Του Θάνου Οικονομόπουλου
Καλοκαιράκι έχουμε. Περίοδος για «τα μπάνια του λαού», και πάντως ο κόσμος στις παραλίες η τα χωριά του, αντιμετωπίζει κάπως πιο χαλαρά την ειδησεογραφική πραγματικότητα, με μια ηθελημένη (για να μην τρελαθεί...) η αυτόματη καταφυγή στην αυταπάτη, πως ίσως τα μαύρα προανακρούσματα για τα φθινοπωρινά επερχόμενα, ίσως αποδειχθούν απατηλά. Δημοσιογραφικές και ελαφρώς... διαστροφικές υπερβολές. Μπορεί τα πράγματα να είναι λιγότερο μαύρα κι' άραχλα από τις προβλέψεις των... «επαϊόντων»!
Εξ' άλλου, υπάρχουν και οι ντελάληδες της αισιόδοξης εκδοχής. Ο Σαμαράς δεν είπε πως μπαίνουμε στον δρόμο της ανάπτυξης; Πως βγήκαμε (και πάντως βγαίνουμε...) από τα δυσβάσταχτα μνημόνια; Πως δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα και οριζόντιες περικοπές; Πως νέος («μεταπλεονασματικός»!) και εφικτός στόχος είναι η σταδιακή μείωση της φορολογίας; Τα επίσημα στοιχεία (αυτά, δηλαδή, που σε σοβαρές χώρες σαν την δική μας ουδέποτε «μαγειρεύονται»...) δεν λένε ότι «πέφτει η ανεργία», έστω κι' αν με τον αισιόδοξο όρο εννοούν ότι... πέφτει ο ρυθμός ανόδου της;
Και να' ταν μόνο οι εγχώριοι ντελάληδες; Έχουμε και τους.. εξωχώριους! Τους νέους η ανακυκλωμένους «αρμόδιους» στην ΕΕ μετά τις ευρωεκλογές που με μισόλογα, έστω, προσπαθούν να κουνήσουν σημαιάκια... ρεαλιστικής αισιοδοξίας («καρότο και μαστίγιο» το λέμε στον το μας...). Αλλά και τους απελθόντες, τους παλιούς «αρμόδιους», που τώρα που έφυγαν άρχισαν ως μετανοούσες Μαγδαληνές να κάνουν την αυτοκριτική τους για τα σωρευμένα λάθη –στρατηγικής και τακτικής-που διέπραξαν με την ελληνική «περίπτωση» της παγκόσμιας κρίσης. Ο κ. «καλό κουράγιο», ξαφνικά είδε το ...φώς του και αναγνωρίζει πως «αλλιώς έπρεπε να έχουμε πολιτευθεί...»!
Άρα, να αισιοδοξούμε; Να πιστέψουμε πως είναι πρυτανεύουσα άποψη αυτή των ρεαλιστών Γερμανών οικονομολόγων αλλά και πολιτικών, που επιμένουν ότι την... παραστίψαν την Ελλάδα, και υπάρχει κίνδυνος ο «ασθενής» να πεθάνει ακόμη κι' αν πετύχει η εγχείρηση; Η έγκυρη Wall Street Journal, που πέντε χρόνια τώρα μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο, μήπως κάτι ξέρει που σήμερα επιχειρηματολογεί για τα μεγάλα λάθη που έκανε το μισητό ΔΝΤ. Και μήπως το ίδιο το Ταμείο, δεν πιέζει τους (άλλους...) δανειστές μας, τους ευρωπαίους, να το πάνε πιο μαλακά και να σκεφθούν πως χωρίς κάποιου είδους σοβαρή διαγραφή του χρέους μας, δεν υπάρχει σωτηρία; (Τώρα. Μην μείνετε στην «λεπτομέρεια» πως το ΔΝΤ ζητάει από τους... άλλους να διαγράψουν μέρος των δανεικών που μας έδωσαν, αλλά τα δικά του τα θέλει πίσω μέχρι δεκαράκι...).
Αλλά, πώς να αισιοδοξήσουμε και να κάνουμε... θερινά όνειρα ακούγοντας όλα αυτά τα «ελπιδοφόρα», όταν οι μεν τροικανοί επιμένουν στις ίδιες γνωστές εμμονές και την ίδια γνωστή πορεία, παρά το γεγονός ότι οι υψηλοί εντολείς τους δείχνουν να επαναπροσανατολίζουν (με η χωρίς εισαγωγικά...) την πολιτική τους; Πώς να αισιοδοξήσει ο συνταξιούχος που έχει δει μέχρι σήμερα το εισόδημά του κατά 40-60%, διαβάζοντας πως η κατάσταση στα ταμεία είναι τόσο δραματική (πέραν του καταστροφικού PSI, που τα έλιωσε...) ώστε σχεδιάζονται νέες οριζόντιες μειώσεις συντάξεων; Πως η «έκτακτη» εισφορά αλληλεγγύης που έπρεπε να έχει καταργηθεί... προ διετίας, θα παραταθεί τουλάχιστον μέχρι το 2016 –και βλέπουμε; Πως «επίκειται» ουσιαστική ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», αλλά προς το παρόν συνεχίζονται οι πλειστηριασμοί σε διαμερίσματα με «καμαρούλες δυό σταλιές»; Πως η φορολογία ΘΑ μειωθεί (εν καιρώ και... στάγδην!), αλλά επί του παρόντος καλά κρατεί και τα εκκαθαριστικά που άρχισαν να έρχονται (στους συνήθεις «ηλίθιους», μισθωτούς και συνταξιούχους...)είναι στην συντριπτική τους πλειονότητα χρεωστικοί;
Κι' όχι τίποτε άλλο, αλλά... τέλειωσε και το Μουντιάλ!