Του Θάνου ΟικονομόπουλουΠολλά πράγματα για το γάλα, δεν κατέχω. Γνωρίζω μόνο ότι στην Ελλάδα, η τιμή του είναι από τις ακριβότερες στην Ευρώπη και πως η εγχώρια παραγωγή ίσα που αρκεί για να καλύψουμε το 40% της ζήτησης. Ξέρω, επίσης, ότι το ελληνικό γιαούρτι θεωρείται (και αγοράζεται μανιωδώς) σ' ολόκληρο τον κόσμο ως ένα από τα καλύτερα, πραγματικό γκουρμέ προϊόν στο είδος του. Καταλαβαίνω, ακόμη, πως λόγω διαμόρφωσης του εδάφους μας, σε κάθε περίπτωση η παραγωγή γάλακτος είναι εκ των πραγμάτων υψηλότερου κόστους, σε σχέση με τις κύριες γαλακτοπαραγωγικές χώρες της Ευρώπης με τ' ατέλειωτα λιβάδια.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: χρειαζόμαστε γάλα που αναγκαστικά θα εισάγουμε. Ως είδος πρώτης ανάγκης, η λιανική του τιμή θα πρέπει να συγκρατηθεί σε λογικά επίπεδα, ιδίως τούτη την εποχή της κρίσης. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να επιβιώσει και η ελληνική γαλακτοπαραγωγή, εκμεταλλευόμενη τα όποια συγκριτικά της πλεονεκτήματα και όχι βασιζόμενη σε "προστασίες" που εκτός του ότι δεν επιτρέπονται από την κοινοτική νομοθεσία, έτσι κι' αλλιώς έχουν κοντά ποδάρια και κάποια στιγμή το απαγορευτικό κόστος του γάλακτος θα το ξαναβρούμε μπροστά μας.
Η λύση που προτείνεται, το ελληνικής παραγωγής γάλα (με ειδική σήμανση στην συσκευασία που θα το ξεχωρίζει στα ράφια) , δηλαδή, να πωλείται ως "φρέσκο" με ανώτατη διάρκεια ζωής τις τρεις μέρες από την συλλογή του, δίνει ένα ουσιαστικό ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα στους Έλληνες γαλακτοπαραγωγούς,έναντι του εισαγόμενου, που εκ των πραγμάτων και λόγω χρόνου μεταφοράς του στην Ελλάδα, δεν μπορεί να υπαχθεί στην περιορισμένη χρονική κατηγορία του "φρέσκου". Παράλληλα, η ειδική σήμανση του ως "ντόπιο", είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσελκύσει την προτίμηση μεγάλης μερίδας του καταναλωτικού κοινού, έστω κι' αν είναι κατά τι ακριβότερο, σε λογικά ανταγωνιστικά πλαίσια.
Απαιτείται, βεβαίως, εκσυγχρονισμός των μεθόδων παραγωγής και επεξεργασίας, πιθανότατα δημιουργία (με συνενώσεις σε υγιή συνεταιριστικά πρότυπα κ.λ.π.) μεγαλύτερων παραγωγικών αλλά και γαλακτοβιομηχανικών μονάδων. Καινοτομία και νεωτερικότητα, μ' άλλα λόγια. Κάτι, δηλαδή, που στην Ελλάδα της αδράνειας, της ακινησίας και των "κεκτημένων", το αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Ακόμη-ακόμη, θα μπορούσαμε να ανασχεδιάσουμε την πολιτική μας στο γάλα, να ειδικευτούμε, λ.χ, στην παραγωγή και συστηματική προώθηση του ελληνικού γιαουρτιού, που αποδεδειγμένα ζητιέται σας τρελό στις ξένες αγορές., στην τυροκομία εξαίρετων ελληνικών τύπων (δεν είναι μόνο η φέτα) που θα μπορούσαν να έχουν με την κατάλληλη προώθηση λαμπρή καριέρα στις ξένες αγορές. Αυτά, όμως, προϋποθέτουν σχεδιασμό, σύγχρονη ευέλικτη επιχειρηματικότητα, κρατική συνδρομή όπου απαιτείται, τόλμη, εξωστρέφεια και εγκατάλειψη της νοοτροπίας "όπως τα βρήκαμε και βολευτήκαμε...".
Και δεν είναι μόνο το γάλα, δυστυχώς... Είναι κοινώς παραδεκτό ότι το ελληνικό λάδι είναι από τα καλύτερα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Πως εκμεταλλευτήκαμε αυτό το συγκριτικό μας πλεονέκτημα; Στράφηκε , συστηματικά και προγραμματισμένα, η ελληνική ελαιοπαραγωγή αλλά και η ελαιουργία στις ξένες αγορές; Όχι!Δεκαετίες ολόκληρες πουλάμε το μεγαλύτερο ίσως τμήμα της εγχώριας παραγωγής σε ξένους, κυρίως Ισπανούς και Ιταλούς, μαζικά, ως "πρώτη ύλη" κι' αυτοί τα συσκευάζουν,γοητευτικά και πρωτότυπα, και τα προωθούν ως "γκουρμέ" (και πανάκριβο) με δικό τους brand name είδος πολυτελείας, με τεράστιο κέρδος. Σ' όλα τα σουπερμάρκετ Αμερικής και Ευρώπης, βλέπεις μπουκάλια με λάδι του μισού και του ενός κιλού σε τιμές τετραπλάσιες και πενταπλάσιες από αυτή που οι Έλληνες παραγωγοί πούλησαν σε ξένους εμπόρους, που το πλασάρουν και το διαφημίζουν ως... δικό τους! Εμείς, άραγε, γιατί δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε και να δώσουμε νέα προοπτική και μέλλον στο εξαιρετικής ποιότητας προϊόν μας;
Οι "παλιές καλές"(;) μέρες, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Αυτά που ξέραμε και είχαμε βολευτεί, πάνε. Κι' όποιος ευαγγελίζεται πως θα μας ξαναφέρει στο αδιέξοδο "χθες", είναι πολιτικός αγύρτης! Συνήθειες και "βεβαιότητες", φούσκες και κουτσοβολέματα, "προστασίες" που επέτρεπαν εύκολο κέρδος με μικρή προσπάθεια δεν... ευδοκιμούν πλέον και δεν θα τα ξαναδούμε. Όσο πιο γρήγορα και θετικά το αποδεχθούμε, όσο πιο έξυπνα, σχεδιασμένα και μεθοδικά εγκαταλείψουμε την αδράνεια και την μεμψιμοιρία και προγραμματίσουμε ρεαλιστικά το εθνικό μας "αύριο", τόσο πιο εύκολα θα βγούμε από την δίνη της εθνικής μιζέριας που μας τραβάει στο βυθό...