Το σπίτι είναι καθαρό, οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές, δροσιά και λιακάδα. Είναι Σάββατο, ξύπνιος απ’ τις 8 με καλή διάθεση και για κάποιο λόγο αποφασίζω να δώσω λίγο χρόνο ακόμα στον Nicolas Jaar. To Space Is Only Noise είναι ένας πολυσυζητημένος δίσκος με καλές κριτικές και πρωτόγνωρο promotion για αδιάφορες αγορές όπως η ελληνική. Στο μυαλό μου έχει καταχωρηθεί μαζί με άλλους “καλούς” δίσκους, οι οποίοι ακούγονται τόσο κάλοι που τελικά τους βαριέσαι θανάσιμα. Ασφαλείς ήχοι που η μέγιστη χρησιμότητα τους έρχεται όταν θες να αποφύγεις τις συγκρούσεις. Είσαι στο σπίτι με “random” παρέα, στο αμάξι με τη γιαγιά σου, για καφέ με μια κοπέλα, μόνος σου προσπαθώντας να κρυφτείς. Καταστάσεις που το ενδιαφέρον είναι αλλού και η μουσική έρχεται να τις κανει πιο απλές και να βοηθήσει να τις προσπεράσεις. Ακούω το τόσο προσεγμένο Colomb, για παράδειγμα και στο μυαλό μου έρχονται γερμανικής (πιθανώς) προέλευσης διαφημίσεις με έπιπλα, 19+1 καφετιέρες, minimal πλακάκια για μπάνια κ.λ.π. .. Ζεν, ηρεμία, ευχάριστο περιβάλλον, ότι πρέπει να μπεις στο mood για να ξοδέψεις τα λεφτά σου. Έρχεται στο μυαλό και ο Brian Eno (ή ο Pole -πιθανόν και οι δύο) που λέει πως η σύγχρονη μουσική τεχνολογία είναι ό,τι πρέπει για να δουλέψεις "μέχρι θανάτου" τη μουσική σου ώστε να ακούγεται σε σένα απολύτως τέλεια και τελικά το αποτέλεσμα για τους άλλους να φαίνεται άψυχο και αδιάφορο.
Ο Νicolas Jaar δεν μπαίνει σ’αυτήν ακριβώς την κατηγορία και είναι άδικο να τον κατατάξεις οπουδήποτε αφού είναι μόλις 21. Όμως τελικά την πλησιάζει επικίνδυνα. Αυτή είναι η αίσθησή μου τελικά, ακούγοντας συνολικά τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες του. Οι ωραίες εξαιρέσεις του δεν μου είναι αρκετές. Είναι μικρός, έχει ιδέες, πλούσιο μουσικό background, σαφή αισθητικά κριτηρια, είναι indie και πουλάει. Προς το παρόν διαφημίσεις στο prime time σταθμών τύπου Best, ίσως αργότερα και τη μουσική του. Αυτά που έχει καταφέρει ως τώρα πάντως δεν είναι για πέταμα και δείχνουν ότι θα μπορούσε να το κάνει. Ο έτερος και σαφώς πιο ταλαντούχος διεκδικητής του φετινού indietronica τίτλου James Blake, θα μπορούσε να τον παραδειγματίσει με θετικό τρόπο… O δικός του δίσκος μοιάζει λιγότερο coherent συνολικά, δεν θα μπορούσε να μπει αυτούσιος σε μια playlist, δεν μπορείς να τον ακούς μέρα-νύχτα, αλλά στ’αλήθεια, είναι τόσο κακό αυτό;