Υπάρχουν πιο γελοίοι πολιτικοί από τους Έλληνες;

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό που γέννησε το πελατειακό κράτος βρίσκεται σήμερα μπροστά σε ένα θανατηφόρο αδιέξοδο. Αν συνυπογράψει με την Τρόικα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ενδέχεται να σώσει την χώρα, θα υπογράψει όμως πιθανότατα και την καταδίκη του, αφού, αν εφαρμοστούν, όλα αυτά τα μέτρα θα πλήξουν θανάσιμα την εκλογική του πελατεία που έχει ήδη συρρικνωθεί δραματικά. Αν δεν υπογράψει, πολύ σύντομα η Ελλάδα θα βαρέσει κανόνι και η χώρα θα μπει στον πιο σκοτεινό ίσως κύκλο της Ιστορίας της, γλιστρώντας στην δίνη (ακόμα και) του εμφυλίου πολέμου.

Υπό μία έννοια το πολιτικό σύστημα έπεσε στο τέλος και το ίδιο στον λάκκο που έσκαψε! Διαπαιδαγωγώντας επί δεκαετίες πελάτες και όχι πολίτες, ενθαρρύνοντας την ανομία, την διαφθορά, την ατιμωρησία και την αδιαφάνεια και εκχωρώντας σταδιακά την εξουσία του στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται πλέον υπό την ομηρεία των συμφερόντων που το ίδιο εξέθρεψε. Ακόμα χειρότερα, ενώ όλοι «κράζουν» τους πολιτικούς που τα πήραν, ελάχιστοι κατηγορούν τους επιχειρηματίες που τους τα έδωσαν. Τα ΜΜΕ στην χώρα μας που, για να το πούμε ευγενικά, δεν είναι και τόσο ανεξάρτητα, δεν μπορούν να στραφούν εναντίον των χορηγών τους. Αντιθέτως δεν τους είναι δύσκολο να λοιδορούν και να εξευτελίζουν τους πολιτικούς που είναι πλήρως απαξιωμένοι στην συνείδηση των πολιτών. Στην συγκεκριμένη συγκυρία δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν και άρα φορτώνονται όλες τις αμαρτίες μιας χρεοκοπημένης κοινωνίας.

Κατά μία έννοια, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και η άρχουσα τάξη που το στήριξε, είναι το πιο βλακώδες σύστημα εξουσίας από καταβολής κόσμου. Δεν κατάφερε ποτέ να αυτορρυθμιστεί και να αυτοκαθαρθεί με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύει να ισοπεδωθεί από τα άκρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή (που δεν είναι το ίδιο) μπορεί σε λίγο καιρό να είναι οι δύο πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις στην χώρα, «αντικαθιστώντας» τις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες. Την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. Το δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις!

Το παράδειγμα με τη λίστα των πολιτικών που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ και εξελίσσεται σε κωμωδία είναι απολύτως ενδεικτικό της σύγχυσης που βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα. Αντί οι υποθέσεις αυτές να ελεγχθούν γρήγορα και να αποδοθούν ευθύνες, οι λίστες περιφέρονται σαν κουρελόχαρτα αναπαράγοντας φήμες, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις υποψίες για συγκάλυψη.

Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου, η πολιτεία, η δικαιοσύνη και το κράτος δεν θα διαχειρίζονταν με τόση (αυτοκτονική) επιπολαιότητα ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Είναι τόσο ανεύθυνοι οι χειρισμοί αυτοί που ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος μπαίνει στον πειρασμό να υποθέσει ότι ένα αόρατο χέρι σπρώχνει από το παρασκήνιο το πολιτικό προσωπικό στον γκρεμό!..