Έχοντας παρακολουθήσει, λόγω επαγγέλματος, τις συζητήσεις Προϋπολογισμών στη Βουλή για περισσότερα από 20 χρόνια χωρίς δισταγμό μπορώ να πω ότι το επίπεδο των συνεδριάσεων που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες – μαζί κι αυτή για το Μνημόνιο 3- ήταν το χαμηλότερο που θυμάμαι ποτέ.
Προσωπικές αντιπαραθέσεις επιπέδου συνοικιακού κομμωτηρίου ανάμεσα σε εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού, καυγάδες για τα Ρόλεξ και τα κοσμήματα που φορούν, σόου με κασετοφωνάκια πάνω στο βήμα ως και ευθείες απειλές εναντίον της ζωής βουλευτών και μάλιστα με την μέθοδο του λιντσαρίσματος. Αυτό το τελευταίο ασφαλώς ήταν και η ατυχέστερη στιγμή της πολυήμερης συζήτησης . Και ήταν διπλά ατυχής στιγμή λόγω του προσώπου το οποίο διέπραξε το ατόπημα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, λογικό ήταν να περάσουν απαρατήρητες ομιλίες με περιεχόμενο και άποψη. Τοποθετήσεις πιο νηφάλιες, επί της ουσίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και μάλιστα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Δυστυχώς- κι αυτό αφορά και τον τρόπο λειτουργίας των μέσων ενημέρωσης- στην λογική του «είδηση είναι η κακή είδηση», όλες οι μετριοπαθείς, ψύχραιμες και λιγότερο συγκρουσιακές φωνές που ακούστηκαν, πέρασαν και... δεν ακούμπησαν. Περιορίστηκαν μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων- άντε και στην μετάδοση από το κανάλι της Βουλής και την ΝΕΤ- και κάπου εκεί εξαφανίστηκαν.
Το χειρότερο νομίζω είναι πώς αυτά που ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες στη Βουλή αποτελούν απλώς μια πρόγευση όσων έρχονται το επόμενο διάστημα. Στην δύσκολη- και πολύ σκληρή για πολλούς εποχή - οι φωνές που θα ακούγονται περισσότερο θα είναι όχι απλώς οι πιο δυνατές αλλά εκείνες που θα εναρμονίζονται καλύτερα με την λογική του Κολοσσαίου η οποία αναπτύσσεται όλο και πιο έντονα.
Περάστε κόσμε, στο μεγάλο θλιβερό και χρεοκοπημένο μας τσίρκο...