλειμματικό το ταμείο θα χρειαστούμε κι άλλο δάνειο» την επόμενη. «Έτοιμη η Ελλάδα για να ξαναβγεί στην αγορά» η μία εφημερίδα «πρώτη για κίνδυνο χρεωκοπίας η χώρα λένε οι οίκοι αξιολόγησης» γράφει η άλλη. «Λάθος οι περικοπές των μισθών για την ανάπτυξη αποφάσισε η τρόικα».
Αν είναι λάθος και το παραδέχεσαι τόσο ξεδιάντροπα, έχω να σου πω κάτι πολύ απλό. Φέρε πίσω τα λεφτά μου. Αυτά που έχασα μέσα σε τέσσερα χρόνια από τις συνεχείς μειώσεις στο μισθό μου. Σε μια χώρα που «το ένα τρίτο ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας». Δεν έχω ξαναδεί σε τέτοιο βαθμό, αλήτικη κοροϊδία από ένα ολόκληρο σύστημα. Δούλεμα στα μούτρα κανονικά και οργανωμένη εκστρατεία σύγχυσης, να μην ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει, να ακούς μια είδηση τη μία μέρα και την άλλη που αναιρείται να μην είσαι σίγουρος ότι την άκουσες την είδηση κι απλά δεν τη φαντάστηκες. Και να ξαναπαίρνεις χάπια.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι καυτό κι αδίστακτο, με τα εκκαθαριστικά της εφορίας να έρχονται στην πόρτα σου διεκδικώντας να σου πάρουν και το σπίτι. Φοβισμένους ανθρώπους να περιμένουν στην ουρά έξω από τα ATM τη μέρα που βγαίνει η σύνταξή τους για να μην τους τα προλάβει και τα τραβήξει καμία εφορία από το λογαριασμό. Και ανθρώπους κάθε μέρα και περισσότερους, ντυμένους σαν κομπάρσους από ταινία βασισμένη στους «Αθλίους» να ψάχνουν στα σκουπίδια μήπως ανακαλύψουν κάτι πολύτιμο από τα παραπεταμένα μας. Αυτά που μας χαρίζουν την ψεύτικη αίσθηση της καταναλωτικής ευφορίας, μια φορά το μήνα, όταν δηλαδή πληρωνόμαστε γιατί μετά δεν έχει άλλα λεφτά.
Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να καταρρακώνεται, τους υπαλλήλους πιο φοβισμένους από ποτέ να δέχονται μισθούς της ξεφτίλας αφού «δουλίτσα να υπάρχει». Τα πρόσωπα των ανθρώπων κολλημένα μπροστά στην τηλεόραση, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, χωρίς να τους νοιάζει τι βλέπουν, απαθή σαν ζόμπι με το γαλάζιο φως της οθόνης να κάνει ακόμα πιο απόκοσμα τα πρόσωπά τους. Κάποιους να αυτοκτονούν και τους ψυχιάτρους να μιλάνε για ραγδαία αύξηση των περιστατικών μέσα στα χρόνια της κρίσης.
Περνάω συχνά κάτω από τα μπαράκια στις ταράτσες των οποίων πέρασα όμορφα μεθυσμένα βράδια με φίλους. Και βλέπω τις αντανακλάσεις των φώτων, ακούω τις φωνές των πελατών, τον απόηχο της μουσικής μπλεγμένο με τη φασαρία του δρόμου, σαν από παλιό τρανζίστορ. Κοιτάζω ψηλά την ταράτσα και ξέρω ότι από κάτω της απλώνεται μια πόλη σε αποσύνθεση. Φοβάμαι να αντικρίσω τη θέα από ψηλά όπως παλιά. Και φοβάμαι γιατί ξέρω πως δεν είμαι ανέμελος πια. Ή κάτι χειρότερο. Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να είμαι ανέμελος. Έστω και να προσποιηθώ κάτι τέτοιο.
Σαν τις τύπισσες στα μεσημεριανάδικα που προσπαθούν με το ζόρι να μας πείσουν ότι η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να την απολαύσεις και πιλαλάνε μέσα στη χαρά ανάμεσα σε ρεπορτάζ κώλων από την παραλία. Ενώ το μέικ απ τους στάζει κουβάδες από το πρόσωπο κι αυτές χαμογελάνε με τόσο πειστική καλοσύνη, σαν αυτή με την οποία υποδέχτηκε η κακιά μάγισσα τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ πριν τους φάει. Την ώρα που στη Γάζα χοροπηδάνε ανάλογα αλλά για να αποφύγουν τις βόμβες.
Μη βιαστείς να με πεις λαϊκιστή. Γνωρίζω ότι πρόκειται για τηλεόραση και φυσικά χρειάζεται έστω μια προσομοίωση χαράς και ελπίδας μέσα στο ζόφο. Αυτή όμως δεν παράγεται από τηλεοπτικά σκυλάδικα ούτε από στρουθοκαμηλική αδιαφορία απέναντι στην επικαιρότητα. Αλλά από σκληρή ομολογουμένως, προσπάθεια της ανακάλυψης όσης ομορφιάς έχει απομείνει. Από μια ταινία, ένα βιβλίο, μια βόλτα το βράδυ με σαγιονάρες και μπύρες στο χέρι. Από την επίγνωση της φρίκης και τον προβληματισμό απέναντι της, όχι την επιδεικτική αγνόηση της.
Μπορεί η ανεμελιά να μην ξανάρθει κι ίσως δεν πρέπει να ξανάρθει όσο χρειάζεται εγρήγορση κι αγώνας.
Όμως θα έρθει στη θέση της κάτι ανάλογο, ίσως όχι τόσο ανάλαφρο και λίγο ρυτιδιασμένο αλλά πιο ώριμο. Μερικά από τα πιο γαλήνια πρόσωπα που έχω δει κουβαλάνε σαν παράσημο τις ρυτίδες της ζωής τους. Του αγώνα τους για να επιβιώσουν και της επαφής τους με την πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι. Της μάνας μου είναι ένα από αυτά. Και υπόσχομαι να αρχίσω πάλι να της βάζω υπότιτλους σε σίριαλ που κατεβάζω για να τη δω να χαμογελάει. Να μην αδιαφορώ. Να της χαρίσω χαρά και να πάρω χαρά. Να νιώσω τη γαλήνη κοιτώντας τα μάτια της, σαν αντίδοτο στην αγωνία και καταφύγιο, χωρίς να ξεχνάω ότι έξω ο κόσμος καίγεται.
Σαν τονωτικό ελιξήριο, για να θυμάμαι ότι δεν έχω δικαίωμα να αδιαφορώ, αλλά μπορώ να αντλώ δύναμη και γαλήνη γνωρίζοντας ότι συνεχίζω, παλεύω και προσπαθώ. Και ίσως τότε, μια μέρα καταφέρω να ξανανέβω στην ταράτσα. Ο ίδιος άνθρωπος αλλά αλλιώς. Χωρίς χάπια.
***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.