Αγαπητή ΜισΣκάλιβαν, εκπλήσσεσαι ίσως που βλέπεις τον εαυτό σου να γίνεται θέμα σε online πολιτική εφημερίδα και να «εκδίδεται» δημόσια. Θα αναρωτιέσαι ίσως, όπως και πλήθος αναγνωστών: «μα με τόσα και τόσα που συμβαίνουν, σημαντικά και φλέγοντα, πώς είναι δυνατόν να ασχολείται κανείς με τους τηλεγραφικού τύπου αφορισμούς ενός αμφιβόλου ταυτότητας σέξι τουιτερικού άβαταρ»;
Και δικαίως! Η πραγματικότητα γύρω μας κυριολεκτικά «δαγκώνει» άγρια, αλλά στην εποχή του πληροφοριακού overload και της gonzo δημοσιογραφίας τίποτα δεν είναι αλήθεια, όλα επιτρέπονται: τα πάντα είναι εν δυνάμει είδηση. Το μόνο που έχει κανείς να κάνει είναι να μετατρέψει το «δυνάμει» σε «ενεργεία».
Δεν είναι, όμως, αυτός ο μόνος λόγος που «νομιμοποιεί» την ενασχόληση με την άκρως ενδιαφέρουσα και εξέχουσα περίπτωσή σου. Υπάρχει κι ένας άλλος σημαντικότερος: μέσα στην mainstream πλέμπα του Twitter και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης αποτελείς κάτι σαν «νησίδα» αγνής διαστροφής, μία «γαλάζια λίμνη» μέσα στο βάλτο του ελληνόφωνου βαρετού «τιτιβίζειν». Όχι λόγω της σοφίας και της υπαινικτικότητας των (ως επί το πλείστον σεξουαλικού περιεχομένου) αφορισμών σου, αλλά του υπολογισμένα προβοκατόρικου ύφους σου και της έξυπνης στρατηγικής σου να εναλλάσσεις την «ωμότητα» με την «ευαισθησία», την «κυριαρχία» με την «υποταγή», το «σαρκασμό» με το «πικρό δάκρυ», το ρόλο του «θύτη» με εκείνον του «θύματος», τη «συναισθηματική φόρτιση» με το «δεν γ@μι@τ@ι...».
Όπως σίγουρα γνωρίζεις, δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από την εναλλαγή των ρόλων, τη διαρκή διαφυγή από στερεότυπα σχήματα. Τίποτα πιο σαγηνευτικό από το να μην επιτρέπεις στον άλλο να σε «εντοπίσει» σε έναν τόπο, μία ταυτότητα, ένα σχήμα. Αυτός είναι ο ορισμός και η ουσία της εξουσίας. Ο διάβολος είναι πολυπρόσωπος και, όπως σωστά έχεις επαναλάβει στο παρελθόν, το πιο επιτυχημένο τέχνασμά του είναι να σε πείσει ότι δεν υπάρχει. Και αυτό το καταφέρνεις πολύ καλά.
Απόδειξη η ύστατη ρήση σου ότι αισθάνεσαι πολύ άντρας για να είσαι γυναίκα και πολύ γυναίκα για να είσαι άντρας. Τρομερή αλήθεια. Η σεξουαλικότητα είναι πράγματι θεμελιωδώς άφυλη, ένα μετα-βιολογικό πολιτισμικό κατασκεύασμα, άσχετα από το αν τελικά ωθείς τον follower σου να σε φαντάζεται, όπως θα σε φανταζόταν «χαρμάνης» ισοβίτης που 'χει να δει γυναίκα από τότε που τον πήγαιναν στην ψειρού με την κλούβα: σαν ένα φονικό τσουνάμι από θηλυκές ορμόνες εγκλωβισμένες μέσα σε ένα σύνολο κολασμένων καμπύλων, αφυδατωμένων από τα τσιγάρα, το αλκοόλ και το ξενύχτι.
Από την άλλη, ίσως πάλι τίποτα να μην μπορεί να εκπλήξει τον κυνισμό σου και την γκονταρική décontractée αταραξία σου, εκείνη που σε κάνει να διατυπώνεις ωμά και ανενδοίαστα καθημερινές ταπεινές αλήθειες, όπως:
«Δε γουστάρω τους γκόμενους με Πόρσε. Κολλάνε τα μπούτια στα δερμάτινα καθίσματα»
«Δεν έχω μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ' το να κατουράω στη ντουζιέρα»
«Μου' φερε η άλλη αποξηραμένα ακτινίδια με τη μαργαρίτα. Νομίζει μου αρκούν για να τη χέσω»
«Άλλη μια μέρα ν' αργήσει η περίοδος θα πληρώσω υπέρβαρο για τα βυζιά μου»
«Κοιτάω τον εμετό μου & είναι σα πίνακας του Pollock»
«Τα καλύτερα ξενοπηδήματα συμβαίνουν μέρα μεσημέρι»
«Το καλό με το mind fuck είναι ότι δε χρειάζεται να' σαι αποτριχωμένη»
«Τρώω κάτι τελευταία ψίχουλα που είχαν πέσει στα βυζιά μου»
«Οι σικάτες αρέσουν στις γυναίκες. Στους άντρες αρέσουν οι κ@βλ@ς»
«Το άσπρο είναι το χρώμα της παρθενιάς, τη αγνότητας, της στολής νοσοκόμας που φοράει η άλλη για να πάρει πίπες»
Ή όταν νουθετείς τις ομόφυλές σου με εξογκωμένα μ@υν@χ@ιλα να μην φοράνε άσπρο ή μπεζ μαγιό γιατί «φαίνονται σαν @ρχ@δι@».
Το θέμα είναι, αγαπητή ΜισΣκάλιβαν, πως δεν φαίνονται. Είναι @ρχ@δι@. Ένας ολόκληρος @ρχ@δόκαμπος έχει εδώ και καιρό αρχίσει να βλασταίνει στα βουβωνικά χωράφια των ομόφυλών σου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πληθαίνουν οι ορδές των ατροφικών ανδρικών αποφύσεων, οι οποίες κατακλύζουν και φράζουν τις αορτές της καθημερινής σεξουαλικής επικοινωνίας. Αν το καλοσκεφτείς, όμως, ίσως είναι καλύτερα έτσι: το «παιχνίδι» γίνεται πιο ενδιαφέρον, όπως κάθε παιχνίδι που καταλήγει να παίζεται από λίγους και εκλεκτούς.
Το πιο διεγερτικό όμως γνώρισμα των «τιτιβισμάτων» σου (πόσο άθλια λέξη!) είναι η επιλεκτική γκραν γκινιόλ διάθεσή σου, οι μαύρες στάλες «ζοφερότητας» με τις οποίες διανθίζεις τα μηνύματα που ρίχνεις στον ωκεανό του διαδικτύου:
«Τελικά αρχίζεις να ζεις όταν δεις το όνομά σου σε κηδειόχαρτο».
Μεγάλη αλήθεια, αλλά ακόμη μεγαλύτερη η άλλη που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι από μία ωραία, ευφυή τύπισσα νάρκισσο που ξέρει ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να προσελκύσεις το ενδιαφέρον και να κορυφώσεις τη διέγερση του άλλου είναι η αυτοϋπονόμευση και η συστηματική αυτοκαταρράκωση. Η τσακισμένη ομορφιά.
Μία υπέροχη bitch με διδακτορικό στην τέχνη του mind fuck, που διαθέτει τον πιο ενδιαφέροντα ίσως λογαριασμό στο ελληνόφωνο Twitter...
Ρισπέκτ!