Τριάντα περίπου φακέλους παρέδοσε ο αρμόδιος υπουργός στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, που προφανώς αναφέρονταν σε μάκρος χρόνου, σε δράση της οργάνωσης τουλάχιστον των τελευταίων ετών, εκτυλιχθείσα κατά τη διάρκεια όλων των πρόσφατων κυβερνήσεων. Ασφαλώς ικανοποιούμαστε όλοι από τη δυναμική παρέμβαση της πολιτείας και την εφαρμογή του νόμου, έστω και με καθυστέρηση.
Ας σταθούμε όμως λίγο στην εξήγηση αυτής της καθυστέρησης και στους πιθανούς λόγους που οδήγησαν το κράτος από την εμφανή ολιγωρία σε αυτή την άμεση δράση. Αναφέρομαι στο κράτος και όχι μόνο στην (εκάστοτε) κυβέρνηση, για τον αυτονόητο λόγο ότι σε αυτή τη διαδικασία πρωτεύοντα ρόλο έχει και η δικαιοσύνη και οι διωκτικές αρχές.
Είναι βέβαιο ότι η πρόσφατη δολοφονία στο Κερατσίνι, προκάλεσε σοκ και κατακραυγή και έδωσε το έναυσμα για να βγούν από το συρτάρι όλες οι εγκληματικές ενέργειες της οργάνωσης, για τις οποίες δεν είχε υπάρξει έγκαιρη αντίδραση. Ηταν άραγε αυτή η πολυετής αδράνεια υποτίμηση του θέματος από όλες τις κυβερνήσεις, ήταν φόβος των φυσικών εκπροσώπων των θεσμικών οργάνων της πολιτείας και των διωκτικών αρχών απέναντι στην απροκάλυπτη βία των μελών του φασιστικού μορφώματος, ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή που συνεκτιμούσε κάποιες συμπεριφορές του εκλογικού σώματος και διαφαινόμενες μετακινήσεις δυσαρεστημένων πολιτών προς τη Χ.Α. που ενδεχομένως να απορροφούσε μια μερίδα απελπισμένων αλλά χωρίς έντονη πολιτική συνείδηση οι οποίοι πιθανότατα θα κατέφευγαν σε άλλη αντισυστημική κομματική επιλογή ή ήταν και μια «αξιοποίηση» του φαινομένου Χ.Α. και προς άλλες κατευθύνσεις, με δεδομένες τις δυσκολίες της χώρας από τις διαρκείς πιέσεις των δανειστών;
Εδώ να σταθούμε σε αυτό που λέγεται και γράφεται τις τελευταίες ημέρες ότι η εξάρθρωση της οργάνωσης ήταν, εκτός των άλλων και απαίτηση των εταίρων μας και των δανειστών μας. Τι πιο λογικό και αυτονόητο βέβαια για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος να πάψει να ανέχεται τη φασιστική βία που είχε καταφέρει να περιβληθεί μάλιστα τον μανδύα πολιτικού κόμματος.
Είναι όμως γνωστό ότι η εκτίναξη της Χ.Α. και ο φόβος της γιγάντωσής της στις επόμενες εκλογές, ερμηνευόμενη κυρίως ως ψήφος απελπισίας πολλών στρωμάτων της κοινωνίας πληττόμενων από την κρίση, αποτελούσε ένα από τα επιχειρήματα προς τους εταίρους και δανειστές μας για τη μείωση των συνεχών πιέσεων και απαιτήσεών τους. Πιθανότατα λοιπόν και η δική τους αξίωση για λήψη μέτρων κατά της Χ.Α. και για εφαρμογή της νομιμότητας, να μην είναι μόνο θεσμική και ανθρωπιστική ευαισθησία αλλά και δικαιολογημένη και αυτονόητη «απάντηση» στην επίκληση από μέρους μας των παραπάνω κινδύνων.
Με λογική πορεία των πραγμάτων, μετά τη δίωξη των στελεχών της Χ.Α. και την ανάδειξη της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης που κορυφώθηκε με τη στυγνή δολοφονία του Π. Φύσσα, τα εκλογικά ποσοστά του φασιστικού κόμματος θα μειωθούν αισθητά. Σε αυτή την περίπτωση, η επίκληση του νεοφασιστικού κινδύνου εκ των πραγμάτων θα υποβαθμισθεί, με πιθανό επακόλουθο την αποδυνάμωση ενός σημαντικού και εύλογου επιχειρήματος για την «άμυνα» της χώρας απέναντι στους δανειστές της.
Ας ελπίσουμε ότι στο εξής θα αναδειχθούν αποτελεσματικά τα πιο ουσιαστικά επιχειρήματα, τα οποία απετέλεσαν ίσως και τον κύριο λόγο της μέχρι τώρα εκτίναξης της φασιστικής οργάνωσης: η εξαθλίωση μεγάλων στρωμάτων, η ανεργία, η έλλειψη ελπίδας και προσδοκίας για ανάκαμψη.
Αν η δεινή πραγματικότητα δεν είναι ικανή ως πειστικό επιχείρημα για τη διαπραγμάτευση που κάνει αδιάκοπα η χώρα, τότε μπορεί και να ανατρέξουμε στα λόγια του ποιητή - και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους;