Γιατί μόνο ως προϊόν κατανάλωσης «τσιγάρου» μπορούν να δικαιολογηθούν οι προκάτ προκλήσεις σου. Ο ΤΑΖ γράφει για ένα «άβατο» της τέχνης, που δεν συμπάθησε ποτέ.
Στα χρόνια που γράφω δημόσια τη γνώμη μου, έχω χαρακτηριστεί πολλές φορές φτηνός προβοκάτορας. Δεν θα διαφωνήσω. Απλά προσπαθώ να καταλάβω τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά όσον αφορά στην φτήνια. Σίγουρα δεν είμαι καλλιτέχνης. Ή τες πα, δεν είμαι αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν καλλιτέχνη. Κι επειδή με τέτοιες έννοιες έχω ένα μικρό – μεγάλο πρόβλημα, μάλλον καλλιτέχνης δε θα γίνω ποτέ μου.
Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ, είναι από την άλλη, ή θεωρείται ένας πανμέγιστος καλλιτέχνης. Κυρίως επειδή αποδόμησε τη συμβατική λογική του σινεμά. Υπήρξε ο νονός της νουβέλ βαγκ, κι έπαιξε ένα υπέροχο παιχνίδι. Ποιο είναι αυτό; Το ένα πόδι στην pop κουλτούρα, το άλλο στην αμφισβήτηση και την αναρχική «γραφή». Κοινώς την αποτύπωση σε σελιλόιντ της τρικυμίας στο κρανίο του, βαφτισμένη σαν ιερή πρωτοπορία.
Πέρα από τα φεστιβάλ, τους ετοιμοθάνατους που διδάσκουν στις σχολές κινηματογράφου και κάτι βλαμμένα σε μετεφηβικό οίστρο αναζήτησης προτύπων, δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που θα πάει να δει Γκοντάρ και δε θα βγει μουτζώνοντας. Ειδικά τα πονήματα της τελευταίας 40ετίας του. Γιατί τουλάχιστον, στα 60'ς και τα 70'ς, κάτι το κλίμα της εποχής, κάτι τα ιερά ευαγγέλια των τόσο βαρετών και ξεπερασμένων από πάντα, Cahier du Cinema, κάτι οι θρυλικές φιγούρες που πέρασαν από την κάμερά του, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό («Περιφρόνηση») και ο Μπελμοντό («Χωρίς Ανάσα»), έκαναν τη δουλειά τους στη δημιουργία του μύθου του.
Όμως η αλήθεια είναι μάλλον διαφορετική: Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ, ήταν και είναι ένας μετριότατος σκηνοθέτης και ένας υπέροχα φιλοσοφημένος και πουτανιάρικα έξυπνος, θεωρητικός του σινεμά. O οποίος εξαργύρωσε με ιδεολογικά χυδαίο τρόπο, την ταμπέλα του «αμφισβητία», όχι παράγοντας τέχνη, αλλά δημιουργώντας προκλήσεις εκ του ασφαλούς, με την ασφάλεια ζωής του «ιερού τέρατος».
Εδώ και χρόνια οι ταινίες του δεν βλέπονται. Ή μάλλον μέσω της δικτατορίας των σοφιστικέ, θεωρούνται υποχρέωση κάθε σινεφίλ να τις βλέπει, και αμάρτημα να τις αποκαλέσεις ξερατό. Όπως ο τελευταίος του 3D εμετός, «Adieu au Langage» που βραβεύτηκε στις Κάννες. Γιατί; Επειδή είναι Γκοντάρ στα 84 του, που ανακάλυψε το 3D, και κάνει μια ταινία 20χρονου που πρωτοδιάβασε φιλοσοφία, με τσιτάτα, το σκύλο του να βγαίνει η μουσούδα από την οθόνη σε 3D και ένα ζευγάρι που λένε κάτι κουλά την ώρα που ο ένας χέζει στη λεκάνη κι ακούμε τις κουράδες να πέφτουν σε dolby sourround.
Oι ταινίες του Γκοντάρ, μαρκετίστικα, κι αυτό αποδεικνύει επίσης την απατεωνιά του, ακολουθούν τους κανόνες του Χολιγοντιανού μάρκετινγκ. Δεν υπάρχουν χωρίς μια εμπρηστική δήλωση να τις ακολουθεί για να κάνει εντύπωση. Τελευταία του και πιο δηλωτική της μαλάκυνσης του εγκεφάλου ενός 84χρονου υπερεκτιμημένου, η χαρά του για τα ποσοστά της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές και η επιθυμία του να γίνει η Μαρί Λεπέν πρόεδρος. Με πουτανιάρικο άλλοθι από πίσω «δεν το λέω επειδή είμαι ακροδεξιός. Απλά θέλω κάτι να κινηθεί λίγο». Λογικό αγαπημένε τους, όταν η μοναδική σου καλλιτεχνική κίνηση εδώ και χρόνια, είναι αυτή του επηρμένου παρασημοφορημένου, απέναντι στον πανικό της νεκρικής σου ακαμψίας. Η οποία δημιουργικά μιλώντας τουλάχιστον, σου έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια, απλά ξέρεις να τη μασκάρεις σαν υπέργηρος κακομαθημένος.
*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.cοm για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.