Το ότι η Ελλάδα βρίσκεται ίσως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι των τελευταίων 60 χρόνων δεν χρειάζεται πλέον να το αποδείξουμε. Αποτελεί μια αυταπόδεικτη αλήθεια. Το ότι το πρόβλημα όμως δεν είναι Ελληνικό, αλλά παγκόσμιο συχνά περνάει στα ψιλά. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι διάφορες ακρότητες δεν έγιναν στην διαχείριση της ελληνικής οικονομίας κατά το παρελθόν. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ακόμα και αν η Ελλάδα πετύχει εξωπραγματικούς στόχους δεν μπορεί να ελέγξει την έξοδο της από την κρίση, αφού υπάρχει εντός ενός βαθύτατα προβληματικού συστήματος, σε μια κάκιστη συγκυρία.
Η αμερικανική οικονομία παρότι είναι η μόνη ανεπτυγμένη χώρα (μαζί με τη Γερμανία) που η οικονομία της έχει ανακάμψει στα προ της κρίσης επίπεδα αντιμετωπίζει μια τραγική κατάσταση στην αγορά εργασίας και στο στεγαστικό τομέα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ χειρότερη, αφού ακόμα και αυτή η ανάκαμψη που έχει επιτευχθεί είναι στο σύνολο της πλασματική. Μια “μαγική εικόνα” όπου το σύνολο των κερδών έχει προέλθει από τα 2 τρις ενισχύσεων που με διάφορους τρόπους το αμερικανικό δημόσιο και η κεντρική τράπεζα (FED) έχουν ρίξει στην αγορά. Τα ποσά αυτά μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν στην μεγαλύτερη “τακτοποίηση” λογιστικών βιβλίων που έγινε ποτέ, δεν μπήκαν όμως στην πραγματική οικονομία και αυτή τη στιγμή λιμνάζουν στα χέρια των επιχειρήσεων. Με απλά λόγια τα χρήματα αυτά δεν επενδύθηκαν ποτέ, απλά έσβησαν λογιστικά χρέη.
Η Γερμανία, και από κοντά και η Γαλλία, έχει ανακάμψει στο προ της κρίσης επίπεδο, έχοντας ταυτόχρονα καταφέρει να μειώσει και το επίπεδο ανεργίας σε σχέση με την περίοδο πριν την κρίση. Η περίπτωση αυτή, όμως είναι εντελώς ιδιαίτερη. Η Γερμανία έχει καταφέρει να χτίσει την οικονομική της πολιτική πάνω σε δύο βάθρα που δεν μπορούν να αναπαράγονται επ’ άπειρον. Από τη μια οι πραγματικοί μισθοί βρίσκονται παγωμένοι ή υποχωρούν από τις αρχές της δεκαετίας 1990, ενώ η παραγωγικότητα κάνει άλματα. Από την άλλη μέσω του Ευρώ δεν αντιμετωπίζει συναλλαγματικό κίνδυνο, και έτσι μπορεί να αδιαφορεί πλήρως για την εσωτερική της αγορά και να βασίζει όλη της την ανάπτυξη στις εξωτερικές αγορές. Η ολοκλήρωση της συγκρότησης της σαν κράτος και το εθνικιστικό ρεύμα που δημιούργησε αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ισχυρός παράγοντας κατευνασμού των μαζών.
Οι υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες δεν έχουν καταφέρει να βγουν από την κρίση. Συγκεκριμένα η Ιταλία, η Ιαπωνία και το ΗΒ βρίσκονται τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στο 95 % του προ κρίσης επιπέδου τους, χωρίς άμεση προοπτική να το ξεπεράσουν εντός του 2011. Στον αντίποδα οι αναπτυσσόμενες χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, κτλ) παρότι ταχύτατα αναπτυσσόμενες εμφανίζουν ολοένα και αυξανόμενο πληθωρισμό. Εν μέρη και λόγο της αμερικάνικης οικονομικής πολιτικής. Η αύξηση των επιτοκίων και η ανατίμηση των νομισμάτων τους σίγουρα θα φρενάρουν τουλάχιστον εν μέρη την ανάπτυξη τους.
Συμπερασματικά, τίθεται το ερώτημα. Αφού, το σύνολο των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου είναι τα τελευταία τρία χρόνια σε βαθύτατη κρίση, γιατί κάποιοι δημοσιολόγοι και πολιτικοί επιμένουν να αντιμετωπίζουν την κρίση ως αποκλειστικά ελληνική; Η απάντηση είναι δυστυχώς απλή. Η παντελής ένδεια γνώσης από μεριάς των κρατούντων και η σταδιακή απώλεια της κριτικής σκέψης από μεριάς της κοινωνιάς. Ένας μεγάλος συμβιβασμός. Ο οποίος σήμερα ανατινάζεται μπροστά στα μάτια μας.