Μην με παρεξηγείς, μου αρέσουν τα στήθη της Rooney Mara όσο και στον επόμενο θεατή με τα εκλεπτυσμένα σινεφιλικά γούστα που προσπαθεί να χαϊδέψει η τελευταία αφίσα της προώθησης. Όμως, ο χαρακτήρας της Lisbeth Salander είχε κάποιο λόγο που ήταν ακαμπύλωτος.
Όπως θα’χεις πάρει πρέφα κι απ’ το trailer της ταινίας που σου μόστραρε η iefimerida πριν μερικές βδομάδες, το νέο project του David Fincher θα τον επαναφέρει στους σκοτεινούς δρόμους του νεονουάρ, στους οποίους σου είχε πρωτοσυστηθεί πριν δεκαπέντε χρόνια με το Se7en --την ταινία που τον καθιέρωσε ως έναν απ’ τους δυναμικότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες της εποχής μας.
Με το αμερικανικό remake της τηλεοπτικών καταβολών σειράς σουηδικών ταινιών, που βάσισε στο ομότιτλο βιβλίο του δημοσιογράφου Stieg Larsson ο Niels Arden Oplev, ο David Fincher θα μεταφέρει στα αγγλόφωνα ακροατήρια την ιστορία ενός ρεπόρτερ που ερευνώντας την υπόθεση γυναίκας αγνοούμενης για δεκαετίες, έρχεται σε επαφή με μυστηριώδη και υπερταλαντούχα χάκερ, με τα δικά της σκοτεινά μυστικά κρυμμένα πίσω απ’ τις αγοραφοβικές της συνήθειες και τις μισανθρωπικές της τάσεις.
Ως εδώ όλα καλά, και προφανέστατα ο Fincher μπορεί να κάνει πολύ καλύτερη δουλειά απ’ τον Σουηδό συνάδελφό του, στο να ανεβάσει στα κόκκινα τη ζάλη του σασπένς που κρύβει στις απότομες στροφές της η πλοκή, πιθανότατα περιπλέκοντάς τες λίγο περισσότερο και κάνοντας το roller coaster του να τις παίρνει με αγριότερες ταχύτητες. Κι αν το δικό του όνομα από μόνο του δεν φτάσει να μαντρώσει τους θεατές στις αίθουσες τον ερχόμενο Δεκέμβρη, αυτό του Daniel Craig στο ρόλο του μηχανοδηγού του τρένου των αποκαλύψεων, θα συμπληρώσει τη δουλειά. Τι γίνεται όμως με τη Rooney Mara;
Ο χαρακτήρας της, αυτός της Lisbeth Salander, συμπλήρωνε εκείνον του ρεπόρτερ προσθέτοντας στην ταινία τον εθιστικό της δραματικό πυρήνα, με λίγο από τραγωδία και μπόλικο από μελό. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφεία και αναμορφωτήρια με γεύση ανθρώπινης επαφής μονάχα αυτήν της απόρριψης από τις ανάδοχες οικογένειες που την έβλεπαν σαν λυσσασμένο σκυλί, η Salander κατέληξε να βρίσκει λευτεριά απ’ τα ιδρύματα στα χέρια και τα δόντια διεστραμμένου παρένθετου πατέρα, που την εκβίαζε με επιστροφή στη φυλακή της, αν δεν ενέδιδε σιωπηλά κι αδιαμαρτύρητα στις σαδιστικές παιδοφιλικές του ορέξεις.
Η επιλογή της Noomi Rapace για το ρόλο στην πρωτότυπη ταινία, με τις κοφτές, επιθετικές γωνίες του σαγονιού, που αναδεικνυόταν απ’ το biker-boy κούρεμα κι αγρίευαν με τους χαλκάδες, έδινε στο χαρακτήρα το αγοριτσίστικο πρόσωπο που συνδυαζόταν με το μονοκόμματο, ακάμπυλο κι υπερμυώδες κορμί, για να πετύχει την ευθεία σύνδεση του φυσικού παρουσιαστικού με τον τσακισμένο, απομακρυσμένο απ’ την θηλυκή του φύση ψυχισμό, που υπογραμμιζόταν κι απ’ τον λεσβιακό προσανατολισμό με τα γούστα για έντονα θηλυκούς συντρόφους, όπως η Lena Endre. Μια ψυχική παραβίαση που καθόρισε τη σωματική διάπλαση, η οποία με τη σειρά της τόνιζε το μιαρό του παρελθόντος της.
Κι ύστερα, η Rooney Mara. Ακόμη και καθαρός να μείνεις απ’ τις εκτός ρόλου φωτογραφίσεις της που τονίζουν το γλυκό κοριτσίστικο προσωπάκι της, η αλά Halloween απόπειρα για goth-look στο μακιγιάζ μοιάζει ψεύτικη και υπερβολική, και βέβαια αν προχωρήσεις κάτω απ’ το λαιμό, ακόμη και η στάση του γυμνού κορμιού, υπόσχεται πρόσκληση θελκτική. Κι ύστερα, ένα βασικό πρόβλημα: έχει βυζιά. Μπορεί να μην συναγωνίζεται σε σεξαπίλ την Kristen Stewart, ή την Natalie Portman, ας πούμε, που είχαν ακουστεί ως πιθανές υποψήφιες για το ρόλο, πριν ο Fincher καταλήξει στην ηθοποιό που είχε γνωρίσει στο The Social Network, αλλά απ’ όποια γωνία κι αν το κοιτάξεις, η κοπέλα είναι καβλάκι. Ειδικά, βέβαια, αν το κοιτάξεις απ’ τη γωνία που θέλει να το δεις η αφίσα, βγάζοντας φάτσα κάρτα δυο βασικούς, καλοσχηματισμένους λόγους να περιμένεις την ταινία.
Ποιο είναι το κακό, θα μου πεις. Κανένα, απλά, να μωρέ, αποφασίζοντας ότι θα πας να δεις την ταινία μονάχα άμα παίζει πρωταγωνίστρια που θέλεις να πηδήξεις (ή τέλος πάντων, ότι δεν θα πας να τη δεις άμα παίζει πρωταγωνίστρια που φοβάσαι μη σε πηδήξει εκείνη), η παραγωγή ακρωτηρίασε τον βασικό δραματικό της χαρακτήρα, επιδεικνύοντας για άλλη μια φορά (κι ολόγυμνα μάλιστα) ότι βασικός οδηγός στον τρόπο που στήνεται και προωθείται το προϊόν, είναι η ασφάλεια που προσφέρουν τα συστατικά του στην προσέγγιση του ελάχιστου κοινού παρανομαστή. Κι ότι στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το υπογράφει κι ο Fincher.