Με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Δεν μιλάμε γι’ αυτά», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μιλάμε γι’ αυτά. Οι παλιοί συνηθίζουν να κάνουν χοντροκομμένα αστεία γι’ αυτά. Μερικές παρέες μιλάνε με ένα δικό τους χύμα τρόπο, αλλά πάντοτε περιορισμένα στο πλαίσιο του επιτρεπτού. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μιλάνε καθόλου γι’ αυτά. Η σεξουαλικότητα και η συζήτηση γύρω από αυτή είναι σαν τα δικαιώματα της γυναίκας: μιλάμε γι’ αυτά, διατυμπανίζουμε δαπανώντας τόνους σάλιου και φαιάς ουσίας την απελευθέρωση τους, στη πράξη όμως δεν υπάρχει πρόοδος. Η σεξουαλικότητα είναι σαλιγκάρι εξορισμένο στο καβούκι του, μαζί το σεξ και η γύμνια, η φαντασίωση και η «διαστροφή», χαρακτηριστικά μας αναπόσπαστα που επιμένουμε να παραμορφώνουμε, θρυμματίζοντας ουσιαστικά την ίδια μας την ύπαρξη.
Μια παρέα τεσσάρων παιδιών ήρθε και γδύθηκε μπροστά στα μάτια μας. Σε απόσταση επαφής. Τα μάτια τους έλαμπαν. Κάθε βράδυ, τέσσερις μέρες την εβδομάδα, εδώ και έξι μήνες τα παιδιά αυτά γδύνονται και βιώνουν ξανά και ξανά τους εφιάλτες και τις προσωπικές τους ιστορίες στο «Δεν μιλάμε γι’ αυτά». Πρόκειται για μια παράσταση καλοστημένη, ασυγκράτητη σαν στόμα που μόλις ξε-φίμωσαν, ζωντανή και έκρυθμη σαν οργασμός σε δημόσια τουαλέτα. Πρόζα, σκετσάκια και τραγούδια μπλεγμένα μεθυστικά σε μια νύχτα αξημέρωτη στο κρεβάτι με όλα τα σεξουαλικά σου ταμπού αγκαλιά. Κάποιες φορές σκληρή σαν βιασμός, άλλες πάλι ανάλαφρη σαν πρωινή ονείρωξη, η παράσταση του Κώστα Γάκη είναι ένα ξυπνητήρι από το λήθαργο της σύγχρονης αγαμίας. Η παράσταση ακολουθεί με περισσή μαεστρία τις φόρμες που συναντήσαμε στο «Διχοτομημένο Υποκόμη», αυτή τη φορά στη μορφή αυτοτελών ιστοριών και όχι ενιαίας αφήγησης. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Φεύγεις ωστόσο με μια αίσθηση ανολοκλήρωτου μέσα σου. Φεύγεις τόσο υποχρεωμένος σε αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους, τον Προμηθέα Nerratini-Δοκιμάκη, το Λευτέρη Καταχανά, τη Νάνσυ Μπούκλη και τη Στέλλα Νούλη, που σου άνοιξαν ολότελα τη ψυχή τους και έμειναν γυμνοί μπροστά σου με όλη την ομορφιά και την ασκήμια τους, ενώ εσύ δεν έδωσες τίποτα σε αντάλλαγμα. Το χειροκρότημα δυστυχώς, δεν μπορεί ποτέ να αρκέσει.
Ένα τραγούδι της παράστασης, ο ιδανικός επίλογος:
«Είσαι γυμνός, μην το ξεχνάς, έτσι κι αλλιώς γυμνός, μην το ξεχνάς, με ρούχα ή χωρίς, είτε μπορείς είτε δεν μπορείς να το δεις, έτσι κι αλλιώς, είσαι γυμνός.
Μπροστά στο αφεντικό σου όταν σε προσβάλλει, με άδειο πορτοφόλι μπροστά στους συγγενείς, στον καθρέφτη σου μπροστά με την οδοντόβουρτσα.»
«Δεν μιλάμε γι’ αυτά», του Κώστα Γάκη.
Τετάρτη - Σάββατο 21.15, Κυριακή 19.00 ,12 - 20 ευρώ, Θέατρο Νέου Κόσμου