Το ρεπορτάζ που δημοσιεύει σήμερα ο «Ελεύθερος Τύπος» για τους καρκινοπαθείς οι οποίοι δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τις θεραπείες τους είναι από εκείνα που αποτελούν γροθιά στο στομάχι.
Οι προσωπικές μαρτυρίες νέων αλλά και μεγαλύτερων ανθρώπων είναι- όσο κι αν οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημα τους- συγκλονιστικές. Ξεχώρισα αυτή της Σουζάνας Παραγκαμιάν, μιας καρκινοπαθούς μητέρας. Μαζί με τον σύζυγο της είχαν ένα τυροπιτάδικο επί 27 χρόνια. Η κρίση τους ανάγκασε να βάλουν λουκέτο. Τώρα είναι άνεργοι και οι δύο. Η ίδια έχει διαγνωστεί εδώ και δύο χρόνια με καρκίνο στο στήθος και η θεραπεία της που πρέπει να κρατήσει πέντε χρόνια, έχει κόστος 150 ευρώ το μήνα. Όταν πριν από δύο μήνες οι φαρμακοποιοί απεργούσαν και δεν μπορούσε να πάρει την ένεση της απευθύνθηκε σε φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ όπου της απάντησαν ότι δεν χορηγούν τέτοιες ενέσεις. «Κι εγώ τι θα κάνω» τους ρώτησε και η απάντηση που πήρε ήταν «Ε, τι θα κάνετε κυρία μου. Θα την πληρώσετε…»
Η Σουζάνα δανείστηκε χρήματα και πλήρωσε την ένεση για να μείνει ζωντανή δίπλα στην οικογένεια της . Η ταλαιπωρία της όμως, μαζί με πολύ μεγαλύτερο χρηματικό κόστος, υπήρξε και στα χειρουργεία που χρειάστηκε να κάνει. Τώρα η ίδια έχει έναν φόβο. «Δεν τρέμω μήπως εμφανιστεί ξανά ο καρκίνος αλλά μήπως μου πουν ότι χρειάζομαι χειρουργείο και δεν έχω τα χρήματα να μπουν σε αυτή τη διαδικασία».
Τα λόγια είναι της Σουζάνας αλλά θα μπορούσαν να τα πουν οι περισσότεροι χρόνια πάσχοντες που βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο: Την δυνατότητα να έχουν φάρμακα για να αντιμετωπίσουν την ασθένεια με την οποία παλεύουν.
Πρόκειται για τα θύματα της διελκυστίνδας των τελευταίων μηνών μεταξύ Τρόικας, υπουργείου Υγείας, ΕΟΠΥΥ, φαρμακοποιών, φαρμακοβιομηχάνων, φαρμακαποθηκών και δεν ξέρω ποιών άλλων. Πρόκειται για ανθρώπους που διεκδικούν αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα της Ελλάδας το οποίο στο άρθρο 5 αναφέρει ότι «καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της Υγείας».Εγώ θα πρόσθετα και στο δικαίωμα της αξιοπρέπειας.
Ειλικρινά, δεν έχω κατανοήσει ποια από όλες τις πλευρές των κάθε λογής «αρμόδιων» έχει λιγότερο η περισσότερο δίκιο. Οι μόνοι που δεν φταίνε όμως είναι οι ασθενείς που παλεύουν για την ζωή τους. Η Σουζάνα και χιλιάδες άλλοι...
Κι επειδή είδα από κοντά αυτούς τους ανθρώπους στην κινητοποίηση που έκαναν στο κέντρο της Αθήνας, ομολογώ ένιωσα ντροπή ως πολίτης αυτού του κράτους.
Αν έκαναν μια βόλτα απ' το Σύνταγμα και τους έβλεπαν έστω για λίγο οι κάθε λογής «αρμόδιοι» ίσως να ένιωθαν κι αυτοί την ίδια ντροπή. Και τότε κάτι μπορεί και να έκαναν για να τους βοηθήσουν , έστω και στα πολύ δύσκολα που περνάει η χώρα. Δεν τους είδα εκεί όμως…