Οι Αγανακτισμένοι 22 μέρες αμετακίνητοι στη θέση τους, έχοντας δημιουργήσει μια ιδιότυπη αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία ειρηνικής συμβίωσης, ήρθαν σήμερα να αποδείξουν ότι μπορούν να αντέξουν το πιο μεγάλο και οργανωμένο χτύπημα. Δεν ήταν μόνοι τους, μαζί τους στις επάλξεις, στο σύννεφο των δακρυγόνων δεκάδες χιλιάδες κόσμου κρατούσε μια υπόσχεση, που ήθελε τον κόσμο να αντιδρά σε μια τρομοκρατία που επέζησε, ιστορική κατσαρίδα, ακόμη και μετά το Πολυτεχνείο. Μια τρομοκρατία κρυμμένη σε ένα καλά παρφουμαρισμένο σάπιο πολιτικό σύστημα, που πάντα έβρισκε τρόπο να επιβάλλεται, άλλοτε με το χρήμα, άλλοτε με τη διακριτική προπαγάνδα των ΜΜΕ και άλλοτε με το εξαιρετικά αποτελεσματικό σύστημα καταστολής. Χρήμα-προπαγάνδα και ωμή βία ήταν το τρίπτυχο της Ελληνικής κατηφόρας πολλές, απαράλλαχτες δεκαετίες τώρα. Τώρα λοιπόν που η Αγία Τριάδα έχασε το βασικό της σύνδεσμο, το χρήμα, το ρουσφέτι, το οικειοθελές φίμωμα, τώρα ήρθε η ώρα να καταρρεύσει μία και καλή ο ετοιμόρροπος θίασος της ελληνικής δημοκρατίας.
Στο Σύνταγμα αντηχούσε μια σταθερή φωνή από τα μεγάφωνα. Μια αντρική φωνή, που κρατούσε σαν μπάσο κοντίνουο τον κόσμο στη πλατεία, το βηματισμό σταθερό και τις αντιδράσεις συγκρατημένες. Και ενώ έσκαγαν παντού κρότου λάμψης, κουκουλοφόροι ξεχύνονταν ενάντια σε διαδηλωτές, κατασκηνωτές, ειρηνικούς αγανακτισμένους, τον άκουγες να λέει «Ο Παπανδρέου βρίσκεται σε πανικό και προσπαθεί να διαλύσει τη συγκέντρωση, τώρα όμως είναι η ώρα που θα κριθεί η γενιά μας, μην αφήνετε την πλατεία». Και εκείνη τη στιγμή, ως δια μαγείας, έβλεπες πίσω από τους 5.000 ΜΑΤατζήδες, τους ασφαλίτες και τους κουκουλοφόρους, σαν φαντάσματα, το φόβο που τους κυρίευε. Τα πρόσωπά τους σκυθρωπά, χαρακωμένα από το φόβο της κρίσης και την αδιαλλαξία που με τόσα χρόνια σφράγισε τα πρόσωπά τους –το ιδιότυπο «μαλόξ» των δυνάμεων καταστολής-, δικαίωναν άθελά τους, τον αγώνα των τόσων χιλιάδων ατόμων που έχουν καταλάβει 3 εβδομάδες τώρα τη κεντρικότερη πλατεία της χώρας .
Οι αγανακτισμένοι χορεύουν χασαποσέρβικο στο Σύνταγμα. Πλάνα σουρεαλιστικής έμπνευσης τους δείχνουν να χορεύουν, ενώ από την άκρη ένα πλήθος τρέχει καταπάνω τους με δακρυγόνα και παλούκια. Όπως έλεγε πριν μέρες στη Γενική Συνέλευση ο σαντουρίστας των Αγανακτισμένων «υπάρχει μία κοινή αξία που πρέπει να προφυλάξουμε, αυτή είναι η αγάπη για τη μουσική». Όταν τον άκουσα δεν κατάλαβα. Κι όμως, ο χορός των Αγανακτισμένων, τα ενωμένα τους χέρια, ήταν οι μεγαλύτεροι φράχτες που στήθηκαν ποτέ στο Σύνταγμα, αυτός ο φρενικός χορός με τα βρεγμένα μαντίλια και τα κατακόκκινα μάτια, ήταν η αρχή του σύγχρονου Ζάλογγου∙ «ή αυτοί ή εμείς.»
Η εξέλιξη των κινητοποιήσεων είναι ακόμη εύθραυστη. Χωρίς αμφιβολία, πολλοί είναι αυτοί που θα καταλήξουν σε νοσοκομεία, να έχουν την ίδια τύχη με τον Γιάννη Καύκα. Χωρίς αμφιβολία, τα κράνη δεν θα πέσουν και τα σύννεφα χημικής καταστολής δεν θα κατακαθίσουν, όμως οι κινήσεις των διαδηλωτών έχουν αξία καθαυτές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οι Αγανακτισμένοι πρέπει να μείνουν στα πόστα τους, και μαζί τους εμείς, ειρηνικά, χορεύοντας ένα τελευταίο δολοφονικό βαλς με τον ίδιο μας τον εαυτό, για να τον υπερβούμε.. Μπροστά στον τραμπουκισμό και το ξύλο ας σκεφτούμε αυτό που έλεγαν κάποτε και οι Στέρεο Νόβα «από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει» και ας χορέψουμε ένα τελευταίο κυκλικό χορό.