Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος προσπαθεί να κατανοήσει τις τελευταίες μέρες πίσω από τα χουντικά μαύρα σήματα και τις αμφιλεγόμενες επαναστατικές παντιέρες.
Δε νομίζω πως αυτή τη στιγμή μπορεί να γραφτεί κάτι ψύχραιμο για την ΕΡΤ. Όπως ψύχραιμες δεν είναι και οι αντιδράσεις, κι απ' τις δύο πλευρές. Στην περίπτωση μεγάλου μέρους των εργαζομένων στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, αυτό δικαιολογείται. Πόσο ψύχραιμος μπορείς να είσαι όταν από τη μία μέρα στην άλλη, σου ανακοινώνουν πως δεν έχεις δουλειά. Ένας συνήγορος του διαβόλου θα μπορούσε να απαντήσει βέβαια σε αυτό, τόσο όσο ήσουν τόσα χρόνια συγκαλύπτοντας το κακό, ή όσο ήσουνα τη στιγμή που προσελήφθης με αδιαφανείς τρόπους. Όμως αυτό δεν ισχύει για όλους. Κι όσο κι αν παλιότερα είχα υποστηρίξει πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, δεν ξέρω αν μπορώ να το υποστηρίξω ξανά.
Στην περίπτωση της κυβέρνησης, είναι σαφές πως η έλλειψη ψυχραιμίας δεν δικαιολογείται με κανένα τρόπο. Μόνο υποψίες μπορεί να εγείρει ή να εκληφθεί ως ένδειξη βλακείας. Ειδικά οι υποψίες, είναι ικανές, με δεδομένο τον πρότερο καθ' όλου έντιμο βίο αυτής της κυβέρνησης, να δημιουργήσουν ένα γαϊτανάκι αντιδράσεων. Και να συνεχίσου να τροφοδοτούν αυτές τις αντιδράσεις, εφ' όσον το ρόλο του ιεροεξεταστή εξαγνιστή, αναλαμβάνει ένα από τα πιο διαβλητά σε αυτήν την ιστορία πρόσωπα, όπως ο Σίμος Κεδίκογλου.
Εδώ και τρεις μέρες, δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι το τι και πως. Να αντιδρώ ομολογουμένως κι εγώ σπασμωδικά, να ασκώ κριτική και να δέχομαι ιδιαίτερη κριτική για τη στάση μου. Η οποία αρχικά, για την ακρίβεια δύο χρόνια πριν, μετά τις εξαγγελίες του Μόσιαλου, είχε συμπυκνωθεί σε ένα άρθρο μου στο iefimerida, με τίτλο «Ναι, να κλείσει η ΕΡΤ». Και τις περισσότερες κριτικές που μου ασκούνται, να εστιάζουν στην έλλειψη εκ μέρους μου συναδελφικής αλληλεγγύης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου εκφράζω τις σκέψεις μου από την πρώτη στιγμή των γεγονότων.
Οι απορίες μου τεράστιες και οι προβληματισμοί μου αντιφατικοί και συνεχείς. Πολύ απλά γιατί δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση, ούτε να επικυρώσω το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» μιας αυταρχικής κυβέρνησης, ούτε όμως εξ' ίσου άκριτα τον κάθε επαναστατικό οίστρο μιας μάζας σε μεγάλο μέρος της οποίας οφείλονται πολλά δεινά. Είναι γνωστή εξ' άλλου η ευλυγισία του Έλληνα «διαμαρτυρόμενου» μόλις του τάξουν βόλεμα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, και η οργισμένη του αντίδραση όταν έρχεται το ξεβόλεμα. Κάπου εκεί είναι που χάνεται η μπάλα και αρχίζουν οι υπερβολές. Γιατί το να εξισώνεις τις αντιδράσεις για το αυταρχικό κλείσιμο της ΕΡΤ με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είναι τόσο αφελώς επικίνδυνο όσο το να πιστεύεις ότι ο Λαζόπουλος κάνει αντίσταση στο σύστημα.
Οι γνωρίζοντες μου αντιτάσσουν σαν επιχείρημα το γεγονός (?) του ότι η ΕΡΤ είναι ένας δημόσιος οργανισμός με πλεόνασμα στον ισολόγισμο του. Πιθανότατα. «Προσωπικά σαν θεατής, εδώ και δεκαετίες, παρακολουθώ έναν τερατικό, κυβερνητικό και όχι εθνικό οργανισμό γκεμπελικής προπαγάνδας πληρωμένο από το λεφτά των πολιτών που λειτουργούσε με το πρόσχημα της προώθησης του πολιτισμού και της δημοκρατίας.
Όταν μια επιχείρηση, δεν κατορθώνει μετά από μια 40ετία μεταπολιτευτικής λειτουργίας, να προβάλλει με σωστό τρόπο και να αξιοποιήσει ακριβοαγοαρεσμένες παραγωγές, και τα μέλη της, κοιτώντας τη βολή τους, συναινούν στον δημοσιουπαλληλίστικο χαρακτήρα του έργου τους, με γιουροβιζιονιστικές παράτες, ακριβοπληρωμένα καπηλειά "Στην Υγειά Μας" και καθοδηγούμενα ρεπορτάζ, προκειμένου να μη χάσουν τη βολή τους και αντιδρούν μόνο όταν καίγεται άμεσα ο κώλος τους, ας κατανοήσουν ότι καμένο κώλο έχουμε και όλοι οι υπόλοιποι και πούδρα φισάν δεν περισσεύει. Όσοι πάλι χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα του μονοπωλίου των μεγαλοεκδοτών και της καθοδηγούμενης ιδιωτικής τηλεόρασης, ας θυμηθούν πόσες φορές τελευταία επέλεξαν τον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα για την ενημέρωση τους. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό, να παρακολουθείς την Έλλη Στάη, κραδαίνοντας την αγωνιστική της Μοντ Μπλανκ, να θρηνεί για το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης».
Αυτή ήταν πάνω κάτω η πρώτη μου δημοσιευμένη αντίδραση. Μέχρι να βγει μπροστάρης ο Κεδίκογλου και να αρχίσουν τα παρατράγουδα. Γιατί το να μιλάει για ποιότητα ο αποτυχημένος συμπαρουσιαστής της Ρούλας Κορομηλά, Σίμος, έργο του οποίου ήταν η παρουσία στο κανάλι ανθρώπων όπως ο Αιμίλιος Λιάτσος και η Ανθή Σαλαγκούδη και να ετοιμάζονται να πουληθούν συχνότητες σε εφοπλιστές, είναι μια άλλη, σχεδόν χουντική ιστορία. Δημιουργώντας πολλά ερωτήματα για το αν στις συχνότητες που θα ελευθερωθούν, θα βγει η Μαριάνα για φιλανθρωπίες ή η Τζίνα με τα τρίδυμα.
Χουντικοί απόηχοι που ενισχύθηκαν με ομολογουμένως σχεδόν φοβιστικό τρόπο όταν ξαφνικά, οι οθόνες της τηλεόρασης μας μαύρισαν μετά το κατέβασμα των πομπών από τα ΜΑΤ. Κάτι που με τη σειρά του, σε αυτό το γαϊτανάκι αλυσιδωτών αντιδράσεων που έγραψα και παραπάνω, δημιούργησε καινούργια ερωτήματα με μνήμες από το παρελθόν. Όπως το με ποιον τρόπο λειτουργούσαν αυτοί οι πομποί και τι αναμετέδιδαν όταν τα ΜΑΤ πλακώνανε στα μπουκέτα γέρους διαδηλωτές. Και το πόσο και πότε η ΕΡΤ παρουσίασε με αντικειμενικό τρόπο τους αγώνες χιλιάδων άλλων απολυμένων της κρίσης. Γιατί αν καλούμαι προσωπικά να επανεξετάσω τη συναδελφική μου στάση απέναντι στους απολυμένους της Αγ. Παρασκευής, τότε θα πρέπει κι εκείνοι να επανεξετάσουν τη δική τους απέναντι σε χιλιάδες άλλων. Εκτός κι αν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, πχ, της Χαλυβουργικής, είναι δεύτερης κατηγορίας μπροστά στον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Τα κομματόσκυλα του οποίου δεν νομίζω να επέτρεπαν σε καμία περίπτωση μια πιο ευγενική, ομαλή αλλαγή του καθεστώτος της ΕΡΤ, σε περίπτωση που απειλούταν το δικαίωμα τους στην αργόμισθη ραστώνη. "Mε το κλείσιμο της ΕΡΤ κλείνει ένα μεγάλο ιστορικό κεφάλαιο". Ναι, μόνο που αν αυτό συνέβαινε σε κάποιον άλλο φορέα και σε κάποιο άλλο προαύλιο, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, θα το παρουσίαζαν όπως η Ρεπούση τον «συνωστισμό» στην προβλήτα της Σμύρνης. "Η ΕΡΤ δε θα πέσει, είναι ένας γίγαντας που έχει πλοκάμια παντού" είπε σε επαναστατικό οργασμό μια δημοσιογράφος του καναλιού. Ναι, όπως τα χταπόδια και η μαφία δηλαδή, όχι οι γίγαντες κούκλα μου.
H EΡT νοσούσε ακραία. Μεταξύ όμως της απαραίτητης, επιθετικής φαρμακευτικής αγωγής που χρειαζόταν και της θανατικής ποινής, υπάρχουν πολλές γκρίζες ζώνες. Που τελικά ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε η κυβέρνηση φάνηκε να είναι διαθέσιμη να μπει στον κόπο να τις εξερευνήσει. Επιστρατεύοντας το κάθε στρατόπεδο από την πλευρά του, μια σειρά γελοίων επιχειρημάτων και μελοδραματικής φτήνιας. Εκ μέρους της κυβερνήσεως, ο Σαμαράς σε ναπολεόντεια παράκρουση και ο αδιαφανής βυσματικός γιος του μπαμπά του, Κεδίκογλου ως πασιονάρια της διαφάνειας. Με τον Κουβέλη να θυμίζει κάτι σαν το δελτίο καιρού, «αναμένεται αίθριος καιρός αλλά μπορεί και να χιονίσει» και τον Βενιζέλο να έχει ξεχάσει επιλεκτικά όπως πάντα κάνει τη μισή νεότερη πασοκική πολιτική ιστορία διαφθοράς και πρασινοχουντισμού στη δημόσια τηλεόραση. Κι ένα κανάλι που συγκάλυπτε την κυβερνητική μνημονιακή πολιτική να πέφτει θύμα της. Και να θυμάται ότι το μνημόνιο είναι κακό πράγμα κι ότι το κανάλι ανήκει στο λαό.
Εκ μέρους των υποστηρικτών της ΕΡΤ, άλλο μεγάλο πανηγύρι. Με τους πολιτικούς που θρηνούν για το λουκέτο της ΕΡΤ να την έχουν βρίσει στο παρελθόν με τέτοιο τρόπο που αν έπιαναν οι κατάρες θα είχε ήδη κλείσει. Και τον 902 να δηλώνει παρών στην Αγ. Παρασκευή στο πλευρό των απολυμένων. Τι κρίμα που δεν το έπραξε και για τους απολυμένους από το ίδιο το κανάλι και τον Ριζοσπάστη. Ένα ολόκληρο (;) έθνος εθισμένο στην μπουζουκλερί, να θρηνεί ξαφνικά για το χαμένο του δικαίωμα στον Μπετόβεν και τον Σοπέν. Ανακαλύπτοντας την κλασσική μουσική και προφανώς μπερδεύοντας τον Μάνο Χατζιδάκη ως διευθυντή του Τρίτου προγράμματος με τον Αιμίλιο Λιάτσο της σημερινής ΕΡΤ. Μιλώντας για στέρηση του δικαιώματος τους στον πολιτισμό και την παιδεία, την ώρα που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να στείλουν μια ολόκληρη χρονιά τα παιδιά τους στα σχολεία χωρίς βιβλία, επί Άννας Διαμαντοπούλου, αλλά αισθάνθηκαν απειλούμενοι ως έθνος χωρίς την παρουσία της Μπήλιως. Με το κλάμα των καλλιτεχνών για την ΕΡΤ, να θυμίζει τις κλαίουσες για τον υποβαθμισμό των ΔΗΠΕΘΕ. Αυτές που στο διάλλειμα από τις σαπουνόπερες των ιδιωτικών καναλιών, πήγαιναν να διδάξουν Τένεσι Ουίλιαμς της αρπαχτής στα κατσικοχώρια με μισθούς Μπρόντγουεϊ. Που αν όλοι όσοι μαζεύτηκαν στο προαύλιο της ΕΡΤ, έμπαιναν και στον κόπο να παρακολουθήσουν το πρόγραμμά της, ίσως τότε να μη υπήρχε πρόβλημα
Την EBU, που το πλέον γνωστό της πολιτιστικό έργο είναι η διοργάνωση της Eurovision, να αποκτάει αγωνιστικό οίστρο. Εφημερίδες σαν τη Liberation που καμία επαφή δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα, να κάνουν ντόρο με δημοσιογραφικά τρικάκια με μαύρα εξώφυλλα που τα ξέρουμε όλοι μας, για να προκαλέσουν μαζική συγκίνηση. Και λοιπά ευρωπαϊκά μίντια, που εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν σαν μόνιμη γραμμή τους, την στηλίτευση του δημοσιονομικού και οικονομικού χάους της Ελλάδας, ζητώντας και προκαλώντας, να παρθούν άμεσα, φασιστικά μέτρα χωρίς να υπολογίζουν το κόστος στις ζωές των πολιτών, να ανακαλύπτουν τώρα που γυρίζει και είναι της μόδας, το Greek Drama. Σαν τη Γιάννα Αγγελοπούλου
Τη Χρυσή Αυγή να μπαίνει κι αυτή στο παιχνίδι, υποστηρίζοντας το κλείσιμο της ΕΡΤ επειδή δεν προέβαλε τις «αγαθοεργίες» της κι αυτόματα μετά κι από αυτό, όποιος τόλμησε να αντιληφθεί ή να προσπαθήσει να εξετάσει τα πράγματα κι από μια άλλη γωνιά, να χρωματίζεται ως αντιδημοκρατικός, φασίστας και συστημικός. Αποδεικνύοντας πως όσο τρομοκρατικό είναι το κλείσιμο της ΕΡΤ, άλλο τόσο είναι το να μην τολμάς να εκφράσεις σκέψεις που κοντράρουν τον επαναστατικό οίστρο, χωρίς να κινδυνεύεις το λυντσάρισμα. Αντιδημοκρατικός απέναντι σε τι? Στην πλουραλιστική ΕΡΤ? Συγγνώμη αλλά ο μύθος του πλουραλισμού στην ΕΡΤ, μου θυμίζει τον πλουραλισμό του τρόπου με τον οποίο διδάσκονται τα θρησκευτικά στο σχολείο: «Ναι, υπάρχουν πολλές θρησκείες αλλά ο χριστιανισμός είναι η πιο σωστή».
Και ταυτόχρονα να έρχεται και η ΕΣΗΕΑ. Σε μια κίνηση πρωτοφανούς ηλιθιότητας, από αυτές που άλλωστε συνηθίζει, κηρύσσει απεργία και επιτείνει τη σύγχυση την ώρα που όλοι περιμένουν να μάθουν τι στο διάολο γίνεται στην Αγία Παρασκευή. Αυτό κούκλα μου δεν είναι συμπαράσταση, ταφόπλακα συγκάλυψης είναι. Σε έναν αχταρμά όπου ξαφνικά δεξιοί υποστηρίζουν κομμουνιστικά παραληρήματα κεντρώων οι οποίοι επιδεικνύουν χρυσαυγίτικη προσήλωση σε ελληνορθόδοξα ιδεώδη της αρχαίας Ελλάδας γύρω από εθνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς χωριάτικης εμβέλειας. Μέσα σε μια παράλογη πραγματικότητα όπου τα μοναδικά ελληνικά κανάλια με νόμιμη άδεια εκπομπής, κλείνουν όπως λειτουργούσαν: Με παράνομες διαδικασίες, αφήνοντας τα ιδιωτικά να συνεχίζουν να εκπέμπουν παράνομα.
Μέσα σε ένα τέτοιο μπάχαλο, πώς να μη χάσεις και δέντρο και δάσος και δίκια και άδικα. Και οικογένειες ανθρώπων που θα αντιμετωπίσουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και ψύχραιμες φωνές και οάσεις μέσα στη χαβούζα. Γιατί η αλήθεια είναι πως η ΕΡΤ, παρείχε πλείστες τέτοιες οάσεις. Με εκπομπές, αφιερώματα και ταινίες που κανένα ιδιωτικό κανάλι όχι απλά δεν πρόκειται ποτέ του να προβάλλει, αλλά βάζει τα γέλια και μόνο αν τολμήσεις να του προτείνεις ανάλογη ιδέα. Όλα ανάμεικτα και εξαφανισμένα μέσα στο χάος ενός ξαφνικού «μαυρίσματος». Στην οθόνη. Που για κάποιο ανεξήγητο λόγο στο μυαλό του Σπορτ Μπίλι - Σαμαρά, έπρεπε να σαρώσει όλες τις συχνότητες. Και μαζί με αυτές τις ραδιοφωνικές. Χωρίς κανένα σχεδιασμό και με ακριβοπληρωμένα προγράμματα, να «χαρίζονται» σε ιδιωτικούς σταθμούς. Συμβόλαια να μένουν στον αέρα. Ακριτικές περιοχές χωρίς καμία ραδιοτηλεοπτική κάλυψη. Ένα τεράστιο οπτικοακουστικό ιστορικό αρχείο στη μοίρα του. Γιατί τελικά το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα, δεν ήταν ποτέ ακριβώς το τι γίνεται αλλά το πως γίνεται. Και το πως γίνεται, ενίοτε, μπορεί να είναι πολύ ύποπτο ως προς το τελικό του στόχο. Διαφορετικά θα πρέπει να δεχτώ πως ο ΓΑΠ μπροστά στον Σαμαρά, είναι Αϊνστάιν. Μόνο ο Σαμαράς κι ο Κεδίκογλου θα μπορούσαν να μετατρέψουν το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" σε "ή χωρίς ΕΡΤ ή εκλογές"
Με συνοπτικές διαδικασίες, ηρωιοποιήθηκε ένας λυματικός κρατικός οργανισμός, που αλλιώς κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι αν φτύνει αίμα ή όχι. Γιατί συγγνώμη που σας το χαλάω κι όλας, αλλά η ΕΡΤ δεν ανήκε ποτέ στο λαό (που την πλήρωνε). Δίνοντας λόγο ύπαρξης, σε όσους έπαθαν στερητικό επειδή δεν παρακολούθησαν τα "Τοφάλεια 2013" . Δικαιώνοντας τη Mαρία Αντουανέτα η οποία ποτέ της δε θα μπορούσε να φανταστεί πως ολόκληρη η γαλλική επανάσταση θα ήταν στο ανάκτορό της για να την υπερασπιστεί. Και απαντώντας πρόωρα, με τον πιο άχαρο τρόπο, στο φλέγον ερώτημα όλης της ιστορίας: Μπορεί να φτιαχτεί μια νέα, αντικειμενική, ανεξάρτητη και λειτουργική δημόσια τηλεόραση? Γιατί αν όντως κάποιοι στην κυβέρνηση σκέφτονται σοβαρά πως μπορεί να υπάρξει μια νέα υγιής ΕΡΤ με πρόεδρο τον Αλέξη Παπαχελά, προτίθεμαι να γράψω ύμνους για την Ανθή Σαλαγκούδη. Επιδή κάτι δεν κολλάει όταν οι διεφθαρμένες πολιτικές συνιστώσες που δημιούργησαν το διεφθαρμένο φαινόμενο της ΕΡΤ, την κλείνουν για να δημιουργήσουν μια νέα υγιή της μορφή.
Πραγματικά θα ήθελα να δω πόσοι από όσους έσκισαν κιλότες για το κλείσιμο, θα τρέξουν για αίτηση εργασίας στο νέο σχήμα της ΝΕΡΙΤ μόλις κοπάσει ο θόρυβος. Που όπως όλα δείχνουν γνωστόν θα είναι (και πάλι) αξιοκρατικό. Γιατί σαφέστατα η ανοχή στη διαφθορά της ΕΡΤ είναι κυβερνητική ευθύνη. Η ανοχή στην κυβερνητική διαφθορά 40 ετών όμως, δεν είναι ευθύνη των πολιτών και πολλών από τα στελέχη της ΕΡΤ που τώρα διαρρηγνύουν ιμάτια; Για πολλά χρόνια τα αρχικά ΕΡΤ, δε σήμαιναν τίποτα περισσότερο από Εθνικό Ρουσφετολογικό Τσιμπούσι. Δεν υπάρχει σχεδόν δημοσιογράφος που να μην έχει παρευρεθεί σε μια συζήτηση με το εξής αντικείμενο: «Ρε συ, ξέρω τον τάδε που ξέρει τον τάδε στην ΕΡΤ και ψάχνονται για μια εκπομπή αρπαχτή, δεν πάμε να τους την ξεπετάξουμε να βγάλουμε εύκολα λεφτά;». Από την αλλαγή του ΠΑΣΟΚ και μετά, κάπως έτσι, πάντα έτσι. 1980: Οι σοσιαλιστές αγωνιστές του ΠΑΣΟΚ, βρίσκουν ευκαιρία να αγοράσουν γούνες. 2013: Οι ίδιοι ανακαλύπτουν πως η γούνα τους ήταν καμένη και ζητάνε τα ρέστα. Ελπίζω μόνο στα αρχεία της Αγ. Παρασκευής, να έχουν κρατηθεί τα θρυλικά επεισόδια της φεμινιστικής δημοσιογραφικής εκπομπής «Μισό Μισό» που παρουσίαζε η ανερχόμενη τότε, Δήμητρα Λιάνη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς (θα δείξει), τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποδείχθηκαν μόνο μια αφορμή. Για τη μεν κυβέρνηση (μειοψηφίας), να αποδείξει το πόσο εκτός πλαισίων νόμου και δημοκρατικής λογικής είναι αποφασισμένη να προχωρήσει. Ανοίγοντας το δρόμο και σε πολλά άλλα τέτοια φαινόμενα αιφνίδιου θανάτου που ήδη έχουν δρομολογηθεί. Και πιθανότατα εκβιάζοντας τις πρόωρες εκλογές. Για τους διαδηλωτές, όπως και στην πλατεία Ταξίμ, να βρούνε την ευκαιρία για να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκεια τους απέναντι στην κυβερνητική αυταρχική πολιτική μαζικής εξόντωσης. Πολλοί από τους επικριτές μου (δεν αναφέρομαι στους υβριστές) αυτές τις μέρες, και μιλάω για άτομα που σέβομαι και πάντα προσέχω τον τρόπο επεξεργασίας των δεδομένων που μου προτείνουν, μου το επαναλάμβαναν: «Τάσο, με τη στάση που κρατάς χάνεις το νόημα». Οκ, σύντροφοι, ας πούμε ότι το βρήκα το νόημα. Είμαι εναντίον κάθε φασιστικής επίδειξης δύναμης. Όμως επιτρέψτε μου το δικαίωμα του σκεπτικισμού πάνω στο γιατί αυτή η αφορμή ήταν η ΕΡΤ, κι όχι άλλες τόσες εδώ και τέσσερα χρόνια. Περικοπές, καταπατήσεις δικαιωμάτων, πογκρόμ μεταναστών. Μιλάτε για κατάλυση δημοκρατίας με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η κατάλυση της δωρεάν περίθαλψης και της παιδείας τι είναι; Η ιδιωτικοποίηση του νερού τι είναι; Οι ομαδικές απολύσεις από άλλους φορείς τι είναι; Τα χιλιάδες δημοσιογραφάκια που δουλεύουν 10ωρο σαν κινέζες κοπτοραπτούδες σκυμμένα σε pc για τετρακόσια ευρώ το μήνα και ανασφάλιστα ενίοτε κάνοντας την συγγραφική πλύστρα σε μεγάλα ονόματα τι είναι; Ξέρετε πόσο χεσμένη την έχουν (και δικαίως) την ΕΡΤ όλα αυτά τα παιδιά; Όσο χεσμένα τα έχει και το δημοσιογραφικό κατεστημένο. Μήπως λοιπόν μιλάμε για μια εξέγερση που δημιουργήθηκε από το δημοσιογραφικό κατεστημένο, επειδή αυτή ήταν η αφορμή που τους έκαψε περισσότερο; Σε μια νέα γιορτή «Αγανακτισμένων» του Συντάγματος, γενικά και αόριστα; Ερωτήματα θέτω. Τα οποία, την τελευταία φορά που με απασχόλησαν, απαντήθηκαν με τον χειρότερο τρόπο μέσα από τα αποτελέσματα της κάλπης των βουλευτικών εκλογών και τη σημερινή κυβέρνηση. Εύχομαι από την καρδιά μου να έχετε δίκιο. Εκλογές πλησιάζουν και πάλι και θα δείξει.
Ως τότε επιτρέψτε μου να μην κάνω αυτό που έκανε η ΕΡΤ εδώ και τόσα χρόνια. Να μη βλέπω τα πράγματα με ανταποδοτικό τέλος και με επιλεκτική επιστροφή ήχου. Να μην «ψήνομαι» εύκολα από μια επανάσταση που μεταδίδεται live από τους δέκτες και αν είμαι φανατικός οπαδός της και της κάνω LIKE, οι χορηγοί της θα μου χαρίσουν πλούσια δώρα. Να κατανοώ έχοντας το ζήσει στο πετσί μου, το δραματικό αδιέξοδο των χιλιάδων απολυμένων όχι όμως περισσότερο ή λιγότερο από αυτό άλλων τόσων εκεί έξω και χωρίς να το εξαργυρώνω. Να επιθυμώ πραγματικά μια ελεύθερη τηλεόραση, να μου λείπουν πολλά από αυτά που η υπάρχουσα ΕΡΤ μου έχει προσφέρει, και να έχω βάσιμες ανησυχίες για τη νέα της μορφή. Γνωρίζοντας εξ' αρχής, πόσο αντιφατικός είναι ο όρος «ελεύθερη τηλεόραση» σε μια ξεπουλημένη καπιταλιστική δικτατορία. Και διατηρώντας επιφυλάξεις για το πόσο διατεθειμένοι και με θυσία του προσωπικού τους συμφέροντος είναι να ανατρέψουν αυτήν τη δικτατορία, όσοι με τα ίδια μου τα μάτια έχω δει να τη συντηρούν χρόνια τώρα, όπως κι εγώ.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.