Αντισυστημικοί αγωνιστές, ο τρομοκράτης με τον συνεργό του κατευθύνονται προς το προκαθορισμένο σημείο στο κέντρο της Αθήνας. Στο νου τους, το σχέδιο της επιχείρησης. Ανατίναξη παγιδευμένου οχήματος με μεγάλη ποσότητα εκκρηκτικής ύλης. Στο όνομα της επαναάστασης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, με πάθος-για-τη λευτεριά που «είναι δυνατότερο απ'όλα τα κελιά». Ο ένας σταθμεύει το όχημα. Ο άλλος περιμένει στη μοτοσυκλέτα. Αποβίβαση από το αυτοκίνητο, επιβίβαση στο δίκυκλο και διαφυγή. Προφανώς, υπάρχει ομάδα υποστήριξης. Η απέχθεια για το καπιταλιστικό όργιο της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας συγκινεί τις καρδιές και πυκνώνει τις τάξεις στο αντάρτικο πόλεων. Που, όμως, ναι μεν κινούμενο μέσα στα πλαίσια του παγκόσμιου σχεδίου «Φοίνικας», δεν υιοθετεί την λογική του τυφλού χτυπήματος και των αθώων θυμάτων. Συνεπώς, προηγείται προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Στο zougla.gr. Γελάει ο κόσμος.Μιάμιση βδομάδα μετά το κάζο Μπαλτάκου, που αν μη τι άλλο καταδεικνύει πως η πολιτεία διαλέγεται με τους ναζί, ακόμα και προσχηματικά, τη μέρα που η επικοινωνιακή στόχευση του συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας αποβλέπει στην εξουδετέρωση όσων δεν πείθονται από την έξοδο της χώρας στις αγορές, καθώς, δε, βγαίνουν στην δημοσιότητα οι εικόνες από τον δολοφονικό βασανισμό του Αλβανού φονιά από Έλληνες ενστόλους και μία μέρα πριν από την επίσκεψη Μέρκελ, ο έμπειρος τρομοκρατικός νους αποφασίζει να εξοστρακίσει το δημόσιο διάλογο από τα ζητήματα που πονοκεφαλιάζουν το κράτος-εχθρό και να δώσει στην εξουσία μιαν ανάσα: τη δυνατότητα να απευθυνθεί στο λαό με το ύφος της δημοκρατίας που βάλλεται από παντού, όμως «δεν τρομοκρατείται», επιμένει, νικά. Α, ναι. Και κατάδικάζει και τους χρυσαυγίτες φονιάδες του Πακιστανού ποδηλάτη.
Τους δολοφόνους του Λουκμάν τους συνέλαβε η δημοκρατία. Τους δικάζει. Τους καταδικάζει. Τους κατηγορούμενους για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση πρωτομάστορες της Χρυσής Αυγής τους προφυλακίζει. Τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που σκοτώνουν στο ξύλο τον φονιά του συναδέλφου τους επίσης. Οι μόνοι που ξεφεύγουν είναι ο Μαζιώτης, η Ρούπα (στους οποίους η παπαγαλία θέλει να αποδίδεται το χτύπημα στο κέντρο της Αθήνα, αφού έχει «κοινά χαρακτηριστικά» με χτυπήματα του Επαναστατικού Αγώνα), ο Ξηρός. Ούτως ώστε να μπορέσουν να εξακολουθήσουν το αντισυστημικό, αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό τους έργο, με χτυπήματα που ισχυροποιούν την αστική δημοκρατία.
Ούτως ώστε, έτι δε μάλλον, να μπορέσουν να εκτελέσουν κάναν-δυο «φασίστες» στο Νέο Ηράκλειο, απρόσβλητοι πάντοτε από τις διωκτικές αρχές, ξαναβάζοντας στο πολιτικό παιχνίδι την Χρυσή Αυγή. Που, όταν δεν ξεπλένεται από τον Γιώργο Τράγκα, θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου – όστις αποτελεί, ως γνωστόν, και το πρότυπο δημοσιογράφου Τσε Γκουεβάρα, από τη στόφα εκείνη που κάθε αντάρτης που σέβεται τον εαυτό του θέλει να χρησιμοποιήσει για δίαυλο επικοινωνίας.
Ποιος δουλεύει ποιον;
Όπως γράφει και μια φίλη στο status update της: «Zoύμε στην χώρα όπου ο Λαζόπουλος έχει το δικαίωμα να παρουσιάζει τους gay ως παρωχημένες κατίνες καρικατούρες ,να λέει on air ''γαμώ την πουτάνα μου'' και ''μαλάκα'' όποιον επιθυμεί ,την ίδια στιγμή που συλλαμβάνεται δημοσιογράφος για το «ανεκδιήγητη». Κάποιες φορές σκέφτομαι πως βιώνουμε ''πουτινική'' δημοκρατία αλλά δεν το λέμε παραέξω για να μη μας πούνε ''καραγκιόζηδες''.» Στη χώρα αυτή, όπου μέγα μέρος της κοινής γνώμης είναι στα χαρακώματα, ο ιδεολογικός ταγός της νέας τρομοκρατίας δεν αναρτά το βιβλίο του ελεύθερα στο διαδίκτυο, αλλά επιλέγει να το εκδώσει μέσα από τον ίδιο οίκο που τυπώνει Μιχάλη Ιγνατίου, Βύρωνα Πολύδωρα, Νίκο Χασαπόπουλο, Αλέξη Μητρόπουλο, Νότη Μαριά, Βασίλειο Μαρκεζίνη και Προκόπη Παυλόπουλο.
Κάτι στην όλη ιστορία δεν πείθει. Και μιας και μιλάμε περί ιστορίας, μία από τις πτυχές της συνομιλίας Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, που ελάχιστα σχολιάστηκαν, αφορά στον τόνο της ομιλίας, κυρίως από την πλευρά Κασιδιάρη. Είναι, ίσως, η μόνη φορά που τον ακούμε να μιλάει σαν άνθρωπος. Ανθρωπινός, κανονικός άνθρωπος. Χωρίς κορώνες, χωρίς κρεσέντα, χωρίς φανφάρες, κραυγές, ιαχές. Και φέρνει στο νου μιαν άλλη υποκλαπείσα συνομιλία. Αυτή που πρόλαβε για δέκα λεπτά να υποκλέψει ο τεχνικό της Φινλανδικής ραδιοφωνίας από το βαγόνι όπου συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1942 ο Χίτλερ με τον στρατάρχη Μάνερχαιμ (σύνδεσμος εδώ) Πέρα από το συγκλονιστικό του περιεχομένου, ήτοι την παραδοχή ότι η επιχείρηση κατά της ΕΣΣΔ ήταν επιπόλαιη, είναι η μόνη φορά που ακούμε την πραγματική φωνή του Χίτλερ. Την καθημερινή, κανονική του ομιλία. Πρόκειται για την απόλυτη στιγμή του Αδόλφου χωρία μάσκα.
Στην καθημαγμένη Ελλάδα του 2014, πολλές μάσκες έχουν πέσει. Μια που στέκει ακόμα ακλόνητη είναι αυτή της «νέας τρομοκρατίας». Κι όσο εκτός από ακλόνητη, θ'αποδεικνύεται συστημικά βολική, τα ερωτηματικά θα πληθαίνουν και θα βαραίνουν. Τη μέρα της χρηματοπιστωτικής επιτυχίας του, ας θυμηθεί ο κος πρωθυπουργός τη δήλωσή του από τα αρχές του 2012: «Να γνωρίζουν αυτά τα καθάρματα, πως όταν έρθει η ώρα, εγώ τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσω» (σύνδεσμος εδώ). Τι περιμένει;