Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κρίση που μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη ως ενεργό απόνερο της παγκόσμιας κρίσης, είναι κρίση βαθύτατα συστημική. Βλέπουμε ότι δεν είναι μόνο οι «τεμπέληδες», «ανεπρόκοποι», «διεφθαρμένοι» ΄Ελληνες που καταδικάζονται σε αφανισμό με συνεχή και συνεπή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τους, περικοπές εισοδημάτων, κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, ακόμη και το Βέλγιο στρέφονται σε προϋπολογισμούς πρωτοφανούς λιτότητας, το πάλαι ποτέ επίζηλο ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικού κράτους αποσαθρώνεται, κοινωνίες με κουλτούρα και επίγνωση της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς τους, βγαίνουν μαχητικά στους δρόμους κραυγάζουσες «θέλουμε τη ζωή μας πίσω»!
Και καλά εμείς εδώ οι φτωχοπρόδρομοι Βαλκάνιοι, εξ αγχιστείας και επ’ εσχάτοις «Ευρωπαίοι» - οι άλλοι; Αυτοί με τα καλά οργανωμένα και λειτουργικά κράτη-πρότυπα, με υποδειγματικούς εν λειτουργία θεσμούς, με δικαιοσύνη αδέκαστη και άμεσης αποτελεσματικότητας, με αξιοζήλευτες μέχρι πρόσφατα παραγωγικές δομές και ανταγωνιστικότητα, μέλη των διαφόρων κλαμπ των «8» και «20» ισχυρών του πλανήτη, τι στην ευχή τους ήρθε «ξαφνικά» και κατακέφαλα, και από επίζηλα παραδείγματα ξεπέφτουν στην κατηγορία των… Ελλήνων, έστω στο περίπου;
Φυσικά και υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές «εντοπιότητας». Αναμφίβολα αυτές και αρκετές άλλες κοινωνίες στον ευρωπαϊκό αυλόγυρο δεν φέρουν το πρόσθετο βάρος των χρόνιων και διαρκώς επιδεινούμενων ελληνικών παθογενειών, πού εμείς … ανέμελα, εκ του πονηρού και στο επικρατήσαν μεταπολιτευτικά κλίμα της διαπλοκής και κλεπτοκρατίας, όχι μόνο επιτρέψαμε αλλά και ποτίσαμε και ρίξαμε λίπασμα για να εξελιχθούν στο επαίσχυντο πελατειακό κράτος πού από ένα σημείο και μετά αυτονομήθηκε, εξελίχθηκε σε ανεξέλεγκτο δημιούργημα που απειλεί τους «Φραγκενστάϊν» πού το δημιούργησαν…
Βλέπουμε, όμως, ότι και οι οργανωμένες και αυτορυθμιζόμενες δυτικές κοινωνίες απειλούνται με αποσάθρωση. Ο λόγος είναι ότι σταδιακά και διόλου «ανεπαισθήτως» η πολιτική εξουσία εκχώρησε (με ανταλλάγματα πού ποικίλλουν και διαφέρουν από χώρα σε χώρα) την κυρίαρχη ισχύ της στην οικονομική ελίτ, γιγαντώνοντας την σε καταδυναστευτική, απόλυτη ηγεσία, σε «οικονομική εξουσία» με τις διάφορες εκφάνσεις της, τράπεζες, funds κ.λ.π. - αναλογισθείτε μόνο πώς 30 χρόνια πριν, μιλάγαμε για «κεφάλαιο», «οικονομικό κατεστημένο», «μεγάλα συμφέροντα». Ο όρος «οικονομική εξουσία» επινοήθηκε και… επιβλήθηκε ως αυτονόητος σχετικά πρόσφατα.
Σ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων και συσχετισμών, επινοήθηκαν και ανδρώθηκαν νέες πολιτικές θεωρίες και ιδεολογίες, κόμματα και στρατιές πολιτικών και ηγετών. Αναπτύχθηκαν ακόμη και οικονομικές θεωρίες περί «ανάπτυξης», κοινωνικές μελέτες για «δικαιώματα και υποχρεώσεις» των υποκειμένων της κοινωνίας, διάφορες… ερμηνείες της δημοκρατίας και των πρακτικών επιπτώσεών της στην καθημερινότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι το εν εξελίξει αδιέξοδο. Που οι εξαρτημένες, δοτές από την οικονομική εξουσία πολιτικές ηγεσίες, υποτίθεται ότι με «μέτρα», μνημόνια και…. τρόικες, επιχειρούν να διαχειρισθούν. Αποσπασματικά, προς το παρόν, και με μεθόδους πού δεν απειλούν και δεν θίγουν την πραγματική οικονομική εξουσία, πού παρά την προϊούσα αποκάλυψη των προθέσεων και σχεδίων της, παραμένει προς το παρόν αλώβητη και σε θέση να επιβάλλει όρους στους αδύναμους και εξαρτημένους από αυτή πολιτικών-υπαλλήλων της. Και μοντέλο ζωής στις κοινωνίες…
Την πραγματικότητα που βιώνουμε και τις ζοφερές προοπτικές της, την περιγράφουν με συγκεκριμένες και στοιχειοθετημένες προειδοποιήσεις φωτισμένα μυαλά της πολιτικής, της κοινωνιολογίας ακόμη και της οικονομίας, που κάθε άλλο παρά στα άκρα, δεξιά και αριστερά, ενδημούν. Μέχρι στιγμής, ακούγονται (με την βοήθεια της συστηματικής προπαγάνδας της πραγματικής εξουσίας και των δοτών πολιτικών ηγεσιών) «γραφικοί», ανεδαφικοί, ανερμάτιστοι ιδεολόγοι. Μόνο πού τα πράγματα επιδεινώνονται ραγδαία, η αριστοτέλεια «ετερογονία των σκοπών» δείχνει να επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις πού τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες, πληθαίνουν οι φωνές και οι αγωνίες των ανησυχούντων ότι οι κοινωνίες φθάνουν, ή σύντομα θα φθάσουν στο όριό τους, μ’ απρόβλεπτες συνέπειες.
Κάποιες πρώτες ενδείξεις επιτρέπουν συγκρατημένη αισιοδοξία ότι, αργά και διστακτικά έστω, η πολιτική τάξη στην Ευρώπη αρχίζει να συνειδητοποιεί τις συνέπειες της εκ μέρους της εκχώρησης της πραγματικής εξουσίας στην οικονομική ολιγαρχία (χαρακτηριστική η προσεκτική προβληματική πού αναπτύσσεται στην βαθύνου αλλά και αργόστροφη Γερμανία…) και υπάρχει χώρος ν’ αναπτυχθεί ελπίδα δομικής ανασύνταξης και αναθεώρησης πολιτικών πρακτικών, μ’ επιστροφή του κυρίαρχου ρόλου στην πολιτική. Αν οι ενδείξεις αυτές, προϊόντος του χρόνου, επαληθευθούν στην πράξη, οι προοπτικές είναι ευοίωνες. Και για την Ελλάδα, πού έστω ως φτωχός συγγενής θα συνακολουθήσει την μεταστροφή της ευρωπαϊκής, και όχι μόνο, πραγματικότητας. Αν καταφέρουμε να μείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια…
Στα καθ’ ημάς, τώρα: επειδή ακριβώς λόγω των ιδιαίτερων εθνικών παθογενειών μας, έχουμε επαχθέστατες επιβαρύνσεις στις δομές και λειτουργία των θεσμών , της ίδιας της κρατικής μας υπόστασης(σε βαθμό και ποιότητα πολύ χειρότερο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη…), και επειδή το πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του είναι βαθύτατα διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο και υποταγμένο σε μια εθνική οικονομική εξουσία πολύ πιο ακαλλιέργητη, χυδαία, προκλητική και ασυνείδητη από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή πού διατηρεί κάποια στοιχεία σοβαρότητας και αίσθησης εθνικού καθήκοντος, στην περίπτωσή μας η εθνική προσπάθεια πού είναι ανάγκη να καταβληθεί προϋποθέτει πλήρη κατάρρευση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, των μηχανισμών και των ανθρώπων του. Δείτε τις γελοιότητες με τις… «λίστες», τα cd με τους φοροφυγάδες που χάνονται και ξαφνικά βρίσκονται, την εγκληματική άρνηση για διαρθρωτικές αλλαγές για να μην θιγούν «πελατείες», την άρνηση της πολιτικής μας τάξης να αντιληφθεί την πραγματικότητα και την πρόδηλη ανικανότητά της ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κατάσταση, αποτολμώντας την υπέρβαση.
Ποτέ μια κοινωνία, ένα «καθεστώς» δεν σώθηκε από τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν στην καταστροφή - είναι νομοτέλεια! Η σωτηρία μας, μπορεί να προκύψει μόνο από τη συθέμελη ανατροπή του σημερινού σκηνικού - ακόμη κι’ αν κάτι τέτοιο συνεπάγεται κάποιας μορφής τραγωδία. Αν δεν πιάσουμε πάτο, δεν θα μπορέσουμε να τινάξουμε τα πόδια, να βγούμε στην επιφάνεια ν’ αναπνεύσουμε….