Και ξημέρωσε η μέρα Παρασκευή. Μέρα που έρχεται μετά το χθεσινό μπαράζ αρνητικών δηλώσεων. Με τον Jean-Claude Juncker του Eurogroup να δηλώνει ότι η εκταμίευση της πέμπτης δόσης είναι αμφίβολη, τη Μαρία Δαμανάκη να δηλώνει επίσημα ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι απίθανη και τον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ Otmar Issing να δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα ρευστότητας, αλλά πρόβλημα αποπληρωμής του χρέους ("not just illiquid, it is insolvent"). Με άλλα λόγια η κρεμάλα και το σκοινί έχουν στηθεί, το κοινό έχει καταφθάσει για να παρατηρήσει το μακάβριο θέαμα και ο κατάδικος έχει μείνει να στηρίζει όλες τις ελπίδες του σε έναν από μηχανής θεό. Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών το οποίο συνεδριάζει σήμερα πιθανότατα θα επικυρώσει την απόφαση για το κρέμασμα του καταδίκου.
Η μόνη επιλογή, στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, που δίνει πιθανότητες, πιθανότητες μόνο, εξόδου από το ολικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα είναι η ολική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και η ταυτόχρονη σύναψη νέου δανείου - μνημονίου με πιο μακροχρόνιο ορίζοντα. Όμως αυτή η επιλογή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ας δούμε γιατί.
Από τη μία το αίτημα για ένα ελληνικό Treuhandanstalt, η δυτικογερμανική υπηρεσία που εκποίησε το σύνολο της περιουσίας της ανατολικής Γερμανίας, είναι βλακώδες. Είναι βλακώδες γιατί η ανατολική Γερμανία είχε κοινή εθνική βάση με τη δυτική Γερμανία και έτσι ο λαός της μπόρεσε να ανεχθεί αυτή την φρίκη για χάρη της εθνοκρατικής του ολοκλήρωσης. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας και των πιθανών αγοραστών της περιουσίας της (Γερμανίας - Γαλλίας). Είναι και επικίνδυνο γιατί τη συγκεκριμένη μορφή εκποίησης προκρίνουν δημόσια τα χείλη όχι τυχάρπαστων δημοσιολόγων, αλλά του υπουργού οικονομικών της Ολλανδίας Jan Kees de Jager. Φυσικά, ο Kees de Jager και όσοι εκφράζονται μέσω αυτού λίγο πολύ εννόησε ότι ή έτσι ή καθόλου.
Από την άλλη η επέκταση του μνημονίου είναι, πέρα από ασυναρτησία, επιλογή που δεν υφίσταται. Είναι ασυναρτησία, γιατί η πρόσδεση της Ελλάδας για 30 χρόνια σε έναν καταναγκαστικό διμερή δανεισμό υπό τους όρους αποκλειστικά του δανειστή δεν ανήκει στις δομές της ελεύθερης αγοράς αλλά σε προκαπιταλιστικούς σχηματισμούς. Δεν υφίσταται, γιατί πολύ απλά την έχει αρνηθεί πέρα από την αριστερά ακόμα και τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου.
Συνεπώς έχουμε φτάσει πια στα όρια της λογικής, αλλά και στα όρια της αντοχής της κοινωνίας. Οι λύσεις που προτείνονται αγνοούν με τρόπο αλαζονικό ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη χώρα που κυβερνάται μέσω τυπικά δημοκρατικών θεσμών που ως πηγή της νομιμοποίησης τους έχουν τον κυρίαρχο λαό. Όποιος αγνοεί αυτή τη βασική αλήθεια κινδυνεύει. Κινδυνεύει πραγματικά.
Η μοναδική βιώσιμη λύση πρέπει να παίρνει υπόψη την ύπαρξη του λαού. Πρέπει δηλαδή να λύνει το ταυτόχρονα, τόσο πρόβλημα της ανεργίας, όσο και το ζήτημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης του πληθυσμού της Ελλάδας. Τέτοια λύση προϋποθέτει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Τη στήριξη δηλαδή της βιομηχανικής ανάπτυξης. Δεδομένου του παραγωγικού "κενού" και της έλλειψης δυνατότητας για πειραματισμούς που αντιμετωπίζουμε σήμερα ο κεντρικός σχεδιασμός αυτής της ανάπτυξης είναι απόλυτη αναγκαιότητα. Οτιδήποτε άλλο είναι εκτός τόπου και χρόνου.