Μετά την βαρβαρότητα της αυτοδικίας που εγκαινίασε με τους μετανάστες η Χρυσή Αυγή, έχει ξεκινήσει ένας δημόσιος διάλογος για το πώς η Δημοκρατία μπορεί να αντιμετωπίσει τα άκρα. Η Χρυσή Αυγή δεν έπεσε στα κεφάλια μας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από τον Άρη. Την έφεραν οι στρεβλώσεις, οι αδικίες, ο ανορθολογισμός και η αναποτελεσματικότητα του πελατειακού κράτους που έσπρωξε την χώρα στο μνημόνιο και το ΔΝΤ.
Μια χρεοκοπημένη και χωρίς αξίες κοινωνία δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες και τις περιουσίες τους, δεν μπορεί να εφαρμόσει τους νόμους, η επιχειρηματικότητα παραδίδεται σε συμμορίες και το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις λειτουργίες του. Όταν δεν λειτουργεί το κράτος και οι υπηρεσίες του, όταν η αστυνομία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την μεγάλη και την μικρή εγκληματικότητα και όταν η πολιτεία ανέχεται τις ανισότητες της φοροδιαφυγής, τότε στην κοινωνία εμπεδώνεται το αίσθημα της αδικίας.
Η γιαγιά στον Άγιο Παντελεήμονα που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει το βράδυ επειδή τρέμει τις μικροσυμμορίες λαθρομεταναστών και ο πατέρας που δεν μπορεί να συντηρήσει τα άνεργα παιδιά του, όταν δεν βρίσκει υποστήριξη από το κράτος, αναγκαστικά θα στραφεί σε όποιον δείχνει "πρόθυμος" να τον βοηθήσει. Αυτό το κενό αξιοποίησε η Χρυσή Αυγή απευθυνόμενη περισσότερο στα ένστικτα απεγνωσμένων ανθρώπων και λιγότερο στην λογική πολιτών που ζουν σε μια ευνομούμενη κοινωνία.
Ο Μιχαλολιάκος υπάρχει και κινείται στα σκοτεινά και φανατικά μονοπάτια του ακροδεξιού ακτιβισμού, εδώ και τριάντα χρόνια. Μέχρι το 2009, η Χρυσή Αυγή ήταν μια περιθωριακή οργάνωση, μάλλον γραφική, που την αποτελούσαν κάτι διαταραγμένοι τύποι με μηδενική απήχηση στο εκλογικό ακροατήριο. Η Χρυσή Αυγή φούντωσε με την κρίση, όταν μεγάλα στρώματα της κοινωνίας άρχισαν να περιθωριοποιούνται. Η χρεοκοπία ξύπνησε τα πιο σκοτεινά ένστικτα μιας κοινωνίας σε κρίση που βρήκαν πολιτική έκφραση στον πρωτόγονο ακτιβισμό και την λογική των ταγμάτων εφόδου του Μιχαλολιάκου.
Το ερώτημα είναι πώς μια Δημοκρατία που προσπαθεί μέσα σε συνθήκες χρεοκοπίας να ανασυνταχθεί και να επιβιώσει, μπορεί να αντιμετωπίσει τον λαϊκισμό και την δημαγωγία μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης. Μιας οργάνωσης (για να το πώ ευγενικά) η οποία, αξιοποιώντας αδίστακτα την συλλογική απόγνωση και το μίσος για τον κοινοβουλευτισμό, θέλει να αντικαταστήσει το κράτος, για να καταλύσει στο τέλος δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι προφανές, ότι το παρασιτικό πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην χρεοκοπία και οι κομματικές γραφειοκρατίες που δημιούργησαν το πελατειακό κράτος είναι εντελώς απαξιωμένες και άρα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την Χρυσή Αυγή.
Όταν το μισό πολιτικό προσωπικό είναι σχεδόν υπόδικο στην συνείδηση της κοινωνίας και συμπεριφέρεται προκλητικά δεν αποτελεί μια πειστική εναλλακτική λύση στην βαρβαρότητα. Μόνο αν τα πολιτικά κόμματα κάτω από την πίεση του δημοκρατικού κόσμου μεταρρυθμιστούν, αποκτήσουν αξιοπιστία και αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα των πολιτών η Δημοκρατία θα αντιμετωπίσει πειστικά την ακροδεξιά.
Όσο η χώρα θα απομακρύνεται από την χρεοκοπία και τις αιτίες που την δημιούργησαν, τόσο η κοινωνία θα ισορροπεί και η Χρύση Αυγή θα συρρικνώνεται. Και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο θα περιθωριοποιείται η βαρβαρότητα δίνοντας χώρο στον πολιτισμό. Το πρόβλημα είναι ότι για να ισορροπήσει η κοινωνία και να αποκαταστήσει ένα αξιακό σύστημα βρίσκοντας τα αντισώματα που θα την προστατεύσουν από την βαρβαρότητα και τον εκφυλισμό της ακροδεξιάς θα χρειαστεί χρόνος. Και μέχρι τότε μπορεί να γίνει η στραβή και να χαθεί η χώρα! Για τούτο, αυτή η έστω ατελής Δημοκρατία, οφείλει να αντιμετωπίσει με κάθε μέσο την απειλή της ακροδεξιάς ακόμα και αν χρειαστεί να "αυτοδικήσει." Όταν έχουν μπεί ληστές στο σπίτι του διπλανού σου δεν σφυρίζεις αδιάφορα ελπίζοντας ότι θα την γλιτώσεις. Γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα έρθουν και σε σένα! Άλλες κοινωνίες (πιο οργανωμένες), αντιμετώπισαν χωρίς οίκτο τους εισβολείς μέσα στο σπίτι του διπλανού τους, χωρίς να περιμένουν την σειρά τους. Η ιστορία δεν συγκράτησε τι ακριβώς έγινε "στα λευκά κελιά"... αλλά το ότι η Γερμανία δεν οδηγήθηκε σε μια ένοπλη εμφύλια σύγκρουση. Και η πολιτική αυτή δικαιώθηκε.
Υ.Γ: Το τελευταίο διάστημα αναπτύσσεται μια φιλολογία που υποτίθεται ότι απηχεί το αστικό πολιτικό σύστημα και θέλει να εξισώσει την βία της Χρυσής Αυγής με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, θα μπορούσα να συμφωνήσω ακόμα και στην πιο ακραία (πολιτική) κριτική για τον ΣΥΡΙΖΑ και στα λάθη της ηγεσίας του που τον οδηγούν να χάνει το momentum. Θεωρώ, ωστόσο, τουλάχιστον, αστεία τα επιχειρήματα ότι ο Τσίπρας είναι η άλλη όψη του Μιχαλολιάκου. Και αυτές οι συγκρίσεις εκτός από αστείες είναι και επικίνδυνες. Κάθε λογικός άνθρωπος, αν είχε να επιλέξει ανάμεσα στην Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ, υποθέτω ότι δεν θα έμπαινε καν στο δίλημμα! Sorry κορίτσια, αλλά ανάμεσα στον Τσακαλώτο και τον Κασιδιάρη ψηφίζω δαγκωτό Ευκλείδη!