Ανέκαθεν θεωρούσα τον Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν αλλά και τον Χελμουτ Σμιντ, δύο μεγάλους Ευρωπαίους ηγέτες με πείρα και με πολιτικό ένστικτο. Δύο μεγάλοι άνδρες, οραματιστές που επί των ημερών τους η Ευρώπη στάθηκε στα πόδια της και προχώρησε.
Στην κοινή τους συνέντευξη στο Spiegel είπαν μεγάλες αλήθειες- ίσως λίγο χοντροκομμένα, αλλά πάντως αλήθειες. Ο Ντ' Εστέν αναγνώρισε τη «σοφία» του Σμιντ όταν τη δεκαετία του '70 είχε εκφράσει τις ενστάσεις του για να μπει η Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ.
Όμως η δήλωση ότι η χώρα μας είναι μια χώρα της Ανατολής που κακώς έγινε δεκτή στην Ευρώπη, όσο ειλικρινής ή αληθής μπορεί να φαίνεται σε κάποιους, είναι κατά τη γνώμη μου μια φράση που αδικεί τόσο την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη. Όχι γιατί η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και είναι τόσο σπουδαία που οι Φραγκολεβαντίνοι πρέπει να αισθάνονται υποχρεωμένοι εις τον αιώνα τον άπαντα. Αυτά είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες που έχουμε μοσχοπουλήσει στην Εσπερία αιώνες τώρα.
Καλή η Ελλάδα, καλή η δημοκρατία, τα ιδεώδη της και η συνεισφορά της στον δυτικό πολιτισμό. Όλα αυτά είναι και καλά και αναγνωρισμένα. Στην περίπτωση όμως της χώρας μας και της ευρωπαϊκής της πορείας πρέπει να δούμε κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο πολιτικά ευγενές που να συγκινεί και να αφορά την Ευρώπη.
Από την ίδρυσή του, αλλά κυρίως από την ένταξή του στην ΕΟΚ, το κράτος μας επιχειρεί διαρκώς να μεταμορφωθεί, να ακολουθήσει τα δυτικά πρότυτα οργάνωσης, να «συγκλίνει» με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Όλη αυτή η διαδικασία προσαρμογής της χώρας μας που έχει ξεκινήσει συνεπώς από το 1980 και μετά είναι μια πορεία που έχει μεταμορφώσει κυριολεκτικά την Ελλάδα. Όχι πάντα χωρίς κόστος ή απώλειες αλλά πάντως την έχει αλλάξει. Την έχει κάνει να εγκαταλείψει πολλά σύνδρομα, συνήθειες και στρεβλώσεις του παρελθόντος και σήμερα, γίνεται μια πρωτοφανής προσπάθεια η χώρα να σηκωθεί στα πόδια της και να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειες που την έφτασαν εδώ.
Αυτό λοιπόν πρόεδρε Ντ' Εστέν και καγκελάριε Σμιντ δεν είναι ένα μικρό στοίχημα και σίγουρα δεν είναι μια διαδικασία που πρέπει να σταματήσει. Το 1980 βάλατε στα ευρωπαϊκά σαλόνια έναν «Ανατολίτη» Ρωμιό. Και τον ξυρίσατε, τον ντύσατε με φράκο, του μάθατε κουτσά στραβά να τρώει όπως επιτάσσει το savoir-vivre. Τώρα που η εξ' όψεως αλλαγή λίγο πολύ συντελέσθηκε είναι το κρίσιμο σημείο που ο «ευγενής Ρωμιός» πρέπει πραγματικά να γίνει αριστοκράτης.
Το αν θα πετύχει ή όχι εξαρτάται και από εσάς. Διότι αν η Ευρώπη πετύχει στο «πείραμα της Ελλάδας» μπορεί να ορθώσει το ανάστημά της παγκοσμίως και να υποστηρίξει πως μπορεί να τα καταφέρει. Έτσι θα δώσει το στίγμα και στις νέες χώρες της Ένωσης, στα Βαλκάνια, την Τουρκία. Θα τους δείχνει την Ελλάδα και θα λέει «κοιτάξτε τι καταφέραμε».
Αυτό είναι το ουσιαστικό πολιτικό στοίχημα της Ευρώπης. Και πρέπει να το κερδίσουμε.