Ισόβια δεσμά και επιπλέον 23 χρόνια κάθειρξη στον καθένα ήταν η ποινή που επέβαλε το Δικαστήριο στους δολοφόνους του 44χρονου Μανώλη Καντάρη.
Ήταν Μάιος του 2011, όταν ο άτυχος άντρας βγήκε τα ξημερώματα έξω από το σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας για να συνοδεύσει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο που θα έφερνε στον κόσμο το δεύτερο παιδί τους.
Η ατυχία του ήταν πώς κρατούσε μια βιντεοκάμερα που είδαν τα δυο καθάρματα τα οποία χθες πήραν το δρόμο για τη φυλακή. Του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν για να την αρπάξουν από τα χέρια του. Άφησαν δυο παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα και που δεν τον γνώρισαν ποτέ αφού σήμερα είναι μόλις ενάμιση και δυόμιση ετών.
Άφησαν μια γυναίκα που έζησε την σοκαριστική εμπειρία κάποιοι υπάνθρωποι να αφαιρούν την ζωή του άντρα της μπροστά στα μάτια της.
Οι συγγενείς της οικογένειας που έμεινε ορφανή από πατέρα δήλωσαν δικαιωμένοι για την απόφαση. Εγώ θα ένιωθα πιο καλά αν τα ισόβια στα οποία καταδικάστηκαν ήταν πραγματικά ισόβια.
Όμως, όπως μου έλεγε , άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει καλά τα νομικά, οι δύο Αφγανοί θα μείνουν στη φυλακή στην χειρότερη γι αυτούς περίπτωση 23 χρόνια και στην καλύτερη μόλις 16-17. Στην συνέχεια θα επιστρέψουν στην κοινωνία.
Το Δικαστήριο είναι αλήθεια ότι εξήντλησε τα όρια της αυστηρότητας του. Και, κατά την άποψη μου, πολύ καλά έκανε. Αυτό που θα έπρεπε να ισχύει όμως σε περιπτώσεις τόσο ειδεχθών εγκλημάτων θα ήταν τα ισόβια να είναι πραγματικά ισόβια. Δηλαδή οι εγκληματίες να μπαίνουν στην φυλακή και να μην βγαίνουν ποτέ παρά μόνο όταν κλείνουν τα μάτια τους για πάντα.
Διότι ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι άνθρωποι που με τόση ευκολία αφαιρούν εν ψυχρώ μια ζωή, έχουν το παραμικρό περιθώριο σωφρονισμού. Αλλά και για παραδειγματισμό όσων σκέπτονται να εγκληματήσουν.
Καθάρματα τέτοιας μορφής πρέπει να μπαίνουν στην φυλακή και να σαπίζουν εκεί μέχρι την τελευταία αναπνοή τους… Όταν λέμε ισόβια, πρέπει να εννοούμε ισόβια…