Είμαι εκεί από τις 6. Παλεύω με την έμφυτη –και καλλιεργημένη– καχυποψία μου. Ποιοι είναι αυτοί που έκαναν το κάλεσμα; Κι αν βρεθώ μπροστά στους γνωστούς-άγνωστους ελληναράδες;
Δεν έχει πάνω από 1.000 άτομα. Απογοητεύομαι. Καμία υπομονή, ως συνήθως. Στην αριστερή γωνία, απέναντι από τη Μεγάλη Βρετανία, οι «300 Έλληνες» μοιράζουν τα χαρτάκια τους. Περνάω στην εκ διαμέτρου αντίθετη γωνιά της πλατείας, κάθομαι και περιμένω. Γύρω μου διάφορος κόσμος, κυρίως νέοι, αλλά και πολλοί μεσήλικες. Μια κυρία γκρινιάζει όπως κι εγώ από μέσα μου: «Τόσος λίγος κόσμος; Μα καλά, τόσοι βολεμένοι υπάρχουν;». Είπαμε, καμία υπομονή.
Σιγά σιγά ο κόσμος πληθαίνει. Αυτοί που στέκονται στο πεζοδρόμιο όπου είναι τα σκαλιά του μετρό, κάνουν το πρώτο βήμα να κατέβουν στο δρόμο γιατί δεν χωράνε πια. Αμέσως μια διμοιρία ΜΑΤ παρατάσσεται κατά μήκος του πεζοδρομίου μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ο κόσμος τους γιουχάρει. Τι φυλάνε, άραγε, και από ποιον;
Μπάτσοι πάνε κι έρχονται μπροστά και στα πλάγια της Βουλής. Κάθε φορά που κινούνται συντεταγμένα, ο κόσμος σφυρίζει και φωνάζει «ου».
Έχει περάσει πια μια ώρα και. Έχουμε μαζευτεί κι εμείς, έχουμε κάνει το γύρο της πλατείας, από κάτω μέχρι πάνω, κι ο κόσμος είναι πια πολύς. Πάρα πολύς. Η απογοήτευση χάνεται, κι αρχίζει η αναμονή. Και τώρα τι; Τι θα κάνουμε όλοι εδώ που μαζευτήκαμε; Η αμηχανία κυριαρχεί και στο πλήθος. Αν έχεις συνηθίσει στον παλμό και τη φασαρία των άλλων διαδηλώσεων το αισθάνεσαι έντονα. Το μόνο που κάνει ο κόσμος είναι να φωνάζει κατά διαστήματα «Κλέφτες, κλέφτες», «Ουουουου» και να μουτζώνει τη Βουλή. Κι αυτό ξεφτίζει πολύ γρήγορα κάθε φορά. Η σχιζοφρένεια της εποχής: μ’ αρέσει που είμαι εκεί, και δεν θέλω να φύγω, ταυτόχρονα όμως θέλω να πάω σπίτι μου να μπω στο ίντερνετ να δω αυτό που ζω απ’ έξω, ως παρατηρητής. Να δω πόσο μεγάλο είναι και πώς το παρατηρούν οι άλλοι.
Βλέπω πάρα πολλά ποδήλατα, ζευγάρια με παιδιά όλων των ηλικιών (μέχρι μωρά στα καροτσάκια), πενηντάρηδες, αστές κυρίες, «εναλλακτικές» εξαρχειόφατσες, «τρέντηδες» και κάποιους που μοιάζουν με ΔΑΠίτες. Βλέπω κάτι τύπους με την ελληνική σημαία τυλιγμένη στους ώμους τους κι ανατριχιάζω. Ποιος να το ‘λεγε, ότι θα φοβόμουν την ελληνική σημαία.
Γύρω μου οι συζητήσεις ποικίλλουν: Από μαρξιστικές αναλύσεις και πολιτικές συζητήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι, μέχρι προσωπικές συζητήσεις λες και έχουμε βγει για καφέ, αλλά και ανοησίες όπως «ποιοι είναι αυτοί που διαφημίζονται στο πανό και πώς τολμάνε». Το πανό είναι τέλειο. Είναι πορτοκαλί, έχει πάνω ένα ελικόπτερο, τη λέξη ουστ, και την υπογραφή www.dikaioma.gr. Γι’ αυτή τη διαφήμιση μιλάμε. Συνειδητοποιώ ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι τι συμβολίζει το ελικόπτερο.
Όσο περνάει η ώρα έρχεται κι άλλος κόσμος. Έχει πια γεμίσει ο δρόμος μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ολόκληρη η πλατεία από κάτω, η Πανεπιστημίου και η Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι ένα σημείο, όπως και η Αμαλίας από την άλλη πλευρά. Κόσμος κάθεται κάτω απ’ τα δέντρα στην πλατεία σε μεγάλους κύκλους, κάποιοι είναι ανεβασμένοι πάνω στη στάση του τραμ, πολλοί είναι στα πλαϊνά σκαλιά της Βουλής, αγκαλιά σχεδόν με τους μπάτσους.
Κάποια στιγμή που είμαστε στο κάτω μέρος της πλατείας, εμφανίζονται οι απεργοί της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, με πορτοκαλί σημαίες και καπελάκια. Μαζί τους έρχονται δυο τεράστιοι γερανοί που θα παρκάρουν μπροστά στην πλατεία. Ο κόσμος πάει ν’ αρχίσει να τους γιουχάρει. Ω, ναι, κάποιοι πανέξυπνοι γιουχάρουν τους απεργούς επειδή φοράνε καπελάκια που γράφουν πάνω το σωματείο στο οποίο ανήκουν. Ευτυχώς αυτή η διάθεση δεν κρατάει πολύ, μεταβάλλεται εύκολα υπέρ των απεργών, ειδικά όταν καταφέρνουν επιτέλους να σηκώσουν ένα τεράστιο, τεράστιο πανό που γράφει «δεν πουλάμε και δεν πουλιόμαστε».
Έχει βραδιάσει, κι ο κόσμος δεν φεύγει. Αντιθέτως, έρχεται συνέχεια κι άλλος. Κανείς δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να φύγει. Ένας κύριος γύρω στα 70, καλοστεκούμενος και κουστουμαρισμένος, έχει πιάσει μονότερμα μια παρέα κοριτσιών και τους λέει ότι κι αυτός είναι πολιτικός, αλλά από τους άλλους, τους καλούς. Οι κοπέλες γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους, αλλά είναι ευγενέστατες και τον ακούνε μέχρι τέλους. Πάνω, μπροστά στον Άγνωστο, έχει έρθει ένα τύμπανο, και αγκαλιά με διάφορα κατσαρόλια και ντέφια, έχει στηθεί χορός. «Εεε, οοο, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετ’ από δω. Ουστ!»
«Ουστ» είναι η λέξη της ημέρας. Φεύγω χαρούμενη, με την αγωνία τι θα γίνει αύριο. Ποιος θα ‘ναι σήμερα στο δρόμο; Ποιος θα ‘ναι αύριο, και ποιοι θα ‘μαστε κάθε μέρα μέχρι να γίνει κάτι; Τι να γίνει; Δεν ξέρω. Θα το βρούμε στην πορεία. Αρκεί να είμαστε εκεί. Μπορεί να μην ξέρουμε όλοι τι θέλουμε, μάλλον όμως ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Και δεν το θέλουμε ΤΩΡΑ.