Του Θάνου Οικονομόπουλου
Δεν ξέρω κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και όταν έλθει εν τη εξουσία του, σκοπεύει να κυβερνά με μεθόδους άμεσης δημοκρατίας, αν δηλαδή θα καλεί τον λαό ν' αποφασίζει ο ίδιος κάθε φορά που θα πρέπει να ληφθεί ένα μέτρο η να ψηφισθεί ένας νόμος. Ούτε αν θ' αποδέχεται ασμένως το εκάστοτε αίτημα (μονοκομματικό η πολυκομματικό...) της αντιπολίτευσης που θα έχει απέναντί του, να διεξάγεται δημοψήφισμα για κάθε νόμο που θα φέρει προς ψήφιση στην Βουλή... Και διερωτώμαι, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση θυμήθηκε τα δημοψηφίσματα για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ (που επαναλαμβάνουμε: αποτελεί κοινοτική οδηγία με την οποία έπρεπε να έχουμε συμμορφωθεί από χρόνια) και δεν έδωσε μάχη να διεξαχθεί δημοψήφισμα όταν ο .... αντιμνημονιακός Σαμαράς της αντιπολίτευσης, ως πρωθυπουργός υπέγραφε νέα μνημόνια, έκοβε συντάξεις, εκτίναζε στα ύψη τους φόρους...
Δεν ξέρω ακόμη πόσο εύκολο και πρακτικό είναι μια χώρα που ψηφίζει κάθε χρόνο πάνω από 300 νόμους (και για την περίπτωσή μας, λίγους λέω...), να στήνει 300 κάλπες ετησίως για να «μιλήσει» ο λαός...
Δεν ξέρω,επίσης, αν ο λαός που θα καλείται να «μιλήσει» αποφασιστικά, θα... ξέρει τι να πει κάθε φορά! Στις σύγχρονες δημοκρατίες, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις καλούνται ν' αντιμετωπίσουν, παίρνοντας μέτρα και νομοθετώντας, πολύπλοκα και άκρως εξειδικευμένα προβλήματα, η επίλυση των οποίων απαιτούν ειδικές γνώσεις, σχεδιασμούς πολυεπίπεδους, προβλέψεις για μελλοντικές επιπτώσεις και παράπλευρες συνέπειες των (όποιων) λύσεων. Και δεν μιλάμε για προσφυγή σε δημοψηφίσματα που αφορούν τοπικής εμβέλειας και σημαίας ζητήματα-μια μονοδρόμηση δρόμου, που θα γίνει μια παιδική χαρά, αν ένας δήμος χρειάζεται πάρκο ή γυμναστήριο κ.λ.π.
Οι υπέρμαχοι των δημοψηφισμάτων (υπάρχουν και τέτοιοι ιδεολόγοι, πέραν εκείνων που τα επικαλούνται μονάχα για λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας...) επιμένουν ότι η δυσκολία που προαναφέραμε, ξεπερνιέται αν ο λαός ενημερώνεται πλήρως, εξαντλητικά και σε βάθος από τα κόμματα, τους ειδικούς και τα ΜΜΕ. Ας παραβλέψουμε την ποιότητα, το άδολο και τις ειλικρινείς προθέσεις των ελληνικών κομμάτων (καλά, άσε τα ΜΜΕ...), κι' ας μείνουμε στα «πρακτικά»: αν για κάθε «θέμα», απαιτείται κατ' ελάχιστο ένα 15θήμερο για να ενημερωθεί ο λαός και να ψηφίσει, για 100 νόμους κατ' έτος και μόνο, θα χρεαζόντουσαν...50 μήνες, κάτι περισσότερο από 4 χρόνια!
Για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, όμως. Ο ΣΥΡΙΖΑ (τ' άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης σέρνονται πίσω του για να μην... υστερήσουν σε «μαχητικότητα»...) ζητάει δημοψήφισμα (χθες για την ΔΕΗ, αύριο για άλλες ιδιωτικοποιήσεις, μεθαύριο για το αν θα γίνονται φεστιβάλ ή όχι...) για επικοινωνιακούς λόγους, για τις εντυπώσεις. Επιδίδεται σε... «επαναστατική» γυμναστική εν όψει των εκλογών που όλα δείχνουν πως δεν θ' αργήσουν. Είναι το κόμμα του λαού, δεν κάνει τίποτε χωρίς να πάρει την έγκρισή του, ευχαριστεί τους πάντες, ακόμη και αν... οι πάντες δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Πλέει στο ίδιο στίγμα όλων των μεταπολιτευτικών, τουλάχιστον, αντιπολιτεύσεων της χώρας. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», για... «να φύγουν οι βάσεις του θανάτου», να πολεμηθεί «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!», Αργότερα να «παταχθούν οι νταβατζήδες και «επανιδρυθεί το κράτος», μετά –κι' όταν η χώρα βυθιζόταν ήδη στην κρίση- αυξήσεις στους πάντες αφού «λεφτά υπήρχαν!», στην συνέχεια «όχι στα μνημόνια-ναι στα Ζάππεια»! Όρεξη να' χεις να θυμάσαι. Και να σε πιάνει κατάθλιψη...
Οι 120 ψήφοι, το αν το θέμα του δημοψηφίσματος έπρεπε να συζητηθεί στο «θερινό» η στην ολομέλεια, το αν... καταλύεται η όχι η δημοκρατία(!), είναι απλώς το... αλατοπίπερο ενός ανούσιου «παιγνιδιού» (και από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και από πλευράς κυβερνητικών χειρισμών), που δείχνει ότι, δυστυχώς, κόμματα και πολιτικοί, ακόμη και στην δίνη της μεγαλύτερης ίσως κρίσης που έχει αντιμετωπίσει η χώρα εν καιρώ ειρήνης, δεν λένε ν' αλλάξουν μυαλά και χούγια. Εξακολουθούν να... «πηγαίνουν σαν άλλοτε»!