Μπερλουσκόνι: «Ήθελα να ορίσω την ημερομηνία της κηδείας μου, αλλά έχω πολύ δουλειά και πρέπει να το αναβάλω».
Αυτή ήταν μια από τις ατάκες που είπε ο Ιταλός πρωθυπουργός μετά τα τελευταία αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών.
Στην Ιταλία το σκηνικό άλλαξε! Από το Μιλάνο μέχρι τη Νάπολη στέλνουν ένα μήνυμα. Το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης αρχίζει να ξυπνάει. Ο τεράστιος φράχτης από θάμνους και ακανθώδη κλαδιά γύρω απ’ την bella Italia αρχίζει να χαμηλώνει. Ο Μπερλουσκόνι νικήθηκε από τον βορρά έως τον νότο, ο ίδιος προσωπικά, μέσα από τους υποψηφίους που επέλεξε και στήριξε. Σαρώθηκε στο Μιλάνο, στην κοιτίδα του μπερλουσκονισμού, καθώς και στη Νάπολη, που αηδιασμένη πια από τις υποσχέσεις του Καβαλιέρε για τα απορρίμματα -πληγή τεράστια στην πόλη- και τις αυθαίρετες κατασκευές (είδε ο γύφτος τη γενιά του!) τον κατατρόπωσε, δίνοντας 65% υπέρ του κεντροαριστερού αντιπάλου.
Χάνει όμως και σε πόλεις-προπύργια της Λίγκας του Βορρά, μεταφέροντας σαν βόμβα την προσωπική και πολιτική του κρίση μέσα στο ανήσυχο σώμα του ιστορικού του συμμάχου, το οποίο, θαμμένο πια σε επίπεδο εξουσίας, αμφισβητεί -λίγο αργά- την αναγκαιότητα αυτής της στενής επικίνδυνης σχέσης.
Μπλεγμένοι πια όλοι στην ανομία, την κακή διακυβέρνηση, τις δηλώσεις για ψευτομεταρύθμιση στη δικαστική εξουσία που σαν σκοπό είχε μέσα από μια απολυτότητα αυτοκρατορικής εξουσίας του Καβαλιέρε την προσωπική διάσωσή του.
Πότε τελικά ο κόσμος επαναστατεί ενάντια σ’ έναν πολιτικό ή σ’ ένα κόμμα; Όταν νιώσει την ψευτιά της παρουσίας του. Συμβαίνει στην Ιταλία όταν ο Καβαλιέρε παρουσιάζει μέσα από την προεκλογική προπαγάνδα του την πόλη του Μιλάνο σαν αιχμάλωτη των τσιγγάνων, των γκέι, των ισλαμιστών και των τρομοκρατών, θεωρώντας ότι μ’ αυτά θα τρόμαζε η μιλανέζικη μπουρζουαζία, για την οποία η άποψή του μάλλον είχε μείνει στην πρώτη ανάγνωση. Οπότε είχαν ανάγκη από τον μεγάλο Προστάτη. Γι’ αυτό και η παιδική απάντηση του Καβαλιέρε, αφού βγήκαν τα αποτελέσματα: «Θα το μετανιώσετε!».
Όπως ο Καβαλιέρε, έτσι και άλλοι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να παίρνουν το εξής μάθημα. Δεν μπορείς να κυβερνάς μια χώρα έχοντας πάρει τη λαϊκή εντολή και συγχρόνως να λειτουργείς σαν να αντιπολιτεύεσαι ο ίδιος το κράτος, τους θεσμούς, τη νόμιμη εξουσία μέχρι τον κοινό νου! Όλα αυτά ευνοούν τις ακρότητες, τη μεγάλη κοινωνική ανισότητα, την κατάχρηση εξουσίας. Μα αυτή η θεσμοθετημένη κατάχρηση, η ακρότητα που γίνεται πολιτική και η ανισότητα που είναι ο κανόνας, είναι πια μέσα στη φύση της σύγχρονης δεξιάς.
Μήπως στη φύση των Ελλήνων -κυρίως ανδρών-, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, πολιτικών ή πολιτών, είναι να λατρεύουν τις πασίγνωστες ανατριχιαστικές ατάκες του Καβαλιέρε, να ζουν υποσυνείδητα όλοι το σύνδρομο της απόλυτης εξουσίας και του μεγάλου σωτήρα που ο καθένας έχει μέσα του και να φαντασιώνονται κρυφά τα γκλάμορους παρτάκια μπούγκα-μπούγκα του Σίλβιο;