Η αυθαίρετη ψυχολογικοποίηση του πολιτικού σου αντίπαλου – εν ολίγοις το να τον βγάζεις τρελό - είναι μια από τις πιο βδελυρές στρεψοδικίες στις οποίες καταφεύγει κάποιος όταν τα ορθολογικά και ψύχραιμα πολιτικά επιχειρήματα έχουν στερέψει.
Πρόκειται περί πάγιας και αποτελεσματικής απαξιωτικής τακτικής, που εφαρμόζεται συχνά από διάφορα ολοκληρωτικά καθεστώτα προκειμένου να διώκουν και να εξουδετερώνουν τους αντιφρονούντες εκείνους που είναι χρησιμότεροι ως ζωντανές προειδοποιήσεις παρά ως δολοφονημένοι μάρτυρες. Από δεοντολογική σκοπιά, κάποιος που θέλει να αντιπαρατεθεί επί πολιτικής διαφωνίας, αρνούμενος να οικειοποιηθεί τέτοιες φαύλες τεχνικές, κάποιος που θέλει ο πολιτικός του λόγος να είναι έγκυρος, οφείλει να αποφεύγει τα αυτοσχέδια ψυχογραφήματα των αντιπάλων του.
Όμως, πέρα από το ακαδημαϊκό πλαίσιο και την πολιτική ορθότητα μιας διανοητικής αναμέτρησης υπό ιδανικές συνθήκες, θεριεύει η ζούγκλα της πραγματικότητας. Εκεί, έξω από τις ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες μιας σωστά συντονισμένης δεξαμενής σκέψης, είναι πολύ πιθανόν να βρεθείς αντιμέτωπος με έναν επικίνδυνο ψυχοπαθή ως πολιτικό σου αντίπαλο.
Ακόμα χειρότερα, η διεφθαρμένη εξουσία της χώρας στην οποία ζεις, μπορεί να χρησιμοποιεί εσκεμμένα ψυχικά άρρωστους, και να τους αναθέτει εν πλήρει συνειδήσει καίρια πόστα και ευθύνες προκειμένου να εφαρμόζονται απρόσκοπτα οι αποφάσεις της. Κάποιος που γνωρίζει έστω και ελάχιστα από ψυχολογία, και το πως να ποδηγετείς ανθρώπους, όπως οφείλει κάθε εξουσιαστής, ξέρει πολύ καλά ότι είναι το μόνο εύκολο να διαχειριστείς κάποια είδη ψυχασθενών, αρκεί να τους τροφοδοτείς τις ψευδαισθήσεις, να σέβεσαι την παραληρηματική αντίληψη τους και να θωπεύεις τις μανιακές τους εξάρσεις.
Η δίψα για εξουσία είναι από την φύση της παθολογική. Πολιτικός απαλλαγμένος από αρχομανία, εγωκεντρισμό και μεσσιανικό σύνδρομο δεν νοείται. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι νευρώσεις είναι συνήθεις και απαραίτητες για να ανελιχθεί κάποιος σε οποιαδήποτε ιεραρχική πυραμίδα. Δεν μπορεί κανείς να ονειρεύεται μια κορυφαία θέση εξουσίας, δηλαδή να διακατέχεται από την σφόδρα επιθυμία να ακολουθούν οι υπόλοιποι τις εντολές του, αν δεν διέπεται από κάποιο σύμπλεγμα ανωτερότητας, που δεν είναι παρά αντίβαρο χαμηλής αυτοεκτίμησης. Κανείς άνθρωπος δεν είναι απαλλαγμένος ολοκληρωτικά από τέτοιες τραυματικές ψυχοδομές. Όμως, οι πολιτικοί διαφέρουν σε μερίδιο ευθύνης από τους υπόλοιπους, επειδή ξεπερνούν την περιορισμένης επιρροής ιδιωτική σφαίρα δράσης, και επεκτείνουν τις παθολογίες και τις συνέπειες αυτών στην δημόσια ζωή, επηρεάζοντας την πραγματικότητα όλων μας. Εξ' ου και τα κριτήρια για αυτούς πρέπει να είναι πολύ πιο αυστηρά.
Πέρα όμως από τις αναμενόμενες, και άρα σχετικά αντιμετωπίσιμες, διαταραχές κάποιας ηγετικής προσωπικότητας, υπάρχουν άλλα, πολύ πιο επικίνδυνα σύνδρομα, όπως π.χ. ο κακοήθης ναρκισσισμός, η κοινωνιοπάθεια, η λειτουργική ψύχωση, η σχιζο-συναισθηματική διαταραχή κλπ. Αυτές οι περίπλοκες και σύνθετες ψυχασθένειες καθιστούν την εξουσία στα χέρια κάποιων ανθρώπων ό,τι επικινδυνότερο για την κοινωνία. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει τα συμπτώματα τους κάποιος που δεν είναι γνώστης της ψυχιατρικής επιστήμης, μιας και δεν ταιριάζουν στις προκαταλήψεις περί εμφανούς παραλογισμού που έχει η πλειοψηφία για τους ψυχασθενείς. Πρόκειται για διαστρεβλώσεις της ηθικής, συναισθηματικής και συνειδησιακής υπόστασης, οι οποίες συνοδεύονται από μυριάδες τεχνικές και τακτικές παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού των υποψήφιων θυμάτων.
Στην ανάπτυξη της, η νοσηρότητα των ψυχικά ασθενών ηγετών διαχέεται στο κοινωνικό σώμα και λειτουργεί ως έναυσμα και καταλύτης για την νομιμοποίηση της ψυχοπαθολογίας που ούτως ή άλλως υφέρπει στο συλλογικό υποσυνείδητο. Έτσι, η ψυχική νόσος των ηγετών γίνεται ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων του λαού, εγκλήματα που κυμαίνονται από απλή διαστρέβλωση συνειδήσεων μέχρι γενοκτονίες.
Στην Ελλάδα, σήμερα, ακόμα και κάποιος που έχει στοιχειώδεις γνώσεις ψυχολογίας μπορεί να διακρίνει πολλαπλά συμπτώματα ακραίας παθογένειας στα λεγόμενα, στην συμπεριφορά και τις πράξεις των πολιτικών της χώρας.
Παραθέτω κάποια ενδεικτικά και αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τίποτε άλλο από την κορυφή του παγόβουνου της ψυχασθένικής ομάδας που κυβερνάει την Ελλάδα.
Ο ηγέτης της νεο-Ναζιστικού μορφώματος Χρυσή Αυγή Κος Μιχαλολιάκος αποκαλεί τον διεθνή καλαθοσφαιριστή Γιάννη Αντετοκούμπο «χιμπατζή», ξεκάθαρα επιδεικνύοντας πως υποφέρει από αποπροσωποποίηση, ένα επικίνδυνο σύμπτωμα ψύχωσης. Στερείται δηλαδή της δυνατότητας να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους με όρους κοινωνικού πολιτισμού, αλλά διώκεται από ψυχώσεις που τον αναγκάζουν να τους εκμηδενίζει σύμφωνα με τις παραμέτρους της απάνθρωπης αντιληπτικότητας του.
Ο πρωθυπουργός Κος Σαμαράς, ενσαρκώνει το πρότυπο του ανεξέλεγκτου μεγαλομανούς, καθώς συγκινείται μόνο από μεγαλοϊδεατισμούς και μωροφιλοδοξίες, αποδίδοντας την Ελληνική υπηκοότητα και την ευμένεια του σε κάποιον μετανάστη, αλλά μόνο εφ' όσον εκείνος φέρει την διεθνή δόξα που τροφοδοτεί την υπερφίαλη και στερούμενη ουσιαστικών αξιών κοσμοθεωρία του. Στα περιθώρια των φωτογραφικών εναγκαλισμών, αγνοεί επιδεικτικά την αφόρητη δυστυχία των αμέτρητων μεταναστών που ζουν σε συνθήκες Ναζιστικής Γερμανίας, καταδικασμένοι σε αυτές εξ' αιτίας των δικών του πολιτικών επιλογών. Οι τελευταίοι δεν τον αφορούν επειδή δεν εικονογραφούν την μεγαλομανή εικόνα που θέλει να έχει για την πραγματικότητα, αλλά του υπενθυμίζουν την σκληρή αλήθεια της μικροπρεπούς και μικρόψυχης πολιτικής του.
Λίγο παραπέρα, ο γελοιωδώς βαφτισμένος ως Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, ένας φαιδρός τηλεπωλητής και ιδιοκτήτης αποτυχημένου βιβλιοπωλείου, στερούμενος την παραμικρή εκπαίδευση σε θέματα υγείας ή έστω διοίκησης μεγάλων επιχειρήσεων, επιτελεί εφόδους σε νοσοκομεία, πιστεύοντας ακράδαντα ότι η διά γυμνού οφθαλμού επιτήρηση ενός τέτοιου ιδρύματος αποτελεί και σοβαρό έλεγχο της εύρυθμης λειτουργικότητας του. Ως κακοήθης νάρκισσος, δηλαδή ως εθισμένος στην αδρεναλίνη που τον λούζει όταν μονοπωλεί την προσοχή των γύρω του, άσχετα αν αυτή είναι η πιο ακραία κατακραυγή, ο Κος Γεωργιάδης είναι μια κλινική περίπτωση της οποίας η ασυνειδησία και η παρακρουστική συμπεριφορά είναι εξαιρετικά βολική για τα συμφέροντα που επιχειρούν την άλωση της δημόσιας υγείας από ιδιωτικούς καρχαρίες. Σαν να μην έφταναν οι φαιδρές νυχτερινές εξορμήσεις, όπου ελέγχει με τα ίδια του τα κρινοδάχτυλα αν οι πάπιες είναι επαρκώς καθαρές, ανακοινώνει και την επαναφορά των Ναζιστικών διατάξεων του αχαρακτήριστου Ανδρέα Λοβέρδου, σύμφωνα με τις οποίες επιβάλλεται καταναγκαστική εξέταση ιερόδουλων για τον ιό του Aids. Οι διώξεις τέτοιων κοινωνικών ομάδων, όπως δήλωσε επί της συγκεκριμένης αφορμής η νομπελίστρια και Πρόεδρος της Διεθνούς Επιστημονικής Κοινότητας των ερευνητών και ιατρών του HIV/AIDS Françoise Barré-Sinoussi, όχι μόνο δεν βοηθούν σε τίποτε, αλλά εκτός του ότι καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, οδηγούν και τους στόχους σε υπόγειες διαδρομές και κοινωνική απομόνωση, βοηθώντας έτσι στην ακόμα μεγαλύτερη εξάπλωση της επιδημίας. Είναι αδύνατον να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο σαν και αυτόν το γιατί η γνώμη μιας προσωπικότητας σαν αυτή της κας Barré-Sinoussi είναι πολύ πιο έγκυρη από τις σπασμωδικές εμπνεύσεις ενός τυχάρπαστου υποχείριου. Και είναι αδύνατον επειδή ο Κος Γεωργιάδης δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα, αλλά άγεται και φέρεται από εμμονές που στερούνται κάθε επιστημονικού κύρους και σοβαρότητας.
Κοινωνιοπάθεια, δηλαδή εγκληματική αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, θυμίζει και η στάση του εισαγγελέα κου Μωραϊτάκη, που εισηγείται την απόρριψη του αιτήματος αποφυλάκισης του επί 32 μέρες απεργού πείνας Κώστα Σακκά, αδιαφορώντας τόσο για την συνταγματική νομιμότητα της κράτησης του επί 3 χρόνια χωρίς δίκη, όσο και για την υγεία του άδικα κρατούμενου, που βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, σύμφωνα με τις γνωματεύσεις γιατρών.
Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει ατελείωτα τέτοια παραδείγματα και να τους αποδώσει τα κατάλληλα διαγνωστικά χαρακτηριστικά. Όμως, εκείνο που αφορά την κοινωνία δεν είναι η διαπίστωση και η επιστημονική ανάλυση των περιστατικών αυτών, αλλά το πως θα καταφέρει να απαλλαγεί από τις διαβρωτικές και επικίνδυνες δράσεις τους, δράσεις που βρίσκονται στην υπηρεσία των υποκειμενικών διαστρεβλώσεων του ανισόρροπου ψυχισμού τους και επιβάλλονται διά της εξουσίας που τους έχει δοθεί από εκείνους που έχουν κάθε συμφέρον να επιστρατεύουν ψυχικά ασθενείς όταν οι υγιώς σκεπτόμενοι θα αρνούνταν αδιαπραγμάτευτα να συνάδουν με γενοκτονικές πολιτικές εξόντωσης του Ελληνικού λαού.
Δυστυχώς, αυτός ο λαός, στερείται κάθε παιδείας που θα του επέτρεπε να αντιληφθεί πόσο επικίνδυνοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και αντί να τους στείλει εκεί που ανήκουν, δηλαδή σε ιδρύματα, ή τουλάχιστον κατ' οίκον περιορισμό, περιορίζεται στο να καγχάζει παρατηρώντας τις τραγελαφικές τους συμπεριφορές, λες και δεν παρακολουθεί εκείνους που ορίζουν το μέλλον του, αλλά τους πρωταγωνιστές μιας ξεκαρδιστικής φαρσοκωμωδίας.
Αν κάποια στιγμή, παρ' ελπίδα, οι Έλληνες αντιληφθούν την σοβαρότητα της κατάστασης, θα πρέπει ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσουν και τις συνέπειες της ολιγωρίας τους να αντιδράσουν – και αυτές οι συνέπειες, πολύ φοβάμαι αν όχι είμαι απόλυτα σίγουρος, θα είναι βλάβες ανήκεστες, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας, από το ήθος μέχρι την υλική της υποδομή.