Δεν πρόλαβα να σε δω να χαρώ με το πόσο ψήλωσες. Να σε ρωτήσω πως πας στο τάε-κβο-ντο. Δεν πρόλαβα να σου πάρω το δώρο για τα γενέθλια σου που είχαμε σε εκκρεμότητα από τον Αύγουστο. Δεν προλάβαμε να σε δούμε να μεγαλώνεις. Βιάστηκες να φύγεις. Τι πρόλαβες να ζήσεις; Πόσα πρόλαβες να χαρείς στα δέκα σου χρόνια; Τι Θεός είναι αυτός που αφήνει τα παιδιά να «φεύγουν» πριν τους γονείς τους;
Δεν πιστεύω στη μοίρα και στα «γραμμένα». Αλλά πες μου πως να χωρέσει το μυαλό μου την τραγωδία;
Είδα την μακάβρια είδηση από το πρωί της Παρασκευής. Άκουσα για τη σύγκρουση του ΙΧ με το σχολικό και πάγωσε προκαταβολικά το αίμα μου. Λυπήθηκα για το παιδάκι που χάθηκε. Αργότερα έμαθα πως ήσουν εσύ...
Πώς θα σε αποχαιρετήσουμε σήμερα; Πώς θα αντιδράσει η μάνα σου - που χαροπαλεύει ακόμη - όταν με το καλό συνέλθει;
Πώς θα το αντέξει ο πατέρας σου;
Μαζί με τον πατέρα σου μεγαλώσαμε. Συμμαθητές, από τα χρόνια της ανεμελιάς. Όσο μαζεύονταν τα χρόνια και οι υποχρεώσεις χανόμασταν αλλά πάλι βρισκόμασταν.
Ακόμη θυμάμαι όταν μου ζήτησαν οι γονείς σου να σε βαφτίσω. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το γλέντι στην ορεινή Κρήτη, μετά τα βαφτίσια. Όλο το χωριό σε τραπέζια στην πλατεία, σαν σκηνικό θεάτρου. Τσικουδιές, αρνιά, χορός, μπαλωθιές. Γιορτή. Πραγματική.
Τώρα Αντώνη; Λύπη μεγάλη, αφόρητη. Όλα μαύρα.
Έναν θλιβερό μικρό αποχαιρετισμό με τους στίχους του Δήμου Μούτση, που δεν πρόλαβα να σε μάθω να ακούς....
«Ούτε καιρός για τελετές, στεφάνια και λουδούδια, για ψαλμωδίες χριστιανικές και πένθιμα τραγούδια, μόνο γενναίοι τυμπανιστές να 'ρθουν να παίξουν ως αρμόζει εδώ, μπροστά σ' αυτό το θάνατο που δε ζητάει συγνώμη».