Η θέα του Dominique Strauss Kahn, γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και, όπως όλα έδειχναν, μελλοντικού προέδρου της Γαλλίας, δεμένου με χειροπέδες είναι ασύλληπτη. Αν οι καταγγελίες είναι αληθινές τότε αντιμετωπίζουμε ένα άτομο κλινικά εγωπαθές. Ακόμα όμως και αν οι καταγγελίες αποδειχτούν ψευδείς, το κακό στη φήμη του έχει ήδη γίνει. Πολύ δύσκολα αυτός ο άνθρωπος θα επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή, πόσο μάλλον στην ηγετική θέση που κατείχε.
Η αλήθεια είναι ότι ο DSK είναι, ή μάλλον υπήρξε, ένας από τους πιο επιτυχημένους διευθυντές του ΔΝΤ. Τουλάχιστον κρίνοντας με τα μέτρα που θέτει αυτό για τον εαυτό του. Κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το μείγμα πολιτικής και οικονομίας που είναι αναγκαίο ώστε η στόχευση του οργανισμού να προχωράει με τα λιγότερα δυνατά εμπόδια.
Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα της κρατούσας ανάλυσης στο ελληνικό ζήτημα το ΔΝΤ ήταν ο "καλός", ενώ η ΕΕ ο "κακός" της υπόθεσης. Φυσικά η πολιτική θέση του DSK ως σοσιαλιστή, αλλά και η γαλλική του εθνικότητα συνέβαλλαν πολύ σε αυτό το "εναλλακτικό" προφίλ. Η προσήλωση του στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ήταν τέλος ένα ακόμα μεγάλο ατού.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι παρά όλες αυτές τις "αρετές" του ο DSK βρίσκεται τώρα στο καναβάτσο της πολιτικής αντιμετωπίζοντας το φάσμα ακόμα και της βιολογικής του εξαφάνισης. Οι πράξεις του μπορεί να τον οδηγήσουν στη φυλακή για τα επόμενα 20 χρόνια. Το μεγάλο ερώτημα όλων είναι το εξής: Πώς έγινε δυνατό κάτι τέτοιο;
Όποιος έχει διαβάσει το "Πόλεμος και Ειρήνη" του Τολστόι έχει έρθει σε επαφή με μια εποχή που τα πρόσωπα αποτελούσαν κάτι παραπάνω από αυτό που φαίνεται. Σε κάθε πράξη, σε κάθε έκφραση της ζωής ενός ανθρώπου, κρύβονται αναρίθμητες διαπροσωπικές σχέσεις, κοινωνικές νόρμες και δομές. Το να βγάλεις έξω από το παιχνίδι λοιπόν ένα παίκτη, ειδικά αν αυτός είναι πρωταγωνιστής, δεν είναι απλό πράγμα. Στη σημερινή άπειρα πιο πολύπλοκη και διασυνδεδεμένη πραγματικότητα από αυτή του ρωσικού 19ου αιώνα το γεγονός αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν όπως σε κάθε καλό αστυνομικό μυθιστόρημα είναι ποιος είναι ο "δολοφόνος", ποιος ήθελε τον DSK έξω από το παιχνίδι.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Είναι, όμως, πολύ πιθανό οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν να μας δώσουν μια σειρά από ενδείξεις για να απαντήσουμε στο ερώτημα που έχει τεθεί. Αρκεί να περιμένουμε να δούμε ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τη "έκλειψη" του DSK.
Δεν θα φαινόταν καθόλου παράλογο αν η Ευρώπη, και ειδικά η Γαλλία και Γερμανία, βγει τελικά χαμένη από την εξέλιξη αυτή. Όπως δεν θα φαινόταν επίσης καθόλου παράλογο αν η Ασία και ειδικά η Κίνα βγει κερδισμένη. Ακόμα δεν φαίνεται καθόλου παράλογο οι ΗΠΑ να ενισχύσουν το ρόλο τους ως ρυθμιστής. Ο αντικαταστάτης του DSK και η (νέα) πολιτική που θα διακηρύξει θα δώσουν την απάντηση.