Σε μια χώρα που ζει εδώ και δυόμιση χρόνια υπό την εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και στροβιλίζεται στη δίνη της ύφεσης, της ανεργίας και της σφοδρής πολιτικής σύγκρουσης, φαινόμενα όπως αυτά που ζήσαμε χθες στην Βουλή φοβάμαι πώς πρέπει να τα συνηθίσουμε.
Βουλευτές που κραύγαζαν σαν να βρίσκονταν σε ποδοσφαιρικό γήπεδο... Αλλοι που απευθύνονταν σε συναδέλφους τους σαν κουτσαβάκια έτοιμα να πιαστούν στα χέρια... Λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο για χάρη της δημοσιότητας και της επανεκλογής...
Ακούω από χθες το βράδυ πολλούς να περιγράφουν αυτή την εικόνα με απαξιωτικό τρόπο. Νομίζω ότι τα αυτά ήταν μόνο η αρχή κι ότι όσα θα δούμε το επόμενο διάστημα, δεν θα έχουν προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρονικά.
Ενα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει από την οικονομική κρίση έχει μπει στην λογική της Ρωμαϊκής αρένας. Κι υπάρχουν πολλοί πλέον εντός Βουλής που μπορούν να τους προσφέρουν αυτό που ζητούν. Το είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες...
Οσο γι εκείνους που ενοχλούνται και διαμαρτύρονται για το χθεσινό χάλι, ας σκεφτούν την επόμενη φορά που θα φτάσουν στις κάλπες τι και ποιους ακριβώς ψηφίζουν. Ας το σκεφτούμε ξανά όλοι...
Την Βουλή, τα κόμματα και τους βουλευτές που μας αξίζουν έχουμε ,πολλά χρόνια τώρα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει...