Του Θάνου ΟικονομόπουλουΚυριακή κοντή γιορτή. Και μετά, θα ξημερώσει η Δευτέρα. Πού, άσχετα με το ποιο "δίλημμα" θα βγει κερδισμένο από τις κάλπες, θα βρει την Ελλάδα με τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αθεράπευτες παθογένειες. Η ανεργία θα είναι εδώ (παρά τις...700.000 θέσεις εργασίας που "εξασφάλισε" ο Σαμαράς...), εδώ θα είναι και η "Μέρκελ" (παρά την δέσμευση του Τσίπρα να την ...εξορίσει), θα εξακολουθήσουμε να βρισκόμαστε στην Ευρώπη και να βράζουμε παραζαλισμένοι στο άπαχο ζουμί της (παρά τον "άλλο παράδεισο" που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ). Τα παιγνίδια του κομματικού πατριωτισμού και της ψηφοθηρικής εντυπωσιομανίας, τελειώνουν. Και αναγκαστικά θα πρέπει να γυρίσουμε στην... πραγματική πραγματικότητα. Που λέει πώς αν δεν είσαι ανταγωνιστικός και παραγωγικός, αν ξοδεύεις περισσότερα απ' όσα βγάζεις, αν έχεις ένα κράτος αποδιοργανωμένο,μια παιδεία αραχνιασμένη και αναντίστοιχη με τις σημερινές απαιτήσεις,θα βουλιάζεις αενάως στα χρέη. Όσο και αν τα "επαναδιαπραγματευτείς"...
Το' χουμε ξαναπεί: η κρίση που βιώνουμε είναι παγκόσμια και αναμφίβολα ευρωπαϊκή-για να μείνουμε στα χωράφια μας. Βεβαιότητες και "ακατάλυτες" συνταγές διαρκούς ανάπτυξης και ευμάρειας, ανατράπηκαν. Ο τροχός γύρισε. Ο καταπιεσμένος από την επί δυο αιώνες εκμετάλλευση του "Γ Κόσμος", παίρνει την εκδίκησή του με ραγδαίους ρυθμούς, αναδιαμορφώνοντας το παγκόσμιο σκηνικό. Κατά ένα περίεργο, σχεδόν νομοτελειακό τρόπο, η παγκοσμιοποίηση πλήττει τους εμπνευστές της. Που, από παραγωγοί και πρωτοπόροι, αρκέσθηκαν κοντόφθαλμα στην χρηματοπιστωτική εκμετάλλευση του σωρευμένου πλούτου, αποβλέποντας στην μεγιστοποίηση του άμεσου υπερκέρδους. Κόβοντας, απερίσκεπτα, το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν, θεωρώντας πως το στάτους κβο που με μικρά σκαμπανεβάσματα είχαν εξασφαλίσει, δεν θα αλλάξει ποτέ.
Το δικό μας πρόβλημα, είναι πως είμασταν... καθυστερημένοι σε σύγκριση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στο ίδιο καράβι ταξιδεύαμε, τους ίδιους τυφώνες είχαμε μπροστά μας, αλλά ενώ οι άλλοι έπαιρναν κάποια στοιχειώδη μέτρα, εμείς... σφυρίζαμε αδιάφορα, απολαμβάνοντας τις δάνειες ψευδαισθήσεις μας. Γι' αυτό όταν η τωρινή φουρτούνα καταλαγιάσει (κύκλους κάνει η ζωή...), ενώ οι άλλοι θα οδηγούν το δαρμένο καράβι στο λιμάνι για να επιδιορθώσουν τις ζημιές για να ξανασαλπάρουν, εμείς κινδυνεύουμε να... κολυμπάμε ακόμη!
Η σημερινή "Ενωμένη" Ευρώπη, είναι μικρότερη των περιστάσεων. Η κρίση, ανέδειξε με δραματικό (και άνισο...) τρόπο τις αδυναμίες της: έλλειψη αποφασιστικής, εμπνευσμένης ηγεσίας με όραμα, μη ανταγωνιστική παραγωγική δομή, ανυπαρξία ισχυρού και λειτουργικά αποτελεσματικού θεσμικού πλαισίου, δυσκίνητη , φοβική γραφειοκρατία που δουλεύει... για τον εαυτό της επιτρέποντας σε εθνικά συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά, να κυριαρχήσουν σε βάρος της ιδέας και των τραυματικών εμπειριών που οδήγησαν στην ίδρυση της "Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης".Ο τρόπος που αντιμετώπισε την "ελληνική περίπτωση", κατέδειξε την ανετοιμότητα και ανεπάρκειά της. Τώρα, το αντιλαμβάνονται και προσπαθούν (με τους ίδιους αργόσυρτους ρυθμούς...) να δημιουργήσουν μηχανισμούς αποσόβησης των κραδασμών, περιορισμού των προϋποθέσεων για "ατυχήματα" που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ολική απώλεια- ευρωομόλογα, ευρωπαϊκό ΔΝΤ, ευέλικτο μηχανισμό στήριξης, αποδοχή του... αυτονόητου πως τα ενδοευρωπαϊκά πλεονάσματα λίγων, δημιουργούν τα ελλείμματα των υπολοίπων. Θα λέγαμε πως η κρίση, είναι η τελευταία ελπίδα και ευκαιρία της Ενωμένης Ευρώπης ν' αναδιοργανωθεί και να ζήσει...Θέλει δουλειά και διάθεση υπέρβασης. Αλλά άλλος δρόμος, δεν υπάρχει.
Όταν το σπίτι σου βγάλει μια ζημιά, την επιδιορθώνεις, δεν... γκρεμίζεις το σπίτι. Η Ευρώπη, είναι το κοινό μας σπίτι. Το "μαντρί", αν θέλετε, έξω από το οποίο σε... τρώνε οι λύκοι. Ισχύει για τα 500 εκατομμύρια κατοίκους της με πρόσφατες ακόμη τραυματικές εμπειρίες και μνήμες. Ισχύει ακόμη πιο πολύ για την "μικρή", καθυστερημένη και ανοργάνωτη... πελατειακή Ελλάδα, που έξω από την (προβληματική, έστω...) οικογένεια, θα αναγκασθεί να τρέχει ξυπόλυτη στ'αγκάθια. Μονόδρομος το να μείνουμε εντός, να εκσυγχρονισθούμε (αλλάζοντας νοοτροπίες, εγκαταλείποντας βολικές βεβαιότητες, αποδεχόμενοι επιτέλους πως δεν "φταίνε πάντα οι άλλοι") και να ενώσουμε παράλληλα τις δυνάμεις μας μ' αυτούς που όλο πληθαίνουν και πιέζουν για μιαν άλλη Ευρώπη.
Ο ευρωσκεπτικισμός, απολύτως καλοδεχούμενος, χρήσιμος, επιβεβλημένος. Αλλά...όντας εντός. Ο αντιευρωπαϊσμός (ευθύς η... με μισόλογα), ανιστόρητος, επικίνδυνος, ιδεοληπτικός. Και ύποπτος.
Μ' αυτά κατά νου, καλό βόλι την Κυριακή-με την σκέψη... στην Δευτέρα!