Κάποτε ο Κώστας Σημίτης, ως Πρωθυπουργός, είχε μιλήσει για τις «δύο Ελλάδες», προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων από την τότε αντιπολίτευση. Παρότι διατηρώ ακέραιες τις ενστάσεις μου για πτυχές της πολιτικής που άσκησε, αυτή του η διαπίστωση με βρίσκει σύμφωνο. Τις «δύο Ελλάδες» τις συνάντησα από κοντά και αυτό το καλοκαίρι, της βαθιάς οικονομικής κρίσης.
Η μια είναι η άθλια πλευρά, μιας νοοτροπίας που – εν πολλοίς – οδήγησε σε στρεβλή οικονομική ανάπτυξη τούτη τη χώρα.
Βίωσα, σε ένα αγαπημένο μου νησί, αυτό της Νάξου, την έννοια του «αρπαχτικού». Ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων, στο Πυργάκι, να κρατά χαμηλές τις τιμές στα δωμάτια και να επιδιώκει να βγάλει κέρδος από όλα τα υπόλοιπα: Από το φαγητό και τις ξαπλώστρες, μέχρι τον καφέ. Φρέντο καπουτσίνο, της κακιάς ώρα 3,5 ευρώ (!), στην τελευταία ταβέρνα του νησιού. Η ποιότητα του φαγητού εμφανώς υποτιμημένη – μέχρι και χαλασμένο χταπόδι... Μαρόκου σέρβιραν σε φίλους Έλληνες που ζουν στις Βρυξέλλες και οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν εντόνως. Αν αυτά συμβαίνουν σε μια οικογενειακή επιχείρηση – που προφανώς μας έχασε από πελάτες – τότε αναλογιστείτε τι συμβαίνει σε άλλες, απρόσωπες... Οι τιμές παντού... αυξημένες, μέσα στην κρίση! Είδα βενζινάδικο στη Νάξο με τιμή 1.979/λίτρο. Αγόρασα τις φημισμένες πατάτες του νησιού από οπωροπωλείο της πόλης, προς 0.27 λεπτά το κιλό ενώ μόλις πέρσι, ο ίδιος τις είχε 0.15 λεπτά του ευρώ.
Όσο για τα ακτοπλοϊκά; Από 400-500 ευρώ για να ταξιδέψει μια τριμελής οικογένεια με το ΙΧ, με το γρήγορο πλοίο (Hellenic Seaways) για Νάξο. Όσα θέλεις για να πας... Ιταλία. Και, για έναν φρέντο πληρώνεις 4,55 ευρώ!
Πάμε και στην «άλλη Ελλάδα» τώρα. Είχα την χαρά και την τύχη να ταξιδέψω μέχρι την Ιταλία. Προορισμός η Βενετία. Η μόνη εταιρεία που πιάνει πλέον στην πόλη των Δόγηδων είναι η ΑΝΕΚ. Από την Πάτρα ακόμη, οι ναυτιλιακοί πράκτορες, είναι εξυπηρετικοί, ευγενείς και προσηνείς με τους πελάτες. Έχουν να κάνουν με Ιταλούς, Γερμανούς, Αυστριακούς αλλά και Έλληνες. Δεν ακούω κανένα παράπονο. Το πλήρωμα του ΚRITI I με το οποίο ταξίδεψα, από τον καπετάνιο, έναν εξαιρετικό άνθρωπο και επαγγελματία, μέχρι τον ύπαρχο και από τον αρχιθαλαμηπόλο μέχρι τον τελευταίo καμαρότο και τους υπαλλήλους στα μπαρ και τα εστιατόρια του πλοίου, είναι άνθρωποι με πλήρη συνείδηση του τι αποστολή επιτελούν. Είναι η πρώτη και η τελευταία εντύπωση ενός ταξιδιώτη – ξένου ή Έλληνα – και φροντίζουν να είναι άριστη. Το ίδιο και το πλήρωμα του KRITI II με το οποίο επέστρεψα. Κάνουν το ταξίδι να μοιάζει απόλαυση. Δεν έχουν το ύφος του «αρπακτικού» που σε βλέπει ως «ευρώ». Οι τιμές φυσιολογικές. Η εξυπηρέτηση επαγγελματική αλλά και φιλική ταυτόχρονα. Αυτό (πρέπει να) είναι το μοντέλο και το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας στο επίπεδο παροχής υπηρεσιών.
Ας αναλογιστούμε, ποιά Ελλάδα θέλουμε.