Έχουν όρια οι «αγανακτισμένοι»;

Γίνεται αρκετή συζήτηση για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας. Τα αποτελέσματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής έδειξαν ότι προς το παρόν έχουμε αποφύγει αυτό το καταστροφικό σενάριο. Παρά ταύτα είναι πιθανό να «χρεοκοπήσει» η κοινωνία! Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, απόρροια και των πεπραγμένων του κ. Καραμανλή, έχει βάλει στη γωνία τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα και ιδίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, την ίδια ώρα που η ανεργία καλπάζει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Οι επιλογές αυτές είναι προφανές ότι θα συναντήσουν αντιδράσεις. Για αυτό και οι κινητοποιήσεις είναι χρήσιμες και εν πολλοίς αυτονόητες.Εσχάτως, όμως, έχει ανοίξει μια συζήτηση για τα όρια των κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων. Και το λέμε αυτό διότι έχει έρθει στην επιφάνεια το φαινόμενο των λεγόμενων αγανακτισμένων πολιτών, τους οποίους συναντάμε σχεδόν παντού. Στις διαδηλώσεις (ξυλοδαρμός Κ. Χατζηδάκη), στα πανεπιστήμια, στα θέατρα, στο μετρό, στα βιβλιοπωλεία(ακυρώνονται συνεχώς παρουσιάσεις βιβλίων), έξω από τα σπίτια πολιτικών(!), ακόμα και έξω από τις ταβέρνες. Τείνουν να γίνουν καθεστώς τα φαινόμενα των λιντσαρισμάτων, των ξυλοδαρμών, των προπηλακισμών, ακόμα και των επιθέσεων με γιαούρτια. Ότι πιο επικίνδυνο, δηλαδή, για τη δημοκρατία μας. Η κοινωνία παρακολουθεί με απάθεια τις μορφές αυτές «κόκκινου φασισμού», πασπαλισμένου με ακροδεξιά, εθνοφοβικά στοιχεία. Ταυτοχρόνως ένα κομμάτι των media συνεχίζει να χαϊδεύει αυτιά και να λειτουργεί σαν να συνεχίζεται το πάρτι. Το μείγμα αυτό είναι εκρηκτικό και γοητεύει ένα κομμάτι της ανόητης αριστεράς και ένα κομμάτι της λαϊκίστικης δεξιάς. Αν δεν υπάρξει συντεταγμένη αντίδραση και εγρήγορση του προοδευτικού κόσμου, των ανθρώπων της διανόησης και των γραμμάτων, αλλά και του πολιτικού κόσμου, είναι πιθανό να βρεθούμε προ δυσάρεστων και απρόβλεπτων εξελίξεων.