Δυστυχώς στην Ελλάδα ο δημόσιος διάλογος σπάνια στηρίχτηκε σε επιχειρήματα. Τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας και τις επιλογές που είχαμε να κάνουμε σαν χώρα τα αντιμετωπίσαμε με όρους δοξασίας, χωρίς πολύ συχνά να υπολογίζουμε τις παραμέτρους. Ισως γι' αυτό το λόγο η χώρα διαχρονικά πήρε καταστροφικές αποφάσεις που κάποτε μας έφτασαν στο χείλος του γκρεμού. Αυτός ο εθνικός παρορμητισμός δεν έγινε ποτέ μάθημα, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Δεν λέω ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε θύμα γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων, όμως κάθε φορά που βρεθήκαμε μπροστά στην μπανανόφλουδα την πατήσαμε με μια σχεδόν μαζοχιστική ευχαρίστηση. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι απολύτως ενδεικτικό αυτής της εθνικής διαστροφής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μνημόνιο λειτουργεί καταλυτικά στις δομές της κοινωνίας, αποσταθεροποιεί την οικονομία, ενισχύοντας λόγω της κρίσης, πολιτικά, τα άκρα. Είναι λογικό όταν μια κοινωνία φτωχαίνει να ψάχνει τρόπους διαφυγής εκεί που δεν υπάρχουν, αφού ο θυμός είναι συχνά ο χειρότερος σύμβουλος. Ομως, το ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε τον κοινοβουλευτισμό και να παραδώσουμε τη χώρα στους Κασιδιάρηδες. Και δεν πρέπει να παραδώσουμε τη χώρα στους Κασιδιάρηδες γιατί αυτό που προτείνουν σαν «λύση» όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά είναι απείρως εν τέλει πιο επώδυνη από το ίδιο το πρόγραμμα. Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει αναγκαστικά να υποστηρίζουμε τα ίδια πρόσωπα, ή τα ίδια κόμματα που μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν. Ο κοινοβουλευτισμός δίνει τη δυνατότητα στις κοινωνίες να φέρει νέες πολιτικές και νέα πρόσωπα. Ο Κασιδιάρης το μόνο που μπορεί να φέρει είναι η βία.
Στην Ελλάδα τις μέρες της κυπριακής κρίσης υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ που υποστήριξαν άκριτα το πρώτο «όχι» του πολιτικού κόσμου της Μεγαλονήσου κάνοντας μια πλειοδοσία αδιαλλαξίας. Είδαν το τυρί, αλλά δεν είδαν τη φάκα. Το πρόβλημα δεν είναι αν ήταν άδικο αυτό που έγινε -που πράγματι σε ένα βαθμό ήταν- αλλά πώς το αντιμετωπίζεις. Δεν μπορείς να στείλεις έναν στρατό χωρίς πυρομαχικά σε έναν πόλεμο εκ των προτέρων χαμένο, γιατί απλά τον σπρώχνεις στο σφαγείο. Αυτοί στην Ελλάδα που υποστήριξαν τα αδούλωτα «όχι», δεν είχαν να χάσουν και τίποτα εν τέλει, αφού αν η Κύπρος πήγαινε στην άτακτη χρεοκοπία το πολύ- πολύ να οργάνωναν καμιά συναυλία με τον Νταλάρα ή να έβαζαν τον Καζάκο να δικάσει τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ στο Σύνταγμα. Δεν θα γέμιζαν ούτε τα σουπερμάρκετ, ούτε τα κυπριακά ΑTMs με λίρες που δεν θα είχαν καμία αξία. Δεν λέω ότι οι λαοί πρέπει να κάθονται και να την «πίνουν» μοιρολατρικά, όμως αυτοί που θέλουν να καθοδηγήσουν τους λαούς θα πρέπει να έχουν στοιχειώδη λογική ώστε να μπορούν να κρίνουν πότε γίνεται και πότε δεν γίνεται να κάνεις ντου!
Και νομίζω ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία όχι μόνο βρέθηκαν εκτός τόπου και χρόνου, αλλά πρότειναν και πράγματα, όπως αποδείχτηκε, επικίνδυνα! Πολύ επικίνδυνα! Μήπως λοιπόν πρέπει να ζητήσουν καμιά συγνώμη;