Πρωί πρωί σήμερα διάβασα μια συνέντευξη του εκδότη Νίκου Χατζηγεωργίου στον Ελεύθερο Τύπο με τίτλο «Η Οδύσσεια ενός νεφροπαθούς». Ο κ. Χατζηγεωργίου τον Δεκέμβριο του 2009 έμαθε ότι πάσχει από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.
«Δυο φορές μέτρησε τα βήματα του για να μην πηδήξει απελπισμένος από το παράθυρο του νοσοκομείου» γράφει η συνάδελφος Δεσποινα Κονταράκη που μίλησε μαζί του. Το ζεστό βλέμμα μιας νέας γιατρού και η συμπαράσταση της οικογένειας του τον βοήθησαν όχι μόνο να αντέξει αλλά και να αντεπιτεθεί πιο δυνατός από ποτέ.
Η συνέντευξη του κ. Χατζηγεωργίου είναι συγκλονιστική. Γιατί ο άνθρωπος αυτός εξηγεί πώς τρία χρόνια μετά το σοκ της «πρώτης φοράς» νιώθει και πάλι απελπισμένος, όχι για τον εαυτό του ,αλλά για εκείνους που γνώρισε μέσα στις μονάδες αιμοκάθαρσης.
Άνδρες και γυναίκες, νέοι και μεγαλύτεροι που τρεις φορές την εβδομάδα από τέσσερις ώρες κάθε φορά εναποθέτουν όλη τους την ύπαρξη σε ένα μηχάνημα. Οποιαδήποτε διατάραξη του συστήματος υγείας , από το κόψιμο των επιδομάτων τους μέχρι μια απροσδόκητη διακοπή του ρεύματος την ώρα της αιμοκάθαρσης λόγω απλήρωτου λογαριασμού, απειλεί ευθέως την ζωή τους. Υπάρχουν νεφροπαθείς που τρέφονται από το σάντουιτς της αιμοκάθαρσης και παίρνουν και δεύτερο για να το φάνε στο σπίτι... Άνθρωποι με κομμένα πόδια, ηλικιωμένοι και ανήμποροι. Και κάποιοι σκέφτονται να τους κόψουν το διατροφικό επίδομα η να πετσοκόψουν τα έξοδα μετακίνησης... Απίστευτο κι όμως αληθινό...
«Αν κάποιος δεν μπει σε μονάδα τεχνητού νεφρού, να μιλήσει με ανθρώπους που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση δεν δικαιούται να μιλά, ούτε να αποφασίζει. Εγώ πριν ένιωθα παντοδύναμος, Μετά κατάλαβα τι σημαίνει να εξαρτάσαι από ένα κράτος που δεν έχει πρόνοια» ξεσπάει στην συνέντευξη του ο κ. Χατζηγεωργίου.
Προσωπικά βρέθηκα πριν από τρία χρόνια, σε μια τέτοια μονάδα δημόσιου νοσοκομείου για συγγενικό μου πρόσωπο κι έζησα επί αρκετές εβδομάδες κοντά σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Τότε, αυτή η ανθρωπιστική κρίση που φουντώνει μέρα με την μέρα μόλις είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και όλα ήταν διαφορετικά...
Όμως δεν μπορώ να φανταστώ, ότι ακόμα και σήμερα κάτω από αυτές τις άγριες συνθήκες που βιώνει η κοινωνία, είναι δυνατόν να αφεθούν στο έλεος του Θεού , οι νεφροπαθείς των οποίων η ύπαρξη εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος. Η μήπως είναι;