Με τον βομβαρδισμό διαρροών ,πληροφοριών και «πληροφοριών» για το ποια και πόσα από τα μέτρα δημοσιονομικής εξοικονόμησης των 11,5 δίς πού προτείνει η κυβέρνηση δέχεται η απορρίπτει η τρόικα, δύσκολα μπορεί κανείς να καταλήξει σε κάποιο αξιόπιστο συμπέρασμα ως προς το πού βρισκόμαστε και ποιες προοπτικές υπάρχουν μπροστά μας.
Το μόνο βέβαιο, είναι πώς το ζωνάρι θα σφιχτεί κι' άλλο, και το μονοπάτι πού καλούμεθα να βαδίσουμε και κακοτράχαλο και ανυπόφορα ανηφορικό είναι. Ας μην βιαζόμαστε, λοιπόν, να κάνουμε ένα ακόμη.. προκαταβολικό μακροβούτι στην εθνική απόγνωση και κατάθλιψη-υπομονή λίγες ακόμη μέρες, και θα μας έρθει η πανταχούσα.
Στο παιχνίδι αυτό του προκαταβολικού ψυχοπλακώματος, εκτός από τα... συνήθη ύποπτα και τρομολάγνα ΜΜΕ (κυρίως ηλεκτρονικά), τις τελευταίες μέρες μετέχουν και τα κόμματα, όχι μόνο της «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης αλλά και της ιδιότυπης συμπολίτευσης. Σε μια προφανή επιχείρηση επικοινωνιακού επηρεασμού της κοινωνίας, πως δηλαδή αυτά είναι «καλά» και ανθίστανται στις περικοπές και τα επώδυνα μέτρα, στα οποία επιμένει κατά κύριο λόγο η ΝΔ, πού συμπεριφέρεται «όχι ως πολυκομματική κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά μονοκομματική κυβέρνηση...», χωρίς να λαμβάνει υπ' όψη της ενστάσεις και αιτιάσεις των δύο άλλων κομμάτων πού στηρίζουν το κυβερνητικό σχήμα.
Ο κ. Βενιζέλος, δείχνει να ξεχνά πώς αυτός ήταν υπουργός Οικονομικών όταν διαπραγματευόταν και δεχόταν τις δημοσιονομικές περικοπές των 11,5 δις (πού έπρεπε να έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται προ... διμήνου και βάλε!) και ως ...ανυποψίαστος νεόκοπος παρατηρητής, κρίνει εκ του ασφαλούς τους πάντες μπας και καταφέρει να περισώσει την ηγεσία του σ' ένα αποσαθρούμενο, καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Και ο κ. Κουβέλης, μέχρι προχθές επέμενε σ' ένα γενικόλογο «ας μην θεωρούν την ΔΗΜ.ΑΡ δεδομένη...» χωρίς πάντως και να τολμά να διευκρινίσει τι θα πράξει ο ίδιος και το συγκεκριμένο κόμμα, αν η πλειοψηφία του κυβερνητικού σχηματισμού συνεχίσουν να τους θεωρούν –κατά την άποψή του- «δεδομένους».
Ευχάριστη έκπληξη, όμως, αποτέλεσε η χθεσινή παρέμβαση της «Δημοκρατικής Αριστεράς», πού –έστω και σχεδόν στο... «και πέντε»- δημοσιοποίησε συγκεκριμένες ενστάσεις της ως προς τα μελετώμενα και υπό διαπραγμάτευση με την Τρόικα μέτρα, πρότεινε κάποια (γενικόλογα, πάντως, και με βάθος χρόνου υλοποίησης) «ισοδύναμα» και, κυρίως, περιέλαβε στην πρότασή της ένα νέο στοιχείο πού όχι μόνο μπορεί να καταστεί δυνάμει ρεαλιστικό, αλλά αναμφισβήτητα προσφέρει στην σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία μια αισιόδοξη προοπτική, μια ανάσα πώς όλα τούτα πού μας βρίσκουν ... κατακέφαλα κάθε τόσο, στο μέλλον μπορεί ν' ανακληθούν και ν' απαλλαγούμε κάπως από το αβάστακτο φορτίο πού μας έχουν φορτώσει: πρότεινε να περάσει με ισχύ νόμου στα υπό επιβολή μέτρα (πού διευκρίνισε ότι θα τα ψηφίσει, έτσι κι' αλλιώς...) μια «ρήτρα δημοσιονομικού ισοδύναμου».
Με απλά λόγια, η ρήτρα αυτή να λέει ότι αν στο αμέσως προσεχές μέλλον, καταφέρουμε επιτέλους να πατάξουμε την φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, πετύχουμε να εξυγιάνουμε τα έξοδα λειτουργίας και προμηθειών του δημοσίου και ως εκ τούτου βελτιώσουμε την δημοσιονομική μας κατάσταση, τότε κάποια (συγκεκριμένα) από τα μέτρα πού επιβάλλουν επαχθείς και άδικες περικοπές εισοδημάτων(μισθών και συντάξεων) και βασικών προνοιακών δίκαιων επιδομάτων, θα αρθούν. Όπως το μνημόνιο προβλέπει ότι αν κάποια μέτρα δεν αποδώσουν θα πρέπει να υπάρξουν ισοδύναμα, έτσι ρητά και δια νόμου να ορίζεται πώς αν επιτευχθούν (αμήν και πότε!) ισοδύναμες και δικαιότερες πολιτικές, τότε τα άδικα αντικοινωνικά μέτρα θα πάψουν να εφαρμόζονται και θ 'αποκατασταθεί σε κάποιο βαθμό η τρωθείσα κοινωνική ισονομία και δικαιοσύνη.
Θα μπορούσε η πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ, να αποδέχεται με υπερβατικό των αριστερών στερεοτύπων της ρεαλισμό (με δεδομένο ότι ζούμε σε συνθήκες ανηλεούς πολέμου) και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά ένα ή το πολύ δύο χρόνια, οπότε θα εξοικονομούσαμε 1 δίς ετησίως και θα περικόπταμε λιγότερο μισθούς και συντάξεις. Δεν θα συνιστούσε το... τέλος του κόσμου-επιτέλους-και κάποιες περισσότερες ώρες εργασίας, που είναι τίποτε μπροστά στο δράμα των ανέργων πού χρειάζονται στήριξη. Θα μπορούσε ακόμη να υπερθεματίσει στις επεξεργασμένες περικοπές επιδοτήσεων στους ΟΤΑ (ας πάψει κάθε δήμος να έχει κι' ένα ραδιόφωνο, για να έχει βρεφονηπιακούς σταθμούς!), να συγκατανεύσει στις περικοπές των αποδοχών πανεπιστημιακών και δικαστικών (δεν παίρνουν προκλητικά πολλά, αλλά σε συνθήκες πολέμου όλοι μετέχουν των θυσιών-ιδίως οι «προνομιούχοι»), να ζητά επί καθημερινής βάσεως η κάθε είδους φοροδιαφυγή, από την πλέον ευτελή, ν' αποτελεί ιδιώνυμο αδίκημα με εξαντλητικές ποινές.
Να πιέζει ώστε να γίνει επιτέλους πράξη η υποχρεωτική χρήση πιστωτικής κάρτας σ' όλες τις συναλλαγές από ένα μικρό όριο και πάνω-ας πούμε 200 ευρώ. Μ' αυτό και μόνο το μέτρο, ένα πολύ μεγάλο τμήμα της φοροδιαφυγής θα εξέλιπε αυτομάτως. Να ζητά με κουραστική φορτικότητα καθημερινά να δοθούν στη δημοσιότητα (και να υπάρξουν σκληρότατες κυρώσεις) τα ονόματα όσων φυγάδευσαν μαύρο χρήμα στο εξωτερικό, καθώς και το πλήρες περιεχόμενο των δύο CD πού από το...2011 είναι γνωστό ότι βρίσκεται στα χεριά των ελληνικών αρχών, και στα οποία υπάρχουν τα ονόματα Ελλήνων με τεράστιες καταθέσεις στην Ελβετία! Στην Γερμανία την Ιταλία και την Βρετανία, οι αντίστοιχες δισκέττες ελέγχτηκαν, πάρθηκαν τα κατάλληλα νομοθετικά μέτρα, και οι ... «έχοντες και κατέχοντες» του εξωτερικού ,άρχισαν ήδη να πληρώνουν. Εδώ, τι τα κλωθογυρίζουμε;