Του Θάνου ΟικονομόπουλουΕίπαμε να ...λέμε και καμιά μ@λ@κία για να περνάει ή ώρα και να σπάει η μονοτονία της προεκλογικής περιόδου, αλλά όχι κι' έτσι! Γιατί, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα εκφοβιστικά διλήμματα (στην ουσία, άμεσες απειλές!) του κ. Τσίπρα, του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου με τα οποία μας βομβαρδίζουν, αν δεν ψηφίσουμε τα κόμματά τους (στην περίπτωση του κ. Βενιζέλου, αυτόν τον ίδιο, γιατί διακυβεύεται η παραμονή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αν... η "Ελιά" δεν πάρει αξιοπρεπές ποσοστό...), τότε στις 26 Μαΐου η χώρα βουλιάζει!
Εντάξει, στην Ελλάδα είμαστε. Την χώρα και την κοινωνία της υπερβολής και της πόλωσης. Και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο που... εθιμικά επιτρέπονται τα πάντα. Και κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί κατακυριεύονται από την λογική "άσε να εκλεγούμε (η να μην καταποντιστούμε...) τώρα, και μετά βλέπουμε...". Ξέρουν, άλλωστε, επειδή εμείς οι ψηφοφόροι τους το επιτρέψαμε, ότι οι προεκλογικές εξαγγελίες και "δεσμεύσεις" ουδεμία αξία έχουν μετά... την απομάκρυνση από την κάλπη. Και το κράτος "θα επανιδρύαμε...", και "λεφτά υπήρχαν", και... Ζάππεια μοιράζαμε με ελκυστικές προσφορές για κάθε πικραμένο-και μετά; Κατά πως έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, "είπα-ξείπα, χ@ζω την παρόλα μου"!
Η όξυνση και η υπερβολή, ας πούμε ότι είναι μια "θεμιτή" προεκλογική τακτική. Αλλά, στην σημερινή συγκυρία, έχει πολύ μεγάλη σημασία το "πως" την μετέρχονται οι κομματικές προπαγάνδες. Γιατί, η κρίση και η ανώμαλη προσγείωση σε μια πραγματικότητα που αρνιόμασταν (με κύρια ευθύνη των πολιτικών) επί δεκαετίες να δούμε, έχει αλλάξει ριζικά την νοοτροπία και... το θυμικό του εκλογικού σώματος. Κάτι που πιθανό "έπιανε" τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα προκαλεί οργισμένες αντιδράσεις και "πίκα" του τύπου "αποθανέτω η ψυχή μου...". Αναμφίβολα, μια μερίδα του εκλογικού σώματος επηρεάζεται από τα "διλήμματα", ο εκβιασμός περνάει, και παρασύρεται. Αλλά, αυτή η μερίδα, έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Το λένε οι δημοσκοπήσεις, το βλέπουμε οι ίδιοι με τους εαυτούς μας... Μόνο οι πολιτικοί μας, αυτάρεσκα περιχαρακωμένοι στην... αυθεντία τους, δεν λένε να καταλάβουν πως ο κόσμος και οι καιροί άλλαξαν.
Η λαϊκή θυμοσοφία λέει πως "τα λόγια που λες σήμερα, πρέπει να είναι απαλά και γλυκά, γιατί μπορεί αύριο να χρειαστείς να τα φας...". Κι' αυτό, οφείλουν να το έχουν κατά νου οι πολιτικοί μας, ιδιαίτερα στην σημερινή Ελλάδα της διάχυτης αναξιοπιστίας στο πολιτικό σύστημα, του θυμού και της (αλόγιστης, φευ, συχνά...) εκδικητικής διάθεσης.
Ψηφίζουμε για δημάρχους και περιφερειάρχες. Και για το ποιους θέλουμε να στείλουμε στην ευρωβουλή, στην πιο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της ευρωπαϊκής προοπτικής. Δεν αντιλέγει κανείς ότι τ' αποτελέσματα αυτών των καλπών αναγκαστικά θα πλουτίσουν τις αποχρώσεις του πολιτικού σκηνικού. Αλλά εκτός από "την ημέρα της κάλπης", υπάρχει... και η επόμενη. Και σ' αυτήν, δεν υπάρχει λόγος να επικρατήσει ασάφεια και χάος-τουλάχιστον πρόωρα. Ο κ. Τσίπρας μας απειλεί πώς "στις 26 Μάη, φεύγει η κυβέρνηση...". Ο κ. Σαμαράς, συρόμενος ακατανόητα στην "λογική" του ΣΥΡΙΖΑ... παραδέχεται πως στις ευρωεκλογές (κυρίως) ψηφίζουμε "σταθερότητα η αστάθεια". Και... υπερθεματίζοντας σε καταστροφολογία, ο κ. Βενιζέλος μας απειλεί ότι "αν η "Ελιά" (το ΠΑΣΟΚ, ότι προτιμάτε..) δεν πάρει διψήφιο ποσοστό, θα πέσει η κυβέρνηση..." αφού αυτός και το κόμμα του που στηρίζουν την κυβερνητική σταθερότητα, αν δεν επιδοκιμαστούν εκλογικά, θα πάψουν να είναι κυβερνητικοί εταίροι.
Ιδιαίτερη προσοχή, πρέπει να δοθεί στην καταστροφολογία του κ. Βενιζέλου. Γιατί είναι ο μόνος που απειλεί άμεσα και σκαιά πως αν δεν πετύχει (πρωτίστως προσωπικής κεφαλαιοποίησης, για να παραμείνει πολιτικός αρχηγός...) εκλογική νίκη, ΘΑ ΡΙΞΕΙ την κυβέρνηση. Απερίσκεπτα και χωρίς επίγνωση του "και μετά;", θέλησε να "κόψει" ψήφους από την ΝΔ, τρομοκρατώντας τους ανησυχούντες για την κυβερνητική σταθερότητα και να τους στρέψει στην "Ελιά". Και μάλλον το... εντελώς αντίθετο θα καταφέρει...
Δεν ξέρουμε αν έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης ώστε να πραγματοποιήσει την απειλή του, και να φορτωθεί ο ίδιος και το (όποιο...) ΠΑΣΟΚ μια πρόωρη πολιτική κρίση σε πολύ ευαίσθητη στιγμή. Αν το επιχειρήσει, θα έχει θέσει με τον πλέον παιδαριώδη τρόπο τέλος στην πολιτική διαδρομή του. Που έχει, δίχως αμφιβολία, και καλές στιγμές, ιδίως στα δύσκολα και άχαρα χρόνια της συμπολίτευσης. Αν, πάλι, δεν την πραγματοποιήσει, θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει πριν την ώρα της μια θυελλώδη (και υποφώσκουσα...) εσωκομματική αμφισβήτηση, που εκ των πραγμάτων θ' αφήσει το αποτύπωμά της στο γενικότερο πολιτικό πεδίο.
Έτσι κι' αλλιώς, η "ρουκέτα" που εξαπέλυσε, θα του γυρίσει μπούμερανγκ. Αυτοπαγιδεύθηκε στην πομπώδη και αυτάρεσκα προβαλλόμενη ευφυΐα του. Και θα το πληρώσει. Ελπίζω όχι και η υπόλοιπη Ελλάδα...