Ο τίτλος του ρεπορτάζ ήταν «το οικονομικό θαύμα της Μυκόνου» και τα στοιχεία πραγματικά εντυπωσιακά.
Πάνω από 1 δισ. ευρώ, δηλαδή το 0,5% του ΑΕΠ της χώρας διακινείται το καλοκαίρι στο Κυκλαδίτικό νησί, σύμφωνα με το «Βήμα της Κυριακής». Στη Μύκονο των 10.000 μόνιμων κατοίκων υπάρχουν 25.000 δηλωμένα στον ΕΟΤ κρεβάτια αλλά μαζί με τα αδήλωτα μπορούν να φιλοξενηθούν περισσότεροι από 70.000 τουρίστες ημερησίως.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος με εξαιρετικά αρνητική δημοσιότητα λόγω της κρίσης, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στο αεροδρόμιο της Μυκόνου προσγειώθηκαν 6.000 ιδιωτικά αεροσκάφη, πολύ περισσότερα από όσα κατέβηκαν το ίδιο διάστημα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Άραβες κροίσοι αλλά και κάθε εθνικότητας εκπρόσωποι της νεοαστικής πλούσιας τάξης έκαναν αισθητή την παρουσία τους ξοδεύοντας τα χρήματα τους. Ταυτόχρονα δεκάδες χιλιάδες ήταν και όσοι κατέφθασαν με φτηνές πτήσεις τσάρτερ για να περάσουν έστω κι ένα βράδυ και στη συνέχεια να κατευθυνθούν σε άλλα Κυκλαδονήσια.
Προφανέστατα όλα αυτά οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο «brand name» που έχει αποκτήσει το νησί από την δεκαετία του 60 και μετά. Παράλληλα όμως η Μύκονος, σε αντίθεση με τα περισσότερους τουριστικούς προορισμούς της χώρας, διαθέτει υψηλό επίπεδο εξυπηρέτησης και καλές υποδομές.
Ασφαλώς μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, οργιάζει το μαύρο χρήμα και η φοροδιαφυγή. Από τις ξαπλώστρες στις παραλίες για τις οποίες δεν κόβονται αποδείξεις ως τα πανάκριβα μαγαζιά όπου είδαμε να γίνονται μέχρι και... αστακοπόλεμοι από ζάμπλουτους που έχουν εξαντλήσει το ρεπερτόριο ξοδέματος χρημάτων.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατ αρχήν, ότι το οικονομικό «θαύμα» της Μυκόνου με μια συντονισμένη προσπάθεια από τον τουριστικό κλάδο και το κράτος μπορεί να επεκταθεί σε πολλούς ακόμα προορισμούς στη χώρα μας. Με την υιοθέτηση όλων των θετικών πλευρών του και την αντιμετώπιση όλων των αρνητικών.
Κακά τα ψέματα, η χώρα μας δεν έχει πολλούς τομείς που μπορεί να τη βοηθήσουν να πετύχει την ανάπτυξη. Για την ακρίβεια, έχει ελάχιστούς και ο τουρισμός είναι ο πρώτος με διαφορά.
Η στρεβλή αντίληψη που κυριάρχησε την δεκαετία του ΄80 ότι «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» κάθε άλλο παρά βοήθησε να αποκτήσουμε πολύ περισσότερες Μυκόνους που θα συνεισέφεραν σημαντικά στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν.
Τώρα που κάνουμε ως κράτος και ως λαός την ύστατη προσπάθεια να επιβιώσουμε και στη συνέχεια να αναπτυχθούμε ξανά, μπορεί και πρέπει να δώσουμε έμφαση στο κομμάτι του τουρισμού, αντιλαμβανόμενοι ότι αυτό δεν μας καθιστά «γκαρσόνια της Ευρώπης» αλλά μια χώρα-προορισμό που εκατομμύρια άνθρωποι απ όλο τον κόσμο θα έρχονται για να κάνουν τις διακοπές τους και να ξοδέψουν τα χρήματα τους.
Ας το κάνουμε λοιπόν όπως στην Μύκονο, αφήνοντας στην άκρη τα στραβά της και υιοθετώντας όλα τα υπόλοιπα...