Σε ένα κλειστό δείπνο που έγινε πριν από μέρες σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου συμμετείχαν κορυφαίοι βιομήχανοι από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και είχε σαν αντικείμενο τον αθέμιτο ανταγωνισμό της γερμανικής βιομηχανίας που δανείζεται με εξευτελιστικά επιτόκια έναντι των υπολοίπων, το όνομα του Ολάντ δεν ακούστηκε ούτε μία φορά. Λες και η Γαλλία και ο πρόεδρός της να μην είναι σε θέση να συνδιαμορφώσουν στοιχειωδώς το μέλλον της Ευρώπης που γράφεται σήμερα και έχει την υπογραφή της Γερμανίας. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η Γαλλία, που υπήρξε συνιδρυτής της Ενωμένης Ευρώπης, δεν ήταν τόσο δραματικά απούσα από τα τόσο πυκνά γεγονότα που βιώνει σήμερα η γηραιά ήπειρος - γεγονότα που θα σφραγίσουν πιθανότατα και το μέλλον της. Και ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά, ένας Γάλλος πρόεδρος δεν βρέθηκε στη δεινή θέση του Ολάντ, να τον αγνοούν τόσο προκλητικά οι Γερμανοί.
Η Ευρώπη, όπως την ξέρουμε σήμερα υπήρξε το δημιούργημα ενός ιστορικού μεταπολεμικού συμβιβασμού ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία: Δύο χωρών ουσιαστικά ηττημένων στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γερμανία που έχασε τον πόλεμο και η Γαλλία που βρέθηκε με την πλευρά των νικητών χάρη στον Ντε Γκολ, συνειδητοποίησαν μεταπολεμικά ότι έχασαν τον διακριτό τους ρόλο, παραχωρώντας τη γεωπολιτική ηγεμονία στους Αγγλοσάξονες, κυρίως στους Αμερικανούς. Κατάλαβαν, ότι για να αποκτήσουν υπόσταση και ρόλο στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον θα έπρεπε να δημιουργήσουν μια μεγάλη ένωση που χωρίς να χάσουν την εθνική τους ταυτότητα θα έπρεπε δημιουργήσουν μια μεγάλη αγορά, ξεπερνώντας προκαταλήψεις, έχθρες και διαφορές αιώνων. Η ηττημένη και κατεστραμμένη Γερμανία είχε ανάγκη την αποδυναμωμένη Γαλλία για να αντιμετωπίσουν τους νικητές του πολέμου.
Το σχέδιο αυτό το διαχειρίστηκαν δύο τεράστιες μεταπολεμικές προσωπικότητες: Ο Ντε Γκολ και ο Αντενάουερ. Παρά τις διαφορές τους, αφού ο Γάλλος ονειρευόταν μια Ευρώπη των Εθνών απλωμένη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια και ο Γερμανός μια μεγάλη συνομοσπονδία, έβαλαν τις βάσεις για αυτό που είναι η Ευρώπη σήμερα. Καχύποπτοι και οι δύο με τους Βρετανούς, κατάφεραν να συνεννοηθούν και κυρίως να λειτουργήσουν ισότιμα, αφού η Γερμανία μετά τον πόλεμο είχε υποστεί τον εξευτελισμό της διεθνούς επιτήρησης και κηδεμονίας. Το άλλο μεγάλο δίδυμο που πήγε την Ευρώπη ακόμα πιο μακριά, ήταν αυτό του Μιτεράν και του Κολ. Εχοντας βιώσει και οι δύο τον πόλεμο και τις συνέπειές του, αντιλαμβάνονταν ότι χωρίς την Ενωση η Ευρώπη ήταν για πάντα τελειωμένη. Αν και βαριά αντιγερμανός ο Μιτεράν πίστεψε ότι η εκδημοκρατισμένη και εξανθρωπισμένη Γερμανία ήταν απαραίτητη για να δημιουργηθεί μια πολιτική και νομισματική Ενωση, όπου ο καθένας θα έβρισκε τον ρόλο του στη βάση μιας ισοτιμίας. Μάλιστα το 1990 και παρά τις τρομερές πιέσεις της Θάτσερ που τον εκλιπαρούσε γονατιστή να τορπιλίσει την επανένωση της Γερμανίας, ο Μιτεράν, έστω και με βαριά καρδιά έδωσε το πράσινο φως. Ουσιαστικά, έστειλε το ασανσέρ στον Κολ, που τον είχε σώσει το 1982 από τη χρεοκοπία, όταν οι Γερμανοί αγόραζαν σαν το ψωμί τα γαλλικά ομόλογα για να μην καταστραφεί η Γαλλία. Ο Μιτεράν, αν και διανοούμενος περιωπής, είχε υποτιμήσει ίσως τους Γάλλους φιλοσόφους, πρωτίστως τον Σαρτρ, που από το 1946 ήδη με το περίφημο δοκίμιο «Η Γερμανία και το Εβραϊκό πρόβλημα» είχε ταχθεί υπέρ ενός διαρκούς και προληπτικού συνετισμού της Γερμανίας δια της κλωτσοπατηνάδας. «Κάθε σαράντα χρόνια πρέπει να πλακώνουμε τους Γερμανούς για να συνέρχονται πριν κάνουν τα ίδια που έκαναν πάντα», έγραφε προφητικά ο Αλσατός το '44. Ο Μιτεράν υποτίμησε και κάτι άλλο: τη μεθοδικότητα των Γερμανών και τον ολοκληρωτικό τρόπο που παράγουν τα προϊόντα τους και κυρίως τον μικροαστισμό των βολεψάκηδων Γάλλων, για τους οποίους ο Ντε Γκολ είχε πει το αμίμητο, «τι να περιμένεις από έναν λαό που έχει 400 είδη τυριών!».
Υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση για αυτό που συμβαίνει σήμερα. Η γενιά των πολιτικών που διοικεί σήμερα την Ευρώπη είναι μια γενιά που δεν έχει ζήσει καμία από τις μεγάλες τραγωδίες της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους επιχειρήσεων και έχοντας βιώσει το τέλος των ιδεολογιών έχει εκχωρήσει την εξουσία της στα μεγάλα βιομηχανικά και χρηματοπιστωτικά κέντρα εξουσίας. Μπορεί αυτή η γενιά να έχει την τεχνική επάρκεια, δεν έχει όμως την πολιτική ευαισθησία να διαμορφώσει ένα επικό σχέδιο, όπως η προηγούμενη. Ο Ολάντ σήμερα, χειρότερα και από τον Σαρκοζί, που τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα, ενσαρκώνει τη Γαλλία του σήμερα που βυθίζεται στα χρέη, χάνει διαρκώς μερίδια στις αγορές και δείχνει αμήχανη να αντιδράσει, λες και έχει αποδεχτεί μοιρολατρικά τη μετατροπή της σε μια μικρομεσαία χώρα. Ο Ολάντ που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, υποσχόμενος στους Γάλλους ότι θα ξανακάνει τους Γερμανούς να σέβονται τη χώρα του, δείχνει σήμερα πιο απομονωμένος και αδύναμος από ποτέ. Και ίσως τελικά να είναι και ο πρώτος πρόεδρος της Γαλλίας που μην παίρνοντας μέτρα, όταν θα ξεσπάσει η θύελλα, θα είναι ο πρώτος πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας που δεν θα ολοκληρώσει τη θητεία του!