Δεν έχω καμιά δυσκολία να εκφράσω τη γνώμη μου: η Λένα Διβάνη έκανε μεγάλο λάθος μιλώντας για «τζαμπατζήδες» λίγες ώρες μετά τον θάνατο του 19χρονου, ο οποίος βούτηξε έξω από το τρόλεϊ διαπληκτιζόμενος με τον ελεγκτή, επειδή δεν είχε κόψει εισιτήριο.
Όταν έχει χαθεί η ζωή ενός παληκαριού για ένα κωλοεισιτήριο -έτσι το χαρακτήρισα από την πρώτη στιγμή- δεν γίνεται να αναφέρεσαι σε «τζαμπατζήδες». Πολύ περισσότερο όταν είσαι πανεπιστημιακός δάσκαλος και συγγραφέας.
Η ίδια, άλλωστε, το παραδέχθηκε γενναία, με άρθρο της στο Protagon.gr. Δεν ήξερε ότι το παιδί ήταν νεκρό, όταν έγραφε το άτυχο tweet. Το αγνοούσε. Ήθελε να ψέξει το φαινόμενο των τζαμπατζήδων.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη είναι το κύμα της χυδαιότητας που ξέσπασε εναντίον της.
Προσέξτε, δεν αναφέρομαι στην κριτική που λογικά της έγινε. Στις ασύλληπτες ύβρεις, στα κακοήθη σχόλια και στον οχετό της απαξίωσης, σε αυτά αναφέρομαι.
Που επιχείρησαν να την ακυρώσουν ως άνθρωπο, επιστήμονα και διανοούμενο.
Είναι η κανιβαλιστική επίθεση που δέχθηκε.
Από πού;
Από το διαδίκτυο, από τον χώρο δηλαδή που (υποτίθεται ότι) αποτελεί ζώνη χωρίς εξαρτήσεις, πεδίο ελεύθερης έκφρασης ιδεών και απόψεων, χώρο δημιουργικής αντιπαράθεσης.
Δυστυχώς, όμως, το διαδίκτυο είναι και άλλα πολλά...
Πόσοι και πόσοι δεν κρύβονται πίσω από ανώνυμα blogs, συκοφαντώντας και συστηματικά εκβιάζοντας;
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν δεκάδες λογαριασμούς στο twitter με εικονικά στοιχεία, ώστε να μπορούν εκ τους ασφαλούς να ποδοπατούν ανθρώπους;
Η Λένα Διβάνη έσφαλε και το παραδέχτηκε. Δημόσια. Λεβέντικα. Ας προσπαθήσουμε να την προστατεύσουμε από την αθλιότητα. Χθες ήταν η δική μου σειρά, σήμερα η δική της, αύριο ίσως η δική σας...
Άλλο η κριτική -ακόμη και η πιο σκληρή- και άλλο ο κανιβαλισμός...
* Το άρθρο του κ. Παναγιωτόπουλου δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr