Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: η Ιταλία της comedia del' arte, δεν θα διοχέτευε εκλογικά την οργή και την απελπισία της κοινωνίας της σε πολιτικά μορφώματα τύπου «Χρυσή Αυγή»-αυτά τα κάνουν... «υπερπολιτικοποιημένοι» λαοί, όπως ο δικός μας! Οι Ιταλιάνοι, έστειλαν το μήνυμά τους στην αμήχανη «Ευρώπη της Μέρκελ» πώς δεν πάει άλλο η πολιτική εφαρμογή του αφόρητου προτεσταντισμού, πώς είναι ένα εν εξελίξει έγκλημα η αποσάθρωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους που οικοδομήθηκε με κόπο και χαρακτηρίζει για πάνω από μισό αιώνα την Γηραιά 'Ήπειρο, με αυθεντικά μεσογειακό παιγνιώδη τρόπο: κατέστησαν ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων στην χώρα τους, μια «μπουφόνικη» προσωπικότητα, ένα χαριτωμένο τσαρλατάνο. Τον Μπέπε Γκρίλο. Την μεγάλη έκπληξη των ιταλικών εκλογών-μαζί με τον Μπερλουσκόνι. Κάθε κωμωδία, άλλωστε, έχει και τα τραγικά στοιχεία της....
«Δεν είσθε Ελλάδα, κοιτάξτε να σχηματίστε κυβέρνηση...» απάντησε η Μέρκελ αρμοδίως, προσθέτοντας πώς «πρέπει η Ιταλία να συνεχίσει τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων του Μάριο Μόντι». Τον δρόμο του... μεγάλου ηττημένου των εκλογών δηλαδή! Εμ, τότε, τι στην ευχή τις θέλουμε τις εκλογές στην Ευρώπη, αν άσχετα με τ' αποτελέσματά τους (την ετυμηγορία του κυρίαρχου λαού, δηλαδή...) έρχονται οι αυτόκλητοι «επικυρίαρχοι»να τις ακυρώνουν στην πράξη και να επιβάλλουν οι ίδιοι τους διαχειριστές της...δικής τους πολιτικής; Σ' ένα έχει δίκιο η Μέρκελ: η Ιταλία, δεν είναι Ελλάδα...Η Ιταλία, είναι η τρίτη μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ και η 7η οικονομική δύναμη του κόσμου! Είχε κρίση χρέους (μικρότερο, πάντως, από το... ιλιγγιώδες των ΗΠΑ, της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης στον πλανήτη), χωρίς κρίση ελλείμματος-αυτό το απέκτησε επ' εσχάτοις , όταν άρχισαν να εφαρμόζονται οι γερμανικές δημοσιονομικές ρετσέτες που αυξάνουν τα ελλείμματα και τα χρέη του ευρωπαϊκού νότου επ' ωφελεία των πλεονασμάτων του ευρωπαϊκού βορρά και της Γερμανίας ειδικότερα... Η Ιταλία, αντίθετα με την Ελλάδα,είναι χώρα με ισχυρή και ανταγωνιστική (ιδίως πριν την επιβολή του ευρώ, που σχεδόν αποκλειστικά ευνόησε την Γερμανία...) οικονομία, με επαρκείς εγχώριους παραγωγικούς τομείς που δεν την καθιστούν έρμαιο των εισαγωγών,με δημόσια διοίκηση (βοηθούσης και της ουσιαστικής θεσμικής αποκέντρωσης) που παρά τις ατέλειες, ακόμη και την διαφθορά της, λειτουργεί ικανοποιητικά.
Μικρή σημασία θα έχει η όποια λύση του ιταλικού εκλογικού αδιεξόδου. Την κύρια σημασία, την πρωταρχική, έχει η εκφρασθείσα δια της λαϊκής ετυμηγορίας αντίδραση αυτής ακριβώς της Ιταλίας στην ραγδαία «γερμανοποίηση» της Ευρώπης(από πλευράς τυφλής υπακοής στην λογική των αριθμών και των δεικτών, της πειθαρχίας σε λουθηριανά μοντέλα λιτότητας και αυστηρότητας, της ευημερίας του «συστήματος» αγνοώντας τα υποκείμενα) προκειμένου να παραμείνει, ως σύνολο, τρίτη οικονομική δύναμη και να μην πέσει στην 4η η και 5η θέση, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό και την ολοένα αυξανόμενη αντίρρηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών στο υπό εξέλιξη σχέδιο να εξασφαλισθεί η «ανταγωνιστικότητα» της Γηραιάς Ηπείρου στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, εις βάρος του «κεκτημένου» του κοινωνικού κράτους , που συμβαδίζει με το κράτος σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Την Μέρκελ και τους... «έρημους κι' απρόσωπους» ψοφοδεείς τεχνοκράτες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, θα πρέπει να τους ανησυχεί το γεγονός ότι αυτό το κλίμα αντίδρασης στην ...επιδημία υποταγής της πολιτικής (και των πολιτικών...) στην εξουσία της οικονομικής δύναμης και των μεγάλων λίγων πολυεθνικών συμφερόντων και των hedge funds που ενεργούν για λογαριασμό τους , αρχίζει και εξαπλώνεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιρλανδία (με τις ιδιαιτερότητες της) και «αύριο» ποιος ξέρει ποιος έχει σειρά, είναι παραδείγματα που καλά θα κάνουν Μέρκελ και ευρωτεχνοκράτες να τα λάβουν σοβαρά υπ''όψη τους, να τα μελετήσουν, ν' αναπροσαρμόσουν επί το...ανθρωποκεντρικότερο σχεδιασμούς, πολιτικές, «συνταγές».Λάθη και αστοχίες, φυσικά και υπήρξαν και θα υπάρξουν. Και θα χρήζουν διορθωτικών κινήσεων. Με σύμμαχο, όμως, την κοινωνία-ερήμην της (και χειρότερα: περιφρονώντας την...) ακόμη και η καλύτερη αλλαγή είναι νομοτελειακά καταδικασμένη ν' αποτύχει..
Μ' όλες τις δυσκολίες, τις αναδιπλώσεις , τις κατά καιρούς αστοχίες ,το ευρωπαϊκό εγχείρημα έχει αποδώσει καρπούς και μπορεί (και πρέπει) να συνεχίσει με την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση τον δύσκολο δρόμο προς την ολοκλήρωσή του. Θα ήταν έγκλημα αν ο χώρος με την παγκοσμίως μεγαλύτερη πολιτισμική και ανθρωπιστική κληρονομιά (και προοπτική μέλλοντος...) αφεθεί ν' αφυδατωθεί στα χέρια μικρόνοων και κοντόφθαλμων πολιτικών. Η ευρωπαϊκή κοινωνία, αναζητά απεγνωσμένα μια γενιά πολιτικών ταγών ικανών ν' ανταποκριθούν στις προκλήσεις της σημερινής κρίσιμης συγκυρίας...
(ΥΓ: Η μη αναφορά στην ελληνική πραγματικότητα, έγινε ηθελημένα. Εμείς εδώ στην... εσχατιά μας, βρισκόμαστε... 10ετίες πίσω σ' ότι αφορά την οργάνωση, την λειτουργικότητα, την αποτελεσματικότητα δομών και θεσμών., Ότι στην υπόλοιπη αναπτυγμένη Ευρώπη αποτελεί «λογικό κεκτημένο» που πρέπει να διασφαλισθεί, στην Ελλάδα παραμένει... εθνικό ζητούμενο! Η αντίδραση των οργανωμένων κοινωνιών στη ν επιχειρούμενη ισοπέδωσή τους, ας μην αποτελέσει... άλλοθι δικό μας για να συνεχίσουμε να ζούμε στα χάλια μας...)