Του Θάνου ΟικονομόπουλουΚανείς δεν ξέρει πόσοι ακριβώς είναι. Πολλές δεκάδες; Λίγες εκατοντάδες; Όχι πως έχει και μεγάλη σημασία. Ο συμβολισμός, η νοοτροπία "δικό μας είναι το μαγαζί, ότι θέλουμε κάνουμε...", είναι που μετράνε. Και η πρόκληση, η ξετσιπωσιά, τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να επιβραβεύονται ακόμη και στην σημερινή δεινή πραγματικότητα που ζει η ελληνική κοινωνία...
Με τροπολογία (που φυσικά και υπερψηφίστηκε...) προβλέπεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι αποσπασμένοι σε γραφεία κομμάτων και βουλευτών, θα αξιολογούνται από... τους βουλευτές και τα κόμματα, προκειμένου να μην οδηγηθούν σε απόλυση, σύμφωνα με το μέτρο περί διαθεσιμότητας που προβλέπει ότι υπάλληλος που δεν έχει αξιολογηθεί, απολύεται. Για το... "αδιάβλητο" της αξιολόγησης, αυτή θα γίνεται από τους διευθυντές των κομμάτων και των πολιτικών γραφείων! Λες και δεν είναι γνωστά τοις πάσι τα "κριτήρια" με τα οποία αποσπάσθηκαν από τις δημόσιες υπηρεσίες στα βουλευτικά και κομματικά γραφεία, λες και υπάρχει περίπτωση κόμμα η βουλευτής που βόλεψε τα "δικά τους παιδιά" ( με τις κατά πολύ αυξημένες αποδοχές, λόγω "υπερωριών") να... κάνει αρνητική αξιολόγηση! Θητείες επί θητειών του κοινοβουλίου, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση αποσπασμένος δημόσιος υπάλληλος σε γραφείο "δικού του" (κόμματος η βουλευτή) να υποχρεώθηκε λόγω μη απόδοσης και επάρκειας να επιστρέψει στην κανονική του θέση. Γι' αυτό και ικανός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων... συνταξιοδοτούνται από τα κομματικά και βουλευτικά γραφεία (κάποιοι εθνοπατέρες εκλέγονται για πολλές συνεχείς τετραετίες) μετά από "ευδόκιμο" υπηρεσία δεκαετιών...
Και τι θα πρέπει, άραγε, να νοιώθουν οι τόσοι εκπαιδευτικοί ( το λέμε επειδή ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των "αποσπασμένων" προέρχονται από το υπουργείο Παιδείας, εκπαιδευτικοί που έχουν να μπουν σε σχολική τάξη χρόνια ολόκληρα...) που αυτές τις μέρες μέσω "κινητικότητας " και "διαθεσιμότητας" χάνουν την δουλειά τους, βλέποντας "συναδέλφους" τους βολεμένους σε κομματικοπολιτικά γραφεία σίγουρους και εξασφαλισμένους; Το' να παιδί (το "δικό μας") καλό παιδί, τ' άλλο παιδί...
Και πως αντιδρά η κοινωνία, που βλέπει πως ακόμη και σήμερα πελατειακές νοοτροπίες και παθογένειες εξ αιτίας και των οποίων φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, εξακολουθούν να πρυτανεύουν και να επιβραβεύονται; Ως εάν οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα να θέλουν συνειδητά (ως ασυνείδητοι...) να προκαλέσουν το κόσμο με το να αρνούνται να καταλάβουν που βρισκόμαστε και πού -και πώς- πρέπει να φθάσουμε. Δίνουν μάχες για να μην υποστούν τα εισοδήματά τους (εξωπραγματικά για τις μέρες μας) τις ίδιες μειώσεις μ' αυτές μισθωτών και συνταξιούχων, μάχες για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, μάχες ακόμη και για... τζάμπα διόδια! Την ώρα που ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων έχει μισθό 1700 ευρώ τον μήνα, αυτοί εισπράττουν μηνιαίως περί τις 7000 ευρώ (πληρώνονται... έξτρα για να συμμετέχουν σ' επιτροπές, για να κάνουν την δουλειά τους δηλαδή!), και περιφρονητικά δείχνουν στον κόσμο πως δεν χαμπαριάζουν για τίποτε...
Υπάρχει, βεβαίως, ένα πρακτικό θέμα: οι μέχρι σήμερα αποσπασμένοι, που ουδέποτε αξιολογήθηκαν όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους, όντως με τις προβλέψεις του μέτρου της διαθεσιμότητας κινδυνεύουν με απόλυση. Και, άσχετα με τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος (αλλά ακόμη και του σήμερα...) το πρόβλημα χρήζει αντιμετώπισης. Πώς, για να μην προκαλείται και ο κόσμος; Θα μπορούσε κάλλιστα η συγκεκριμένη τροπολογία να προέβλεπε ότι από δω κι' εμπρός, όσοι δημόσιοι υπάλληλοι στελεχώνουν με απόσπαση κομματικά και βουλευτικά γραφεία για τις ανάγκες του κοινοβουλευτισμού, δεν θα επιλέγονται από τα κόμματα και τους βουλευτές με τα γνωστά "κριτήρια" και τις προσωπικές-πολιτικές σχέσεις, αλλά τα υπηρεσιακά συμβούλια του δημοσίου, προς τα οποία κόμματα, υπουργοί και βουλευτές θα υποβάλλουν αίτηση για τον αναγκαίο αριθμό αποσπάσεων που θέλουν ΧΩΡΙΣ να μπορούν να επιλέγουν ποιόν δημόσιο υπάλληλο θέλουν. Και παράλληλα, να υπάρχει ανώτατο χρονικό όριο απόσπασης, μετά την παρέλευση του οποίου οι πολιτικοί θα κάνουν νέα αίτηση για ανανέωση με νέους αποσπασμένους, και οι παλιοί θα επιστρέφουν στην κανονική τους υπηρεσία, ώστε να μην χάνουν και την επαφή μ' αυτήν. Η δε αξιολόγηση για όσο καιρό (μια κοινοβουλευτική θητεία, λ.χ., κατ' ανώτατο όριο) διαρκεί η απόσπαση, να γίνεται από επιτροπή του κοινοβουλίου με συμμετοχή και εκπροσώπων των υπηρεσιακών συμβουλίων του δημοσίου. Τα ειδικά κριτήρια αξιολόγησης για την συγκεκριμένη περίπτωση, εύκολα μπορούν να επιλεγούν.
Αλλά, προφανώς, το "σύστημα" δεν θέλει ούτε αντέχει τέτοιες διαδικασίες αντικειμενικότητας και διαφάνειας. Θέλει, ακόμη και σήμερα, να διαιωνίσει τις επάρατες πελατειακές σχέσεις. Εξ ου και απαξιώνεται διαρκώς στην εκτίμηση του κόσμου, μ' αποτέλεσμα το όποιο "νέο"-από ερασιτεχνικό έως εγκληματικό- να φαντάζει ελκυστικό...