Οι αριθμοί είναι εξαιρετικά ανησυχητικοί. Το 2010, χρονιά που υπογράψαμε το πρώτο Μνημόνιο, είχαμε στην Ελλάδα 115.000 γεννήσεις. Ένα χρόνο αργότερα, το 2011, τα παιδιά που ήρθαν στον κόσμο έφτασαν μετά βίας τα 100.000. Η μείωση δραματική για μια χώρα που έτσι κι αλλιώς συρρικνωνόταν πληθυσμιακά ακόμα και προ κρίσης.
Η κρίση αυτή όμως έχει κι άλλες συνέπειες. Διαβάζω ότι μεγάλη είναι και η αύξηση σε πρόωρους τοκετούς που φτάνουν τους 10.000 ετησίως. Το άγχος, οι πολλές ώρες εργασίας, η έλλειψη οικονομικών πόρων που αποτρέπει την σωστή φροντίδα της εγκύου, προκαλεί τέτοιου είδους προβλήματα.
Αν συνεχιστούν αυτοί οι ρυθμοί, η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα είναι μια χώρα που θα αποτελείται στην συντριπτική πλειοψηφία από μεσήλικους και υπερήλικους. Από ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να είναι παραγωγικοί όσοι οι νεώτεροι τους.
Ακόμα κι αυτοί οι πιο νέοι όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν έναν εφιάλτη που ολοένα μεγαλώνει και ονομάζεται ανεργία. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι σχεδόν των 55% των Ελλήνων μέχρι 25 ετών δεν έχουν δουλειά και συντηρούνται από τους γονείς τους. Πολλοί από αυτούς φεύγουν απελπισμένοι στο εξωτερικό. Η χώρα καθημερινά μικραίνει και γερνάει...
Σε αυτή την κοινωνία λοιπόν, έρχεται τις επόμενες ημέρες ένα φορολογικό νομοσχέδιο που όχι απλώς δεν δίνει το παραμικρό κίνητρο στις οικογένειες να κάνουν παιδιά αλλά αντίθετα, τις εξοντώνει με τον πιο βίαιο τρόπο.
Ένα νομοσχέδιο που, από όσα μαθαίνουμε, τιμωρεί τους γονείς κόβοντας τις όποιες απαλλαγές και ελαφρύνσεις είχαν ως τώρα. Που υπερφορολογεί τις οικογένειες σε αντίθεση με όσους είναι άγαμοι.
Θα ακουστεί βαρύ αλλά ομολογώ ότι αμφιβάλω πολύ για την εθνική συνείδηση των ανθρώπων οι οποίοι περικόπτουν απαλλαγές που αφορούν ανήλικα παιδιά. Αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφτεί τις επιπτώσεις που θα έχει για την Ελλάδα αυτή η «σφαγή». Προσπαθώ να καταλάβω πόσο χαρτογιακάς μπορεί να είναι κάποιος που προσθαφαιρεί αριθμούς χωρίς να υπολογίζει τίποτα άλλο.
Έχω την ελπίδα ότι έστω και την τελευταία στιγμή, στο θέμα αυτό θα επικρατήσει η πατριωτική λογική. Περιμένω πώς αυτά που ακούμε και διαβάζουμε για τις περικοπές οι οποίες αφορούν τα παιδιά μας θα αποσυρθούν έστω και την ύστατη ώρα. Περιμένω κι ελπίζω...