Του Θάνου ΟικονομόπουλουΚατανοώ απολύτως τις οργισμένες αντιδράσεις που ξέσπασαν με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του καταδικασμένου και αμετανόητου δολοφόνου Δημήτρη Κουφοντίνα κυρίως των συγγενών των θυμάτων του. Και συναισθηματικά, ανθρώπινα, τις συμμερίζομαι απόλυτα. Δεν φθάνει που ο ίδιος και η απεχθέστατη παρέα του αιματοκύλισαν και τρομοκράτησαν επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία, έρχεται τώρα να... κωδικοποιήσει, ας πούμε, όλες τις αιματοβαμμένες προκηρύξεις της δολοφονικής οργάνωσής του (που έτυχαν δημοσιότητας αποκλειστικά και μόνο επειδή ήταν γραμμένες με αίμα...), για να τις παραδώσει με ευχέρεια πρόσβασης και ευκολοδιάβαστες στην ιστορία.
Δεν συμμερίζομαι, όμως, τις απόψεις και τις απόπειρες θεωρητικής υποστήριξης που εκφράστηκαν ως προς το εάν και κατά πόσο μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία, θα έπρεπε να επιτρέπει σε καταδικασμένους δολοφόνους, και δη αμετανόητους τρομοκράτες, να γράφουν βιβλία και να επιχειρούν να "επικοινωνήσουν" με τον κόσμο, νομιμοποιώντας τα εγκλήματά του έστω και δια της απήχησης, του ενδιαφέροντος, που θα τύχει το "πόνημά" τους. (Περιμένω, πάντως, με ενδιαφέρον να δω την κυκλοφορία που θα πιάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Να κρίνουμε, έτσι, και τον βαθμό υποκρισίας της κοινωνίας, που από την μια καταδικάζει την έκδοση κι' από την άλλη τρέχει σαν τρελή ν' αγοράσει το βιβλίο. Όπως καταδικάζει τις κατινίστικες τηλεοπτικές εκπομπές, και τις... επιβραβεύει με απίστευτα νούμερα τηλεθέασης...)
Η δημοκρατία και οι υπεύθυνοι πολίτες της, δεν φοβούνται και δεν απαγορεύουν τις ιδέες. Δεν καίνε βιβλία, μας χωρίζουν κάτι αιώνες από τον μεσαίωνα. Τις ιδέες, όσο απεχθείς κι' αν είναι, τις αντιμάχεσαι με άλλες ιδέες. Όχι με "θανατικές καταδίκες". Ο Κουφοντίνας και δολοφονική παρέα του αυτή την λογική της "απαγόρευσης" υιοθέτησαν ιδεολογικά και εφάρμοσαν στην πράξη. Είχαν τις δικές τους "ιδέες", και ήθελαν να τις επιβάλλουν ολοκληρωτικά, πυροβολώντας κάθε άλλη ιδέα δεν συμφωνούσε με τις δικές τους. Όσοι διαμαρτύρονται για το ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο που ν' απαγορεύει σε ειδεχθείς τρομοκράτες δολοφόνους να "επικοινωνούν", δεν τρομάζουν από το γεγονός ότι ακολουθούν τις "αρχές" και την "φιλοσοφία" αυτών που βδελύσσονται;
Δεν συμμερίζομαι, επίσης, την κριτική που ασκήθηκε στον εκδοτικό οίκο Λιβάνη, για την απόφασή του να εκδώσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αν και την κατανοώ σε κάποιο βαθμό λόγω της μακράς και πολυσήμαντης πολιτικής διαδρομής του ιδρυτού του οίκου, Αντώνη Λιβάνη. Άνευ ουσιαστικής σημασίας θεωρώ παράλληλα τις απορίες "και που θα πάνε τα χρήματα από τις πωλήσεις των βιβλίων;" Το να μέμφεσαι ένα εκδοτικό οίκο επειδή κυκλοφόρησε ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο με το οποίο δεν συμφωνείς, είναι περίπου σαν να κατηγορείς ένα δικηγόρο που ανέλαβε την υπεράσπιση ενός εγκληματία. Και, ως προς τα χρήματα που θα κερδίσει ενδεχομένως ο Κουφοντίνας, αν ήταν γόνος και κληρονόμος πάμπλουτης οικογένειας, η πολιτεία θα δήμευε την περιουσία της για να μην επωφεληθεί ο δολοφόνος;
Φυσικά και δεν πρόκειται να (αγοράσω και) διαβάσω το "πόνημα" του Κουφοντίνα. Δεν μ' ενδιαφέρει, αποστρέφομαι, ένα βιβλίο που επιχειρεί να δικαιολογήσει "ιδεολογικά" ένα τρομακτικό κοινωνικό έγκλημα, κάποιες σελίδες που ακριβώς "κωδικοποιούν" αιματοβαμμένες προκηρύξεις τρομοκρατών. Είναι, όμως, προσωπική επιλογή μου. Ως πολίτης έχω, αποδέχομαι και κουβαλάω το βάρος των επιλογών μου. Έχω και περιφρουρώ την ελεύθερη βούλησή μου και είμαι έτοιμος να δώσω μάχες με όποιον θέλει, έστω με τις ευγενέστερες των προθέσεων, να με υποχρεώσει να εκχωρήσω την ευθύνη μου έναντι του εαυτού μου και των αρχών μου, σε κάποιον που θα οριοθετεί και θα κανοναρχεί τις επιλογές μου, για να... με προστατεύσει.
Ξαναλέω: περιμένω με ενδιαφέρον να δω αν το "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη" θα καταγραφεί στα "ευπώλητα" και πόσες (τυχόν...) επανεκδόσεις θα κάνει. Για να ξαναγραδάρω την υποκρισία μας , ως κοινωνία, και την ανάγκη να έχουμε πάνω από το κεφάλι μας δρακόντειους νόμους να περιφρουρούν και να κατευθύνουν τις επιλογές μας, να μας προστατεύουν από τον ανασφαλή εαυτό μας...