Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από τον πρωθυπουργό στη συζήτηση που έγινε στην Βουλή για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, είναι να... είναι παρών στην διαδικασία, να απαντάει σε ενστάσεις, να φωτίζει υποφωτισμένες πτυχές του δαιδαλώδους κειμένου, να εξηγεί, να διευκρινίζει, να πείθει, να αναλύει τους λόγους "εθνικής επιβίωσης" που οδήγησαν στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Πολύ περισσότερο, που ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, πέρα από την αυτονόητη αναφορά στον "ιερό θεσμό του Κοινοβουλίου", είχε ο ίδιος με δραματικό στόμφο αναγάγει την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου σε ακρογωνιαίο λίθο της από δω και μπρος αναπτυξιακής πορείας της χώρας. Ο κ. Σαμαράς, όμως, έλαμψε δια της απουσίας του από την κρίσιμη συζήτηση. Πιθανόν (αλλά παγερά αδιάφορο) επειδή υποψιαζόταν το γελοίο μικροπολιτικάντικο σώου που σχεδιαζόταν από την αντιπολίτευση. Ίσως πάλι, διότι ήθελε προεκλογικά να στηρίξει τον κυβερνητικό εταίρο του κ. Βενιζέλο, δίνοντάς του την ευκαιρία να σηκώσει μόνος του το βάρος της κοινοβουλευτικής μάχης. Όπως και να' χει, η απουσία του δεν λειτούργησε-επί της ουσίας, όχι επί της... επικοινωνίας- υπέρ του.Η αξιωματική αντιπολίτευση, η δυνάμει αυριανή κυβέρνηση δηλαδή,αντί να δώσει την μάχη για να πείσει με τα επιχειρήματά της για συγκεκριμένες διατάξεις του πολυνομοσχεδίου (λ.χ. τις τράπεζες) που θεώρησε καταστροφικές, και να ενημερώσει Βουλή και λαό για τις δικές της επεξεργασμένες και βιώσιμες εναλλακτικές, επέλεξε την... κινηματική λογική της διαμαρτυρίας του τσαμπουκά. Και με στερούμενες νομιμότητας διαδικαστικές καντρίλιες, έδωσε ένα γελοίο σώου μέσα στην αίθουσα, κι' όταν δεν κατάφερε (γιατί δεν μπορούσε-και όφειλε να το γνωρίζει) να ματαιώσει την επίμαχη ψηφοφορία, αποχώρησε από το Κοινοβούλιο για να ενωθεί με τους διαμαρτυρόμενους έξω από την Βουλή, προς τους οποίους ως... αναρχοσυνδικαλιστής απευθύνθηκε ο κ. Τσίπρας. Λες και ήθελε (;) με τα καμώματά του να συσπειρώσει την κυβερνητική πλειοψηφία, λες και προσπαθεί ν' απομακρύνει την πιθανότητα ν' αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες...
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, επέλεξε την συγκεκριμένη ψηφοφορία (αλλά όχι και την συζήτηση που προηγήθηκε, κατά την οποία δεν μπήκε κάν στον κόπο να πάρει τον λόγο και να υποστηρίξει τα όποια επιχειρήματα του) για να... ξεκινήσει σημαδιακά την διαδικασία της ρεβάνς του από τον κ. Βενιζέλο και το ίδιο του το κόμμα, να εγγράψει (;) τις όποιες υποθήκες για την πολιτική του συνέχεια και επιβίωση. Αδιαφορώντας παγερά για το τι εννοιοδοτεί στη συγκεκριμένη (και προεκλογική...) συγκυρία η κίνησή του, προτίμησε ελαφρά τη καρδία να παίξει το προσωπικό του παιγνίδι, και να συσπειρώσει(;) τους "δικούς του", με τη σκέψη στραμμένη στην αυτόνομη παρουσία του στις εθνικές εκλογές. Μωραίνει Κύριος...
Οι ... ψεκασμένοι ΑΝΕΛ, όπως πάντα εκτός τόπου και χρόνου, εκμεταλλεύθηκαν την κοινοβουλευτική συζήτηση για να δώσουν την δική τους "μάχη" με τους... ανεμόμυλους, να προλάβει ο αρχηγός του το επιταχυνόμενο ξήλωμα του κομματικού πουλόβερ.
Το ΚΚΕ, ιδίως με την ομιλία της κ. Παπαρήγα, έκανε -όπως πάντα- μια πρώτης τάξεως διαπιστωτική ανάλυση της καταστάσεως που βιώνουμε, υπογράμμισε τις δομικές αιτίες της παγκόσμιας, πανευρωπαϊκής αλλά και με τις ιδιαιτερότητές της εθνικής κρίσης που μας μαστίζει, χωρίς όμως,,, "δια ταύτα" συγκεκριμένη ρεαλιστική πρόταση-λύση, καταφεύγοντας σε... θεολογικά τσιτάτα 100 χρόνων πίσω...
Και η ΔΗΜΑΡ, παρά το παρελθόν υπεύθυνου ρεαλισμού που έχει επιδείξει, παρά τις σωστές επισημάνσεις της για τον επικίνδυνο και αδιέξοδο καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ και το εμμονικό "αλάνθαστο" της συγκυβέρνησης, προτίμησε (μετρώντας τις εσωκομματικές αντιδράσεις και γλείφοντας τις πληγές της από αυτές που την απειλούν με αφανισμό...) να καταφύγει σε ουσιαστική σκιαμαχία με ευπρεπή, μεν, πλην άνευ ουσίας "σκεπτικό".
Αντί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να κάτσουν όλες μαζί στο ίδιο τραπέζι και να προσπαθήσουν, με τις θέσεις της η καθεμιά, να συνεννοηθούν και να καταλήξουν σε μια κοινή συνισταμένη( με ρεαλιστικές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς) που θα προσφέρει στην δοκιμαζόμενη χώρα ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα λαμβάνει υπ' όψη του τις σημερινές συγκυρίες και θα συνυπολογίζει τις εθνικές μας "ιδιαιτερότητες" και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, αντί να λειτουργήσουν ως ταγοί και καθοδηγητές που θα στρέψουν την κοινωνία στην κατανόηση και αποδοχή της πραγματικότητας, των απωλειών και του τέλους των ψευδαισθήσεων που βιώνουμε, ώστε όλοι μαζί να σχεδιάσουμε το μέλλον μας και να το διεκδικήσουμε, αυτές... πάνε σαν άλλοτε! Με έωλα και κοντόφθαλμα μικροκομματικά, ψηφοθηρικά κριτήρια. Δεν έχουν καταλάβει τι ζούμε!
Τι καλά που θα ήταν όλα αυτά να ήταν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα...